Dag 11, Manarola en Riomaggiore
Dag 11, het moet niet gekker worden. Maar geheel volgens de voorspellingen is dit een mooie dag geworden. Zo ongeveer de mooiste dag, kwa weer, van deze vakantie. En gelijk de laatste, want morgen vertrek ik richting thuis. De Feeling moet leeg naar de stalling, in Juni krijgt die z’n grote 2-jaarlijkse beurt en de vochtmeting i.v.m. de garantie.
Daarnaast trekt me een paar dagen rustig aan thuis, alvorens maandag weer te gaan werken, best wel.
Weliswaar de laatste vakantie dag, in Italië, maar wel de meest aktieve. Uit het wandelboekje heb ik een wandeling gekozen van Riomaggiore maar Manarola. Eentje de hoogte in, en tijdens het lopen heb ik voor het alternatief gekozen, want het werd echt warm. En in de gauwigheid had ik één flesje drinken meegenomen en m’n eten voor onderweg vergeten.
Gelukkig was er naast een 5-uurse versie, die van zee niveau tot een hoogte van 750 meter steeg, ook een 3-uurse versie die ‘maar’ tot 455 meter steeg.
Ruim op tijd was ik voor de trein, die zelfs nog behoorlijk lang op zijn vertrek liet wachten toen we al lang en breed er in zaten. Blijkbaar waren er spoorwerkzaamheden, na het lange 1 Mei weekend.
In Riomaggiore maakte ik eerst een paar foto’s van het dorpje zelf. De route ligt er nog wel even.
Riomaggiore heeft niet echt een luwte haven, via een brede betonnen baan worden de vissersboten in de hoofdstraat opgeslagen.
Nu werd het tijd de route te zoeken. Alle routenummers, die al jaren bestaan, zijn dit jaar veranderd. Er zijn routes bijgekomen, en alle nummers zijn nu in de honderd. 6 is bijvoorbeeld 506. Maar niet bij alle routes is het originele nummer terug te leiden. 6a is niet 506a, maar ( even niet bij de hand).
Ik moet eerst 01 (oude nummer) lopen. Dus loop ik verkeerd, kom boven het dorp uit, en daar begint 3a en 3 b, die ik al vaker gelopen heb naar Portevenere.
Routeboek nog eens goed gelezen, hier en daar gevraagd. Ja, die begint bij het kasteel. Waar is dat, geen wegwijzen.
Bij een plattegrond zie ik de oplossing, en kijk naar boven, daar is het kasteel. Via allerlei, deels prive, trappen en weggetjes kom ik bij het kasteel, en inderdaad daar begint de 01. 11 uur, de stopwatch kan ingedrukt worden.
Uitzicht van Riomaggiore naar boven. Daarboven, in de verte, de heuvels van boven de 700 meter.
Hierboven de route. Van start via A naar B is van 50 naar 400 meter. Dat is dus 4* de domtoren op.
Letterlijk bijna, want grote delen bestaan uit trapachtige constructies, met de hand gemaakt van rotsblokken.
Uiteraard uitgesleten, mos, los gruis modder etc. Nog voor dat ik bij punt B was, en nog met de langere route van 5 uur liep, had ik al besloten dat 400 Meter me vandaag ook al trots maakt. Gelukkig dat ik gisteren door het boekje gebladerd had en beide opties gezien had.
Je bent dan, bij punt B, dus al door en door nat. En dus ging ik niet nog eens van 400 meter naar 750 meter.
Van B naar C voelde als een beloning, een zandpad, met wat rotsen. Zo nu en dan een flinke plas, het heeft de afgelopen dagen ook hier flink geregend.Min of meer horizontaal. Uiteindelijk nog een 50 meter omhoog, maar niet in de vorm van een trap.
Bij C zit je net ter hoogte van Volastra.
Hier zijn ook goed de druiven te zien. Vanaf hier gaat het dus zo’n 400 meter naar beneden. En is omhoog een ware inspanning, omlaag is er niet makkelijker op. Je loopt met je tenen voor in je schoenen. Grint, mos, glibberig, noem maar op. De zwaartekracht helpt je soms sneller naar beneden dan gewenst, als je niet oplet.
Maar, zoals het spreekwoord luidt, immer mit der rühe (de duitse versie is me ontgaan), en stap voor stap rustig naar beneden en veilig aangekomen in Manarola.
Ook hier nam ik even de tijd voor wat foto’s, het was trouwens kwart over 1, bij aankomst.
Toen ik klaar was met de foto’s bleek dat de trein nog wel even kon duren, en toen die volgens het schema er moest zijn duurde het nog eens 20 minuten. Vanwege de werkzaamheden, neem ik aan. Iets na 3-en was ik terug in Levanto. Restje pizza van gisteren en wat bruinbrood vulde de maag weer op.
I.v.m. opruimen etc maak ik de blog al wat vroeger af. Kan ik straks nog even genieten van Levanto.
Koko's Feeling Adventures 