Deze blog begint nog even op dag 19 en eindigt heel laat op dag 20.
Na het schrijven van de blog van dag 19 duurde het nog even voor de boot er was. Als een echte pakjesboot kondigde die zich aan met 2 storen op de hoorn. Wij zaten eerste klas. Met routine, ze doen dit dagelijks, werd de boot aangemeerd, en zo gauw de ramp-en (achterdeuren) open gingen liep de boot leeg.

Zie ginds komt de stoomboot…

En dat ging razend snel. Direct daarna mochten de vrachtwagens en de bussen de boot op, in z’n achteruit. Daarna de personenwagens en als laatste de specials. De hoge campers en de auto’s met aanhanger of caravan. De Feeling mocht helemaal naar voren rijden en hoefde nog niet te keren. Eigenlijk had die best veel ruimte.
Ik ging gelijk op zoek naar mijn hut. Bij het oprijden van het terrein had ik en de auto een sticker gekeken. Op de sticker stond o.a. het hutnummer. Gelukkig had ik vrij snel mijn hut gevonden, een purser legde me e.e.a. uit. Dit keer een 2-persoonshut met uiteraard een eigen badkamer met douche, wastafel en toilet. Net zoals op de heenweg zie je overal mensen een plekje uitzoeken voor de nacht, tenminste de mensen die geen hut of slaapstoel gereserveerd/betaald hebben. Dat gaat best ver. In het trappenhuis hadden 3 meiden zelfs luchtbedden en een pomp meegenomen. Je hebt dan geen moment rust, maar met luchtbed slaapt het best lekker, neem ik aan.

De rest maakte gebruik van de 3 restaurants, van self-service tot á la carte, om wat te eten, italiaans uiteraard. Bij de bar op het buitendek stond o.a. een hamburger met friet op het menu, helaas oppppppp.
Ik had het al vrij snel gezien. Ook al was het vroeg. Ik had nog 2 films op een stickie meegenomen en ging “Lila and Eve” kijken. Iets na 10-en deed ik de lichten uit. Oja, de hut moet om 6:30 weer vrijgegeven worden.
De wekker op 5:30 gezet, maar vanaf 2 uur was ik al sluimerend wakker. Zo nu en dan waren er mededelingen via het geluidssysteem. In het italiaans, zoals dus dat het water het even niet deed. Belangrijk, om 2 uur ‘s-nachts. Om 5:30 ging ik douchen en scheren. Rommel opruimen en tijd voor een ontbijtje. Na het laatste avondmaal, in Genua, nu het laatste ontbijt, op zee. Wel al dicht bij Livorno.

Dit smaakte, vandaag niet te veel eten, wordt een lange dag.
Om half 7 begonnen de werkzaamheden voor het aanleggen. Tijd om met de tassen richting het autodek te gaan. alle werkzaamheden duurden toch nog wel even, en het werd al gauw benauwd in de gangen richting de autodekken. Zuchtende mensen, huilende babies, blaffende honden etc.
Om 7 uur was het dan zover. De meeste auto’s hadden hun eigenaar snel terug. Sommige mensen konden niet wachten, Probeerden te keren, terwijl ze dan nog steeds nergens naar toe konden. Probeerden de auto in een haakse hoek te rijden, waarbij ze hun auto zwaar beschadigden en daarna nog schade bij een ander reden, italianen op hun best.

Met wat geduld kon ik de Feeling ronddraaien en veilig en zonder schade de boot afrijden.
Kwart over 7 stond ik weer op de kant, een 1200 km voor de ‘boeg’. De zon was nog niet al te sterk, er stonden nog dampwolken op de velden, jammer, weer geen foto kunnen maken. Alhoewel het vrijdag was was de timing voorlopig best OK. Het stuk over de Appeniijnen, om bij Parma de snelweg naar Milaan te volgen, is erg mooi, bochtig, omhoog, en na het ‘hoogtepunt’ weer omlaag. Een mooi uurtje. Het stuk naar Milaan is daarentegen recht en saai. Er stonden al waarschuwingen, file, ongeluk, bij de Tangentiale, rondweg bij MIlaan. Half uurtje vertraging.
Na de rondweg in een rechte lijn naar Como, de grens over naar Zwitserland. Tijd om te tanken en wat brood te kopen. Zwitserland had al het weer vandaag, eerst zon, bij het inrijden van de Gotthard 10 graden, ramen besloegen aan de buitenkant, en na de Gotthard vooral regen. Wel weer een half uurtje kwijt voor de Gotthard ivm wegwerkzaamheden.
Bij Luzern nog even een plaspauze en via Basel frankrijk in. Hier scheen ondertussen de zon weer. Het stuk snelweg tussen Basel en Molsheim, waar ik binnendoor afsnij naar Saverne, is intensief, veel fransen, einde middag, die als kamikaze op we naar huis zijn, 100 en hoger met een meter tussenruimte tussen de auto’s. En aan de linkerkant zie je de heuvels en bergen van de Elzas, mooi. Bij Molsheim de snelweg af en de de route van de rotonde’s naar Saverne. Bij Wasselone een tankstop bij het benzinestation van Carrefour. Euro 1,089/liter, ben hollander
Bij Saverne de tolweg richting Metz, en dan de afslag richting Saarbrucken (Duitsland). Net na Saarbrucken, half 8, begint het te donkelen, Saarbrucken –> Sittard is exact 300 km, een 5 uur nog te rijden. Vanaf Saarbrucken is het met eerst de Eiffel en daarna de Ardennen, vooral bos, 100 km wegen en niet veel verkeer. Eerst flink klimmen, terug naar z’n 3, en eigenlijk vanaf de grens met België, ook gigantisch dalen. Niet al te bochtig, maar vanaf 8 uur is het dus donker.
En op dit stuk is het vaak k.tweer. Zo ook vandaag. Regen…. je wil weten hoe Spa aan z’n water komt, rij een keer mee. Op sommige stukken moest ik met de ruitenwissers in de hoogste stand, behoorlijk van het gas af. Gelukkig voelde ik me prima, had eerder een dipje, in zwitserland, maar daar hielp een broodje kaas en een Red Bull prima bij. Door de intensieve regen moest ik er ook goed bijblijven. Dat ging dus goed. Na Verviers is het aftellen, nog 70 km, bekende weg, eigenlijk de hele weg is bekend. He, daar is Maastricht al, nog 35 km. Afrit bij afslag SIttard. Kwart voor 11 kon de motor uit en staat de Feeling op de parkeerplaats. Vakantie over, maandag weer werken.

