Op tijd was ik wakker. Donker nog hier. Allereerst ging ik de blog publiceren. Door de drukte gisteravond was er toen geen stabiel internet. Ik was niet de enige die zo vroeg in het donker al aan het internetten was.
Hierna douchen, caravan reisklaar maken, caravan aanhaken en, terwijl het ondertussen 8 uur was geworden, een italiaans ontbijtje bij het cafetaria: croissant marmelade met cappuccino.
Tegen half negen of negen uur reed ik weg. Een tocht van bijna 90 km via Bosa naar Alghero. Een mooie route, strak langs de kust, 70 km wegen, heuvel op en af, bochtig. TomTom schatte het in op een kleine 2 uur. Half 12 kwam ik aan bij camping Mariposa in Alghero. 500 meter voor de camping was ik nog even gestopt om bij de warme bakker wat brood te halen voor mezelf en voor de aanstaande gaste.
Mariposa is een typische stadscamping, weinig ruimte per plaats, sanintair wat ouderwets, en weer munten douches, maar altijd druk want iedereen kust er toch voor om zo dicht bij de stad, en aan het strand, te zitten. Een nette plek, moest even wachten tot de vorige gasten vertrokken waren, lukte rond dit vroege uur nog wel.
Na alles op z’n plek gezet te hebben was het al bijna tijd om de gaste op te halen.

Dit blog gaat over de ‘adventures’ van Koko ( ik dus) met de Feeling, voluit de Hymer Feeling 230. Dus, normaal, gaat het niet over Feelings….
Maar de komende dagen zullen er zo nu en dan wel wat feelings tussen de regels door meekomen. Na 10 jaar scheiding en nadat ik ruim 5 jaar m’n dochters niet meer gezien heb komt vandaag de oudste een paar dagen met mij en de Feeling doorbrengen in Alghero…Tja, hou het dan maar eens bij de Feeling alleeen.
Anyway, 11 minuten naar het vliegveld, dus kwart over één vertrok ik, en op tijd was ik op het vliegveld. Het vliegtuig van Ryanair stond al geland op het platform en de laatste mensen stapten uit. In de aankomsthal was het vrij druk, maar al vrij snel zag ik mijn grote roze weekendtas in de handen van Y. ZIj gekleed op het barre weer van Nederland, Dikke spijkerbroek en zwart shirt (dat is echt lekker warm met 30 graden zon). Na de begroeting spoedden we ons naar de auto en terug naar de camping. Y d’r holtes zitten vol, dus de doos tissues staat nu strategisch opgesteld.
We deedden even rustig aan, van kou en regen naar tropisch, terwijl je niet 100% bent, vraagt wat aanpassing.
Na een tijdje hebben we de camping verkend, zijn we een stuk de boulevard opgelopen etc.
Vanaf half 5 was de fietsverhuur weer open, zodat ze vanaf dat moment af ook mobiel is in Alghero. Plan was om naar de oude stad te rijden en te informeren voor een dagje zee, zon, snorkelen en misschien dolfijnen. De betreffende boot was er nog niet, maar er lagen wel info folders. Dus besloten we later nog eens te kijken en anders een email te sturen.
Daarom konden we nu alvast even door de oude vestingstad van Alghero kuieren, een italiaans ijsje nuttigen, de sfeer van de aparte winkels opdoen, langs de vestingwal genieten van het uitzicht en alvast kijken wat er bij de diverse restaurants op menu stond. Pizza en pasta dus, met alle variaties. De zeilboot was nog niet terug, dus reden we richting de camping. Nog even wat inkopen doen bij de Conad. Terug bij de camping, het liep al tegen 7 uur, nog even pootje baden, om de temperatuur van het zeewater te voelen. En daarna omkleden en weer terug  richting de stad om ergens wat te gaan eten.
Net onderweg richting de stad konden we de zon in de zee zien zakken, oftewel achter de bergen zien verdwijnen. uiteraard even een fotomoment.

In de stad gekomen liepen we via de winkelstraten naar de vestingswal, bij het restaurant waar we hadden gezien dat ze penne met zalm hadden konden we een leeg tafeltje vinden.
Ook hier konden we nog even genieten van de lichteffecten van de zon die net ondergegaan was.
Het eten en drinken was zo besteld, het duurde nog even voor het op tafel stond.

Alle tijd om te praten en te praten. We hebben nog wat in te halen, en op een prima ‘tempo’ geven we elkaar wat inzicht in ons heden en onze toekomst gedachten en ook gedoseerd over het verleden. En dat voelt prima.
Het eten, toen het er was, ging er in als koek, een toetje toe, alhoewel mijn toetje nog moet komen, dus na de koffie, die kwam dan weer wel, afrekenen en nog even door de gezellig straatjes langs de winkels lopen.
Daar het al rond 10en was vertrokken we op de fiets naar de camping om daar de truc met het ombouwen van de caravan naar slaapplaats te laten plaatsvinden.
Zo tegen 11 uur was het enige wat nog te horen was zware ademhalingen, zo nu en dan geluiden van een tissue die gevult werd met iets groens. Van Pappie naar Pa…….