Dag 16, Cagliari eindstation?

Vanmorgen zag m’n voet er wat gezwollen uit, geen extra pijn en de schoen past ook nog. Maar toch.
Op TomTom had ik het ‘burger’ ziekenhuis in Cagliari gevonden, een dik half uur, allemaal 50 km wegen, rijden.
Kwart voor 10 had ik een parkeerplaatsje en betaalde voor 2 uur, beter ruim nemen, nietwaar. Na wat omzwervingen door het ziekenhuis, niemand spreekt engels, vond ik uiteindelijk de eerste hulp, iets van pronto soccordo generale.
Daar ging het in eerste instantie vrij vlot, blik op de voet, die er netjes wat rood en gezwollen uitzag en roets op een rolstoel richting de x-ray. Mechanisch werd ik van staand tot de juiste lighouding door een ‘robot’, 40 jaar oud, gebracht. 10 seconden daarna, Ah fracture…. Gebroken dus.
Netjes werd ik op de rolstoel naar de EHBO teruggebracht, er mocht mij in het ziekenhuis niets overkomen.

Half elf gaf ik aan dat mijn parkeerkaartje over een kwartier ging verlopen. Ok, die mag je dan zelf wel even gaan verlengen. Tegen half 2 kwam er actie, 2 stevige ambulancemedewerkers loodsen mij in een Ambulance. Ik moest naar een ander ziekenhuis gebracht worden, vlakbij het strand Poetto, een van de langste stranden op het eiland, maar dat terzijde.

Dan denk ik, Ojee, prive kliniek, slaatje uit de toerist slaan??? Toch maar even mijn ziektekostenverzekering gebeld vanuit de ambulance. Tja was hun reactie, vraag maar een prijsopgave en stuur dat maar even per email. Heb wel wat anders te doen.
Bij het hospital aangekomen leek het erop dat dit vooral in botbreken gespecialeerd is, goed teken dus. Ook hier vrij snel actie, nadat bleek dat kijn engels en hun italiaans het niet zouden gaan redden, bleek er toch nog een engels sprekende collega te zijn. De breuk, diagonaal, waardoor je 2 scherpe driehoeken bot overhield, bleek dusdanig dat een (kleine) operatie noodzakelijk zou zijn, De keuze was of volgende week hier of terug naar nederland. Waarop ik ze vrolijk vroeg of ik niet zelf terug mocht rijden. Nou nee dus, tenzij ik hier even teken voor eigen risico… Wel getekend, maar doorvragend gaven ze aan dan in iedergeval een speciale orthopedische schoen te halen. Ok, waar? Adres en een italiaans briefje voor de winkel waren snel gegeven. Veel succes, arrivideci.
Met de ambulance werd ik weer teruggebracht naar het eerste ziekenhuis. Rapport met foto en een hand en ik kon gaan. De orthopedische winkel zou om 15 uur weer open gaan, en dat was het ondertussen bijna. De schoen, waardoor ik voornamelijk op m’n hak loop, was snel aangemeten.

Die foto, met die 2 scherpe botdelen, zat ondertussen tussen m’n oren. Ik heb een bootticket voor zaterdag, zou eerder weg kunnen, ook al moet ik dan opnieuw betalen. Maar wat is er verzekeringstechnisch mogelijk. Voor de auto met caravan heb ik Europadekking, ook heb ik een continue reisverzekering.
Dus maar eens de ANWB bellen. Een vriendelijke dame nam de gegevens op, vertelde mij wat opties en maakte een case-nummer aan. Ik zou een SMS met dat nummer krijgen en het verzoek een foto van het ziekenhuis rapport per email door te sturen.
Eerst maar eens terug naar de camping, papierwerk gefotografeerd en poging dit te emailen. Dat ging dus niet goed, mijn eigen internet werkte niet goed door de slechte gsm verbinding. Toen maar de wifi van de camping bij de recptie geprobeerd, hehe, na effe rommelen werkte dat wel.
Binnen het uur, zoals beloofd, werd ik teruggebeld. Echter door de grillige telefoonverbinding hier ging zowel SMSen als telefoneren moeizaam. Na nog wat vragen beantwoord te hebben word e.e.a. nu met de medici van de alarmcentrale opgenomen. Opties zijn, of terugrijden met een chauffeur, of auto en caravan apart en ik terugvliegen. E.e.a. word bekeken, ze willen me de operatietafel niet te lang onthouden.

Wordt vervolgd, of vanavond of morgenochtend word ik weer teruggebeld, tenminste, als dat lukt…

Edited with BlogPad Pro