Zo, de laatste echte vakantiedag, morgen is alleen maar rijden.
Daar er voor 8 uur geen brood op de camping te koop is vul je die tijd dus op met douchen, opruimen, prepareren voor het vertrek vanavond, koffie maken, lezen, koffie drinken etc.
Toen het brood, integrali (bruin), er was, zat het ontbijt er zo in. Toch nog even verder gaan met alles vertrek-klaar maken. Het heeft ook weinig zin om vroeg in Palau te zijn en dan naar La Maddalene (de stad) te gaan.

Net na half 10 vertrok ik dan toch naar Palau, dik kwartiertje rijden en nog 10 minuten lopen. Ga niet voor parkeren betalen En nadat ik de kaartjes voor een retourtje gekocht had was er nog even tijd voor koffie.

Rond 11 uur vertrok de ferry. Er zien 3 ferrybedrijven met uiteraard hun eigen boten, tijden en tarieven. De laatste worden nergens aangegeven en zie je pas als je betaal.
20 minuten later waren we in La Maddelene. Een leuk en authentiek en met leuke winkels etc. stadje. Ik kon dan ook heerlijk rondlopen en rondkijken. Halverwege nuttigde ik een italiaans hamburger met cola.

Oud en oud op één bank.

Na al die pizza’s en pasta’s mag dat wel een keertje.
Met een nieuwe, lichtblauwe, riem en nieuwe waterschoenen kwam ik er achter dat de maatschappij waar ik mee zou varen een soort siësta had, Voor 5,30 kocht ik een ander ticket van een andere maatschappij, zodat ik 2 uur doelloos rondlopen, in de hitte, kon voorkomen.
Op de camping moest ik mijn tijd ook nog zien door te brengen.Het was net 2 uur en de poort ging pas om 4 uur open en de kassa, om uit te checken om 5 uur. Alles was al min of meer klaar. Maar een extra douche en de bookreader hielpen mee. Even overwoog ik nog te gaan snorkelen, maar het schuim stond dik op  het water, het waaide behoorlijk.
Om 4 uur kon ik de auto halen en om 5 uur mocht ik zelfs een extra nacht betalen, afzetters, maar kon ik om half 6 eindelijk de terugtocht beginnen.
Nu zit ik in Porto Aranci, half 9 vaart de boot, maar voorlopig is er nu, bijna 7 uur, nog geen boot te zien. Morgen om 7 uur aankomst in Livorno, dus met een beetje geluk zit ik dan om half 8 weer achter het stuur op de snelweg.

Ciao, Arrivideci (vast fout gespeld).

ZO, weer eens een dagje vakantie alleen, Na het normale ochtend gebeuren vertrok ik net na 9 de camping. Via Palau op weg naar Capo Testa. Dit is een hele mooie weg en er is een hoop te zien. Vandaar ook dat TomTom inschat dat deze 37 km route bijna een uur duurt.
Allereerst gaat de route naar/langs Palau. Er is daar een schitterend uitzicht punt. Een foto daarvan later in de blog,
Bij Capo Testa, een kaap aan de noordkant van Sardinië, vanwaar je Corsica en de stad Bonificaio, op Corsica kunt zien liggen. Deze kaap ligt bezaaid met door de wind tot allerlei vormen gemaakte rotsblokken. Via allerlei wandelpaadjes kun je over de rotsblokken komen en naar de zee lopen. Het is er meestal druk, toeristisch, maar rond 10-en vandaag viel het aardig mee. Een parkeerplekje, op een redelijke afstand, is dan ook zo gevonden.

Hier met Corsica, links onder het midden, zichtbaar.

En hier een paar bezoekers, voor een idee van de grootte.

Na hier ruim 2 uur rondgestruind te hebben, en dan is het dus al 30 graden, voelde het aan dat het weer eens tijd werd terug naar de camping te gaan. Een douche en een schoon shirt zijn dan gepast. Aansluitend middageten, brood, en siësta.
Zo tegen half 4 had ik wel zin om hier eens te gaan snorkelen. De camping wordt omgeven door de zee, het is een soort schiereiland, en overal zijn strandjes. Op het strandje vlakbij de camping ging ik met snorkelbril en al te water. Redelijk verfrissend, maar al snel weer comfortabel, was de temperatuur van het water. En jeetje, wat was dat mooi, iets naar links, net naast het strand beginnen wat rotsen, zwommen wolken met 1000-en kleine visjes, van zo’n 5 bij 1,5 cm. Echt koel.
Je kon er doorheen zwemmen zonder ze te raken. Verder waren er ook nog grotere vissen, allemaal druk bezig met hun dagtaak, eten of gegeten worden. Na een klein half uur was het genoeg, even douchen en klaarmaken om naar Palau te gaan.
Palau is een klein stadje vanwaar je met de veerboot naar één van de Maddelene eilanden kunt gaan naar de plaats Maddelene. Vanaf een uitkijkpunt kun je de bedrijvigheid zien.

2 veerboten varen, en de derde ligt klaar in Palau. Middenlinks Palau en boven rechts Maddelene.
Het was blijkbaar nog vroeg, tegen 5 uur, want veel winkels waren nog dicht, of gingen net open.
Een uurtje liep ik langs de winkels, alwaar naast de standaard souvenirs ook aparte dingen en kleding te zien was. Bij een cafetaria zag ik deze echt wel dikke lippen fiets. Probeer daar maar eens een band van te plakken.

Ik had nog geen zin om nu al naar de Maddelen eilanden te gaan, anders heb ik morgen niks te doen. Dus na een uur vertelde ik aan TomTom dat ik naar Arzachena wilde rijden. Buiten Olbia om is dit de grootste plaats in deze regio. De boekjes waren er niet erg duidelijk over of dit plaatsje wat te bieden heeft.
Het viel mij in iedergeval wat tegen. Het zag er vrij authentiek uit. Maar dat is blijkbaar niet mijn smaak. Terwijl ik in Arzachena was kon ik nog even aftanken, en zowaar de auto wassen. Ik had ook graag de caravan gewassen, maar dat zal tot thuis moeten wachten.

Blinkend staat die nu weer naast de caravan, het verschil is dus nu weer groter geworden.
Tegen dat ik terug was van Arzachena was het alweer bijna tijd om te gaan eten.
Vanavond wilde ik, voor het gemak, een pizza in het restaurant van de camping eten.
Bij het restaurant stonden al 3 koppels een tijdje te wachten, de service was authentiek italiaans denk ik. 1 van de koppels gaf het al op, en ik volgde hetzelfde voorbeeld.
Net buiten de camping, aan de grote weg, zit ook een restaurant. En het werd nu geen pizza maar een tonijn steak. En een lekker toetje toe. Wat er met de tonijn was weet ik niet, hij smaakte prima, maar bij de camping wilde die al afscheid nemen. M’n darmen waren blijkbaar wat overstuur van zoveel tonijn. Die verdween dus gelijk in het toilet….
Eens kijken of het internet nog werkt, dan gaat deze blog van de laatste hele vakantiedag gepubliceerd worden.

En niet alleen dat, zie hierboven, ook de dag van het vertrek van Y.
Gisteravond hebben we ons gewonnen gegeven aan een mug. We konden ‘m niet vinden. We vielen in slaap als een blok en hebben daarna nog heel wat uurtjes virtueel verder gevaren.
Rond 7 uur was ik wakker en gelijk veel te actief. Y was enigszins solidair, maar ik had haar verboden om voor 8-en er ook al uit te komen. Ja ja, vroeger had ik nog wel eens wat te zeggen.
Het idee was om de spullen op te ruimen, de caravan reis-klaar te maken. Y moet om 14:10 vliegen, anderhalf uur van tevoren aanwezig etc. Dus we zouden rond kwart over 12 van de camping vertrekken. Daar lag nog een stuk tijd over. Tot 10 uur opruimen etc. Naar de stad en op tijd terug om af te rekenen en te vertrekken.
Het opruimen, douchen etc ging voorspoedig. De koffie, nog voor 8 uur, gaf een probleem. De suiker was op, om 8 uur was dat probleem opgelost toen we bij het brood halen wat suikerzakjes uit het cafetaria leenden. E.e.a. ging zo voorspoedig, dat we om half 10 al klaar waren en met de auto naar de stad vertrokken. Zo voorspoedig als wij waren, net voor 10 uur waren er nog een hoop winkels niet open. Toch gingen we op jacht na de ontbrekende souvenirs en t-shirts. Na de eerste buit binnengehaald te hebben was er even een verfrissing. Bij een cafetaria namen we een fruitsapje met ge-crushed ijs. De naam is me ontschoten maar het klonk wel hip.

. Het kon
Daar het behoorlijk koud was namen we de tijd, je wil toch geen koppijn van bevroren hersenen hebben. In een tweede ronde, de winkels die eerder nog dicht waren gingen nu langzamerhand ook open, werden de laatste artikelen aangeschaft. T-shirts met Sardegna en dolfijnen, fout papagaaien en zelfs een groene spiegel zonnebril. Het kon even niet op.
Rond kwart over elf vertrokken we naar de camping. Maakten de lunchbroodjes klaar, deden de laatste handelingen aan de caravan, rekenden af, ontkoppelden de stroom en 5 naar 12 reden we tegen de eenrichtingsborden in van de camping af naar het vliegveld. Daar was uiteraard niet echt ruimte voor een auto met caravan, maar op de afrit van een andere weg stapte Y uit en wandelde met haar bagage naar de vertrekhal. Even later kreeg ik haar SMSje dat ze zonder problemen door de douane was. Zij kon gaan wachten op haar terugvlucht. Die is trouwens prima verlopen en ze is weer thuis in haar eigen huisje, in het koude gure Nederland, gnah gnah…
Voor mij begon de laatste fase van de vakantie. Donderdagavond neem ik de nachtboot vanaf Golfo Aranci naar Livorno (aankomst vrijdag ochtend 7 uur) vanwaar ik verder terug rij naar Nederland.
Dus voor mij nog ruime 2 dagen. Om enigszins in de buurt van Golfo Aranci terecht te komen en toch nog wat leuks te kunnen doen heb ik camping Isuledda gekozen. Net onder Palau. Dit geeft me aan deze kant van het eiland nog een aantal mogelijkheden om deze 2 dagen leuk te maken.
Maar, ik was onderweg van Alghero naar camping Isuledda, officieel in Cannigione di Arzachena.
De weg loopt via Sassari, Olbia naar Arzachena. Het langste stuk is van Sassari naar Olbia. Zoals ik vorig jaar al in mijn blog schreef, toen ik van Olbia naar Sassari reed, de weg is een legpuzzel van stukjes weg. Soms 30, dan weer 50 of zelfs 90 km mag je hier rijden, 2-baans, de nieuwe weg wordt in stukjes en beetjes ernaast aangelegd. Jij rijdt dwars over het eiland, en eigenlijk is het gewoon best een leuke weg. Zolang je niet met 30 km achter een beton of cementwagen aan moet kruipen.

The Rocky Mountains van Sardinië. Over de 160 km doe je volgens TomTom bijna 2,5 uur, en dat klopt aardig (soms vergeet ik echt dat er een caravan achter hangt). Vanaf Olbia kom je weer wat in de bewoonde wereld, veel bedrijven, supermarkten etc. Ook een autowasstraat, en dat zag er wel aanlokkelijk uit. De auto en de caravan zien er, van de regen onder de bomen bij Chia, vorige week, niet uit,
Zo kwart voor 3 was ik bij de camping. Het hek leek dicht tot 4 uur. Maar nadat ik een plekje uitgezocht had en me ingeschreven had, werd de poort geopend en kon de Feeling weer opgesteld worden. Iets na 4-en kreeg ik de eerste app van Y, die was veilig bij EIndhoven geland en vervolgde haar reis met bus, trein en benenwagen.
Om 5 uur was de campingwinkel open en kocht ik wat fris te drinken. Ook was het tijd voor een douche, eindelijk weer een douche zonder muntjes. De sanitair ruimtes zijn prima, Elke ruimte heeft naast een douche een wasbak en een toilet, dus je kunt alles bijna tegelijk doen, in iedergeval in dezelfde ruimte.
Hier nog een impressie van de camping. Die ligt op een schiereiland, waardoor de zee altijd dichtbij is en je met geluk tot aan het strand staat.

Eten, effe geen idee, op de camping is een optie, maar ik bedacht me dat het dorpje waar ik doorheen reed voordat ik bij de camping aankwam er ook leuk uit zag, Winkels en genoeg horeca etc. Dus met de auto naar Cannigione. Beetje rondgelopen, wat extra flesjes drinken voor morgen gekocht, nog een leuke groene polo, waar ik niet omheen kon. En even later zat ik aan de tagiatelli met bolognese saus bij één van de restaurants. Had ik gisteravond een pastaschotel die met gemak in m’n holle kies paste, vanavond was het duidelijk een andere portie en m’n buikspieren moeten maar weer even wat opspannen.
Tegen negenen zat het er in. Een toetje liet ik me vanavond maar voorbij gaan. Met de auto naar de camping en aan de blog.

Een enerverende nacht. Y haar volle holtes, snif snif, werden vannacht uitgebreid met koppijn. Om 4 uur even opgestaan, koffie gezet, geen thee meer aan boord, en uiteindelijk Y naar de douche gestuurd. Die dus om 4 uur ‘s-nachts nog niet warm is. Tezamen met een tweede kussen, dubbeldekker, kon ze toen nog een paar uur slapen. Of we vandaag nog met de zeiltocht meekonden was nog lang niet zeker.
Na een half ontbijt met ice tea, de enige thee die we wel hebben, een douche en wat rust werd alsnog vijf voor twaalf besloten dat we het er op gokten. Het weer was een stuk milder, 24 graden en bewolkt. Om kwart voor 10 moesten we aan boord, met volle tassen, badlakens, badhandoeken, vestjes, bootschoenen, snorkelset ( en zonder zonnebrandolie, uiteindelijk) vertrokken we om half 10 op de fiets. De Andrea Jensen was al aan het aanleggen. De fietsen stalden we op onze vaste plek. Gauw aan boord. De meeste mensen, totaal 12 passagiers, kwamen bijna gelijk aan boord. Op een viertal moesten we nog even wachten. Iets over 10en vertrokken we, compleet.

Het idee was om naar Capo Caccia, komt bekend voor, te varen op de motor, dan een baaitje in, aantal uren gelegenheid te snorkelen, te zonnen (indien aanwezig) en te lunchen, daarna, afhankelijk van de wind, op de zeilen terug.
Buitengaats kwam de zon toch al regelmatig tussen de wolken door, en dat zou zo de hele dag doorgaan. Buitengaats begon de Andrea Jensen ook behoorlijk te stampen. Zowel de wind als de golfslag deden hier hun best voor. Bij vertrek hadden we al een beker koud water gehad, al gauw werd de bestelling opgenomen en kozen we beiden voor Ice Tea Pesca. Die viel niet goed bij Y. Het was de inleiding tot een dag groen en geel zien (bij wijze van spreken, was meer bleekjes).
Al gauw hing Y over de reling en konden de vissen het karige ontbijt met de ice tea tot hun nemen. En of je het nu gelooft of niet, bijna direct was daar een dolfijn bij. Bleekjes bracht Y het nieuws, werd niet helemaal opgevangen, totdat een mede passagier aangaf hetzelfde gezien te hebben. De schipper gooide direct het roer om, en binnen 2 minuten zwom er een jolige dolfijn op onze boeggolf mee. Jolig was die, helaas alleen.

Deze foto werd ook nog eens door Y gemaakt. Een kleine 10 minuten voer de dolfijn een spel met ons uit, daarna verdween die snel.
We voeren door naar Cap Caccia, keken even naar de ingang van de grot, en voeren toen iets terug om in de baai verder te varen tot één van de wachttorens, deze waarschijnlijk van de phoeniciërs, foute spelling, die hier een paar eeuwen voor de romeinen belasting inden voor de toegang tot deze baai, annex natuurlijke haven.
Daar ging het anker uit, werden snorkelsets beschikbaar gesteld en zouden we een paar uren verblijven. Al snel gingen de eersten te water, het was licht verfrissend en vrij snel aangenaam.
Ik deed een verkenning, echt mooi, 4-5 meter diep, veel rotsen richting de kant, zeegras bij de boot en heel veel vissen, groepen, kleine groepjes, varierende van de kleine aquarium visjes tot 20-30 cm. Geen koraal, zijn hier niet de tropen, maar kristalhelder, mede omdat er niemand de grond omwoelt. Na dit verslag, en we lagen al weer even rustig, besloot Y om hier ook van te gaan genieten. En dat heeft ze dan ook gedaan en ging prima. Na het snorkelen begon de boot toch wat meer te rollen waardoor Y zich toch weer minder ging voelen. Een klein beetje eten bleef er ook niet in.
Het eten smaakte mij prima. Er was brood met schalen met vleeswaren en kaas. Een bord met mozarello en tomaat kreeg je per persoon, de rest was zelfbediening. Naast frisdrank was er bier en rode/witte wijn. Wat koel moest zijn was ijskoud.
Daarna was er nog een pastaschotel, meloen en een volle fruitschaal met o.a. bananen. Deze probeerde Y, met het genoemde resultaat.
Na een flinke tijd was het tijd om te vertrekken. Al vrij snel werden de zeilen, met behulp van de passagiers gehezen. En varend op de zeilen zochten we onze weg terug.

Nadat alle zeilen gehezen waren en we verder voeren met een klein beetje motorhulp, werd de sloep die achter de boot meegetrokken werd er bijgehaald en kregen we de gelegenheid om de Andrea Jensen met volle zeilen op zee te fotograferen. Tja, zo’n kansje….

Op de achtergrond Capo Caccia. Na een dik uur varen kwamen we in de buurt van Alghero en werden de zeilen met dezelfde passagiers weer gestreken. Op de motor werd deze (zeil)tocht afgerond. Kwart naar 5 stonden we weer op de vaste wal.
Voor Y voelde dat weer geweldig. Terug op de camping was het tijd voor een douche, wat opruimen, de huurfiets terugbrengen en een afhaalpizza bij het restaurant van de camping bestellen. Y had al vrij snel naar terugkomst wat yoghurt geprobeerd. Dat ging wel, na eerst de halve pizza verobert te hebben werd uiteindelijk 3/4 van de pizza genuttigd. De mijne ging voor de helft op, heb ik morgen nog wat op de volgende camping.
Nog wat verder opgeruimd en Y heeft de caravan weer nachtklaar gemaakt. Ze voelt zich beter, nog niet volledig. Ik schrijf de blog en zij doet nog een poging dat dikke boek verder uit te lezen zodat ze het morgen bij haar terugvlucht niet meer hoeft mee te sjouwen.

Waarschijnlijk nu nog even zonder foto’s. Internet is nu opgelost. Werd geblokkeerd omdat een Europese regeling voorschrijft dat je gewaarschuwd moet worden als je Euro 60 in één maand in het buitenland verbruikt had. Na veel gezoek en gehannes, daar heb je dan wel weer internet voor nodig, heb ik het gevonden en kon ik de limiet van Euro 60 verhogen,
De foto’s, door een ander dagschema, met z’n 2en etc. lukt nog even niet. Morgenochtend gaan we vrij bijtijds voor een dag-zeiltocht met een 2-master. In iedergeval ergens snorkelen, en misschien dolfijnen zien, maar die werken hier niet op commando.

Vandaag. Redelijk bijtijds op, even niet wandelen. Het internet, het ontbreken daarvan, hield ons al vroeg bezig. Y haalde broodjes, inclusief zoete broodjes, en ik maakte de koffie.
Door het internet en de opkomende warmte was het een rommel morgen, Y heeft veel gelezen, We hebben samen het vaatje gedaan. Geluncht bij de caravan en we zijn rond één uur vertrokken naar Capo Caccia, met de auto. Bij Capo Caccia zijn de grotten van Neptunus. Die zijn best mooi, en ook nog eens mooi uitgelicht.
Bij Capo Caccis, en dat ligt een paar honderd meters hoog, kun je parkeren en dan via trappen terug naar zeeniveau, naar de ingang/kassa van de grotten. Er wordt beweerd dat dat 600 treden zijn, we hebben ze niet geteld.
Voor 13 euro de man kregen we een toegangskaartje, de rondleiding begint op het hele uur. Vanaf Alghero kan je ook met de boot naar de ingang varen. Dat heb ik vorig jaar gedaan. Dus afhankelijk van of er een gevulde boot net aankomt kan het aantal bezoekers aardig oplopen.
Om 2 uur begon de rondleiding. Een aardige sardeense dame met draadloze microfoon liep voor ons uit. Op diverse plaatsen werd er wat toegelicht in het italiaans en het engels.

Onderwijl schoten wij onze filmpje vol, bij wijze van spreken dan, want onze digitale filmpjes, SD kaarten, zijn nog lang niet vol. Later hoop ik er hier weer een paar aansprekende foto’s bij te zetten.

Na een krappe 3 kwartier waren we weer terug bij het startpunt en begon de beklimming van de 600 treden omhoog. Gelukkig stond er een windje, waren er divers plaatsen waar je even kon rusten. Maar toch waren we vrij snel weer boven, geen trede overgeslagen, maar of het er nu 600 zijn geweest?

Bovenaan was een cafetaria en dus tijd om even het vochtgehalte weer op niveau te brengen. Ice-Tea Pesca, koud, smaakt prima. Aansluitend reden we terug naar de camping. Y voelde zich even wat minder, dus even een pauze om de paracetamol z’n werk te laten doen. Onderwijl kon ik met het internet aan de gang, ook met behulp van de dames van de receptie. Na een tijdje had ik het kwartje horen vallen, ook met behulp van de trouwe website van Camperforum, de bron van mijn EuropaSim oplossing, vond ik de oorzaak van de blokkade en de oplossing. Dan nog even het grijze water wegbrengen en het drink en kraanwater aanvullen.
Y voelde zich al weer wat beter en ging even genieten van een frisse douche, nadat ze de douchemuntjes voorraad weer geholpen had op pijl te houden. We scoren er 4 tot 6 per dag.
We hadden ondertussen samen het plan gemaakt om vanavond met de jurk uit te gaan, Y dus in haar jurk. En dit was het slimste om dan met de auto naar de oude stad te rijden, ipv met de fiets.
Dat ging goed, parkeren was zelfs gratis. De schoenen, slippers ging wat minder, de slipper van de ene voet bleef niet goed zitten. Maar dapper liep ze ermee door tot het restaurant van haar keuze, Daarvoor hadden we nog wat winkels gekeken en was Y geslaagd voor souvenirs voor 2 belangrijke mensen in haar leven.

Op de vestingwal hadden we een restaurant gevonden, ondanks dat keken we nog even bij Kings, maar opnieuw was die vol, misschien was er nog plaats na 9 uur. Dus maar terug naar het eerste restaurant. De zon, achter de wolken ging langzaam onder, hetgeen een aparte roze lucht gaf. Foto volgt.

We kozen voor Raviotti met een salade erbij. Het blijf altijd een verrassing of je een voorgerecht-maat krijgt of een hoofdgerecht-maat. Het was dus een voorgerecht-maat, maar smaakte er niet minder om. Een Se-adas, (Seadas, maar Se-adas is de uitspraak) wat dus erg lijkt op een Sebadas, was het toetje wat we samen deelden. Het deegbroodje heeft een kaasvulling, Dus een soort kaassoufle met honing, Het deeg met kaas smaakt een beetje oliebol achtig, de honing is sweeeeeet. Cappuccino voor mij, en nope mocht het kopje niet kopen.
Mede door de temperatuur vandaag waren we toe aan rust, en daarom gingen we terug naar de camping. Nu, iets na 10 uur, zitten we op de bank in de caravan, de wind is behoorlijk aanwezig, Y werkt haar socials bij en ik beëindig hierbij de blog van vandaag.

Het verschijnen van de blog zal wat fluctueren. Door een andere dagindeling en internet dat niet meewerkt. Ook de foto’s werken even niet mee. De meeste werden met de foons gemaakt, en zonder internet krijgen we die nog niet over op de laptop waarop de blog geschreven wordt. Maar het komt allemaal nog wel goed.

Na de eerste, klamme, nacht werden we rond 7 uur wakker. Voor mij, met de lange boulevard om de hoek, een reden om weer eens te gaan wandelen. Voor Y tijd om nog even verder wakker te worden etc. We kwamen er achter dat mijn Mifi prima werkt maar dat Vodafone mijn internet toegang geblokkeerd heeft omdat er teveel gebruikers via de Mifi gebruik maakten van de verbinding. Balen dus, zeker voor Y die uiteraard haar social media met bijwerken en in de gaten houden.
De resterende broodjes van gister waren ons ontbijt. Beetje hard, net als het leven soms
Wel met Latte en Cappuccino, uiteraard.
Plan voor vandaag was vrij simpel, er moesten nog een aantal dingen gekocht worden, en de trip met de zeilboot, welke dag, bepaalde onze agenda voor de komende dagen.
Via het internet bij de receptie, waar ook de blog van gister gepubliceerd werd, kon ik mijn email lezen en vonden we uit dat de trip met de zeilboot, Andrea Jensen, op maandag gaat gebeuren.
Dat houdt in dat we zondag naar de Neptunusgrotten willen en vandaag, zaterdag, een rommeldag er van maken.
Na het ontbijt etc. togen we op de fiets richting stad. Onderweg uitkijken voor een winkel waar ze duikbrillen en waterschoenen verkopen. Bij een professionele watersportwinkel vonden we een mooie, azuurblauwe, duikbril met snorkel voor Y. Waterschoenen bleek een stuk ingewikkelder. Met maat 39 passen eigenlijk maat 40, waterschoenen, het beste. Maat 41, de rubberen versie lubberen. Tja, en dan is maat 39 en 41 voorradig. Ook bij andere winkels bleek maat 40 niet te vinden. Bij één zaak, in de oude stad, hadden ze wel van die neopreen schoenen, maat 41….
Met de eerste buit in handen reden we terug naar de camping.
Het was ondertussen alweer lunchtijd, en op de heenweg naar de stad hadden we ook broodjes bij de Panniniria gekocht. Dus , eten… En daarna de ‘gebruikelijke’ hangpartij, siësta.

Zo rond 4 uur werd de temperatuur van heet weer wat aangenamer. Tijd om de duikbril uit te testen. Na het op maat maken togen we naar het strand, de zee was licht verfrissend, maar al heel snel aangenaam. De duikbril van Y zat prima, en we hebben vissen gezien. Niet zo overdreven veel, maar het is zaterdag, het strand is vol en het krioelt van de mensen in het water. Wat zou jij doen als je een vis was… Maar toch, kleine groepjes redelijk grote vissen, 20-25 cm,

Een dik half uur later, en prima genoten, trokken we richting de douches en maakten we ons klaar voor het eerste middagrondje stad. Er moeten toch nog waterschoentjes komen, en verder, nog wat dingetjes voor Y. Voor de waterschoenen gingen we toch de neopreen maat 41 maar proberen. Door het elastische ontwerp sluit die toch goed aan de voet, tja, genoeg ruimte voor de (lange) tenen is nooit weg.
Y wilde ook nog eens gaan kijken voor een jurk, een attribuut dat ze nog niet echt vaak gebruikt/ aan heeft, maar door alle leuke winkels hier etc. etc. kreeg ze de urge om toch eens te gaan kijken. In winkel 1 was het gelijk raak. Een bordeaux rode met kant afgewerkte jurk transformeerde Y van meisje/vrouw tot diva. En met de zwarte ‘pas’ hakjes van de winkel is het af. Er zijn foto’s van, maar ivm begrijpelijke redenen houden we die foto’s even prive.
Tja, en dan werd het idee, die jurk met wel een avond aan, en uiteraard met enigszins passende schoenen. Een nieuw quest ving aan. Met succes, na een dik hal uur, hadden we leuke zwarte zandaaltjes gevonden. Iets met hoge hakken was (gelukkig) niet passend te vinden. Gezien de straten van de oude stad van Alghero, dikke kiezels in cement, was dat maar goed ook.

Vanwege de tijd etc. blijft de jruk vanavond nog even in het tasje van de winkel.
Op de terugweg kochten we de laatste artikelen bij de supermarkt. Ook het geld voor de zeiltocht werd alvast gepind. Op de camping maakten we ons klaar voor het avondeten in de oude stad.

Enigszins gehinderd door een lokale hardloopwedstrijd, dwars door de oude stad, stalden we onze fietsen en liepen om de oude stad  heen om bij Kings, op de vestingswal, uit te komen. Echter Y wilde vanavond graag pizza eten, en dat staat nu juist net niet op het menu bij Kings.
Dus verder de stad door, slalomend tussen de hardlopers door. Bij een pleintje vonden we een zitplaats bij een ristorante/pizzaria. Y nam er één met champignons en ham, ik de Sarda uitvoering. Ze smaakten beiden prima.
Na het eten werd het tijd om naar de camping terug te gaan. Om half elf lagen we tussen de klamme lappen, en klam was het deze nacht, er kon niet genoeg frisse lucht/wind in de caravan komen. Maaaaarrr. geslapen werd er ondanks dat toch.

Op tijd was ik wakker. Donker nog hier. Allereerst ging ik de blog publiceren. Door de drukte gisteravond was er toen geen stabiel internet. Ik was niet de enige die zo vroeg in het donker al aan het internetten was.
Hierna douchen, caravan reisklaar maken, caravan aanhaken en, terwijl het ondertussen 8 uur was geworden, een italiaans ontbijtje bij het cafetaria: croissant marmelade met cappuccino.
Tegen half negen of negen uur reed ik weg. Een tocht van bijna 90 km via Bosa naar Alghero. Een mooie route, strak langs de kust, 70 km wegen, heuvel op en af, bochtig. TomTom schatte het in op een kleine 2 uur. Half 12 kwam ik aan bij camping Mariposa in Alghero. 500 meter voor de camping was ik nog even gestopt om bij de warme bakker wat brood te halen voor mezelf en voor de aanstaande gaste.
Mariposa is een typische stadscamping, weinig ruimte per plaats, sanintair wat ouderwets, en weer munten douches, maar altijd druk want iedereen kust er toch voor om zo dicht bij de stad, en aan het strand, te zitten. Een nette plek, moest even wachten tot de vorige gasten vertrokken waren, lukte rond dit vroege uur nog wel.
Na alles op z’n plek gezet te hebben was het al bijna tijd om de gaste op te halen.

Dit blog gaat over de ‘adventures’ van Koko ( ik dus) met de Feeling, voluit de Hymer Feeling 230. Dus, normaal, gaat het niet over Feelings….
Maar de komende dagen zullen er zo nu en dan wel wat feelings tussen de regels door meekomen. Na 10 jaar scheiding en nadat ik ruim 5 jaar m’n dochters niet meer gezien heb komt vandaag de oudste een paar dagen met mij en de Feeling doorbrengen in Alghero…Tja, hou het dan maar eens bij de Feeling alleeen.
Anyway, 11 minuten naar het vliegveld, dus kwart over één vertrok ik, en op tijd was ik op het vliegveld. Het vliegtuig van Ryanair stond al geland op het platform en de laatste mensen stapten uit. In de aankomsthal was het vrij druk, maar al vrij snel zag ik mijn grote roze weekendtas in de handen van Y. ZIj gekleed op het barre weer van Nederland, Dikke spijkerbroek en zwart shirt (dat is echt lekker warm met 30 graden zon). Na de begroeting spoedden we ons naar de auto en terug naar de camping. Y d’r holtes zitten vol, dus de doos tissues staat nu strategisch opgesteld.
We deedden even rustig aan, van kou en regen naar tropisch, terwijl je niet 100% bent, vraagt wat aanpassing.
Na een tijdje hebben we de camping verkend, zijn we een stuk de boulevard opgelopen etc.
Vanaf half 5 was de fietsverhuur weer open, zodat ze vanaf dat moment af ook mobiel is in Alghero. Plan was om naar de oude stad te rijden en te informeren voor een dagje zee, zon, snorkelen en misschien dolfijnen. De betreffende boot was er nog niet, maar er lagen wel info folders. Dus besloten we later nog eens te kijken en anders een email te sturen.
Daarom konden we nu alvast even door de oude vestingstad van Alghero kuieren, een italiaans ijsje nuttigen, de sfeer van de aparte winkels opdoen, langs de vestingwal genieten van het uitzicht en alvast kijken wat er bij de diverse restaurants op menu stond. Pizza en pasta dus, met alle variaties. De zeilboot was nog niet terug, dus reden we richting de camping. Nog even wat inkopen doen bij de Conad. Terug bij de camping, het liep al tegen 7 uur, nog even pootje baden, om de temperatuur van het zeewater te voelen. En daarna omkleden en weer terug  richting de stad om ergens wat te gaan eten.
Net onderweg richting de stad konden we de zon in de zee zien zakken, oftewel achter de bergen zien verdwijnen. uiteraard even een fotomoment.

In de stad gekomen liepen we via de winkelstraten naar de vestingswal, bij het restaurant waar we hadden gezien dat ze penne met zalm hadden konden we een leeg tafeltje vinden.
Ook hier konden we nog even genieten van de lichteffecten van de zon die net ondergegaan was.
Het eten en drinken was zo besteld, het duurde nog even voor het op tafel stond.

Alle tijd om te praten en te praten. We hebben nog wat in te halen, en op een prima ‘tempo’ geven we elkaar wat inzicht in ons heden en onze toekomst gedachten en ook gedoseerd over het verleden. En dat voelt prima.
Het eten, toen het er was, ging er in als koek, een toetje toe, alhoewel mijn toetje nog moet komen, dus na de koffie, die kwam dan weer wel, afrekenen en nog even door de gezellig straatjes langs de winkels lopen.
Daar het al rond 10en was vertrokken we op de fiets naar de camping om daar de truc met het ombouwen van de caravan naar slaapplaats te laten plaatsvinden.
Zo tegen 11 uur was het enige wat nog te horen was zware ademhalingen, zo nu en dan geluiden van een tissue die gevult werd met iets groens. Van Pappie naar Pa…….

Na een ietwat frisse nacht, het dekbed ligt helaas nog in de auto, maakte ik het begin van de dag goed met de UltraHeat. De UltraHeat is door de eerste eigenaar gelijk ingebouwd. Het is een (electrische) aanvulling op de standaard gaskachel waardoor je ook een warme caravan krijgt zonder gas te verstoken. Op de meeste campings betaal je een bedrag voor electriciteit ongeacht hoeveel je verbruikt. Meestal is er dan een maximum aan het aantal ampere’s dat je krijgt.
Op 500 W was de caravan snel aangenaam. De UltraHeat kan 500/1000/2000 Watt leveren, maar dan moeten het aantal geleverde ampere’s wel meewerken.
En dan is er uiteraard koffie. En, al geheel en al voorbereid op de gaste van morgen, die, zoals de meeste dames, Latte prefereert.

Y…., alles aanwezig voor het zaterdag ontbijt.
Na het ontbijt, met verse broodjes van de campingwinkel en na het douchen was het vandaag eerst wasdag. De pendekken, handdoeken, slaapshirts en beddengoed konden allemaal in één was. Anderhalf uur later ging het geheel in de droger. 80 minuten verder was de droger weliswaar klaar, maar de was nog niet echt. Dus alles aan het lijntje.

Hier meer alles op een rijtje.
Ondertussen was het alweer tijd voor middageten. De temperatuur was ondertussen wat aangenamer. Van een nipte 20 graden vanochtend naar een, door het windje, redelijke 25 graden. In de zon was het warmer.
Na de lunch, terwijl de was aan het drogen was, ben ik nog even de zee in geweest om te snorkelen. Niet zo mooi als bij de stranden van Chia. Maar, een goeie 100 meter uit de kust, 3 meter diep, zag ik zowaar een rog van de bodem omhoog wapperen. Zo’n 25×25 met een staart van zo’n 40 centimeter. Gaaf!!! Na al die ‘gewone’ aquarium visjes.
Na een half uurtje had ik het hier wel weer gezien, dus even douchen, was opvouwen en nog even een paar uurtjes naar Oristana. Als je er zo dicht bij zit, moet je tenminste er even gaan kijken.
Een parkeerplaats was snel gevonden, het was half 5 dus nog redelijk vroeg voor de middag en dus ook vrij rustig. Aan de hand van het Globusboekje liep ik langs enkele high-lights.

Gedenkteken van Eleonora d’Arborea.en het Palazza Comunale.
Eleonora d’Arborea schreef in 1392 het wetboek dat tot 1827 op heel Sardinië in gebruik is geweest. Het Palazza Comunale is het raadhuis.

De Duome, kerk van San Franciscus, het eerste deel hiervan is al in 1228 gebouwd.
Op zich is Oristana niet zo heel groot, maar dat komt vaker voor bij oude steden. In de zin van, de oude kern is nooit extreem groot. Een wirwar van kleine straatjes met deels hele oude huizen, die dan ook vaak niet meer in gebruik zijn. Voor de rest leuke winkels en de nodige horeca zaken.

Kleine gezellige straatjes.
In dit straatje ‘scoorde’ ik ook mijn eerste cappuccino kop een schotel, een Van Doren, wereldberoemd (koffiemerk) op Sardinië.
Vorig jaar merkte ik dat er hier heel veel verschillende koffiemerken zijn, buiten de bekende italiaanse merken om. Bijna elk Cafetaria heeft een ander merk, compleet met kop en schotels, servethouders etc. Tot nu toe kwam het er niet toe, maar bij de ijswinkel in dit straatje stapte ik over m’n schroom heen en met gebarentaal en al was ik voor 2 euro eigenaar van een Van Doren cappuccino kop en schotel. Eens kijken of er nog meer volgen, in Alghero,
Toen ik het hier ook gezien had vertrok ik weer naar de camping, net aan de buitenkant van Oristano en ik nog even gestopt. Een flink winkelcentrum, rond een Super Conad, gaf me de gelegenheid om nog wat rond te neuzen, en uiteindelijk heb ik nog wat Lavazza koffie mee genomen voor mijn Lavazza koffie apparaat thuis. De cups die je in nederland niet kunt kopen, speciaal voor cappuccino.
Op de camping begon ik al een beetje met opruimen. Aansluitend bakte ik 2 hamburgers als diner. Zachte italiaanse broodjes, en calvé mayonaise en ketchup maakte het af.
Tijd voor de blog, en straks slapen. Morgen bijtijds op. Om 13:25 komt de gaste aan, Y…. blijft tot dinsdag, en samen gaan we 4 dagen vakantie vieren in Alghero. De laatste keer dat we samen vakantie vierden was 9 jaar geleden.

Tijd om langszaam richting Alghero te reizen. De gaste komt vrijdag vroeg in de middag aan, dus we hebben nog even. De keuze op deze plaats/camping was al gevallen voor mijn windsurf wake-up van gisteren. Voor zowel bij deze camping als de laatste (volgende week) heb ik gekeken of er bij de camping windsurfles gegeven wordt. Hierbij staat helaas niet aangegeven tot wanneer.

Gisteravond was een rare avond, ik had overal spierpijn. Bij het lopen in m’n heupen en in bed waren m’n armen en schouders beurs. Toen ik na de pizza Sarda richting bed ging had ik nog net door dat dit een latertje ging worden. Vanaf een uur of 10 begon er een band te spelen, Tussen mij en de band (bij het terras van de bar) zit alleen een tennisbaan, een enkele. En deze band speelde uiteindelijk tot 10 voor 1, soms close harmonie, jeetje wat was die harmonie clossssssssssssssssssse. 20 over 12 vroeg ik nog aan de ‘nachtwacht’ hoe lang dit nog mocht gaan duren. Tenslotte staat bij de meeste campings boven aan het regelement dat je je tussen 22 of soms 23 uur tot 7 uur koest moet houden. Tja dat geldt dan blijkbaar alleen voor de betalende gasten.
Het was behoorlijk drukkend weer, zonder die drukkende spieren dan al. Dus om 10 voor één was het leed nog niet geleden.
In de loop van de nacht begon het uiteindelijk te regenen. Dat drukte de temperatuur net onder de 25 graden, plus ik heb nu een camouflage camping. Al het regenwater heeft de bomen naast mijn caravan schoongespoeld en de drek ligt op de caravan…
Slecht geslapen, ja best wel. Om 6 uur was ik wakker en begon het ritueel, het standaard, plus het vertrek ritueel. Ik had alle tijd, vanaf 8 uur kon ik afrekenen en vertrekken. Douchen, opruimen, brood halen, koffie zetten en iets na 8en rekende ik af, 9 uur reed de Polo met de Feeling de poort door.
De volgende camping, Bella Sardinia, ligt boven Oristano. Oristano is ongeveer halfweg tussen Chia en Alghero. Zo’n 120 km vandaag en nog een 90 overmorgen om in Alghero te komen,
Bij het vertrek regende het zo nu en dan nog een beetje, zo bleef het de rest van de weg. Ter hoogte van Oristano bleef het wel droog. Kwart over 11 kwam ik aan op de nieuwe camping. Een CampingCard camping met een 7.5, bijna aan zee en zo zag ik dus verscholen in een dennenbos.
Een vrij grote camping met naast ruimte voor caravans/campers en tenten ook huisjes en de bekende EuroCamp verhuurtenten etc. Het gedeelte voor de caravans enzo is een flink stuk bos waar zeednennen staan. Op geruime afstand maar met een min of meer gesloten (blader/naalden)dek. Deze zeedennen zijn best wel hoog trouwens. Er zijn niet echt afgescheiden plekken, zet maar naar binnen de afstand die je verlengsnoer voor electriciteit toe staat.

Een tippel naar het strand is nog best een eindje. Op het strand, waarschijnlijk mede door het weer, was weinig te beleven. Zeker vergeleken met wat ik de afgelopen dagen rond Chia op de stranden gezien heb. De (eventuele) surfschool was in iedergeval onzichtbaar. Is misschien maar beter ook.

Na de spullen weer allemaal opgezet te hebben, geluncht te hebben was het tijd voor lezen en siësta. Ik moet zeggen, zo onder de bomen, boekje, je slaapt zo. Overdreven warm was het vandaag ook niet, zoals al eerder genoemd bij de 25 graden hield het wel op.
Later in de middag besloot ik nog naar 2 dorpjes te rijden voor een supermarkt(je), maar de Crai bestond niet meer en de rest leek ook min of meer dicht te zijn. Straks maar bij de camping kijken. Diesel tanken dan maar, voor 1,30 Euro mocht ik zelf tanken bij een Q8 Easy. Dat viel dus mee, voor hier. Ondertussen begon het in de verte aardig donker te worden. En, op de terugweg naar de camping, het begon te regenen. Aj, de stoel staat nog buiten. Zeiknat dus. Het regende even bijna tropisch. Gelukkig is de caravan dan weer wel waterdicht. De stoel staat nu even uit te druipen in de caravan.
Ook nu weer even, tijdens de regen, tijd voor lezen. Ik zou vanavond het restaurant hier op de camping gaan testen. Ik dacht aan een pizza, maar uiteindelijk werd het een Brischetta met tomaat vooraf en een tonijnsteak met friet en sla als hoofdgerecht. Het hoofdgerecht kwam al door terwijl ik op de helft van mijn voorgerecht zat. En uiteindelijk was het allemaal net teveel. Kortom met een buik vol en de borden nog lang niet leeg hield ik het na een cappuccino voor gezien.
Morgen zou het in iedergeval een droge warme dag worden. Wellicht tijd voor een wasje en wat rondkijken in de buurt. En dan klaarmaken voor Alghero.