Een korte, die morgen nog wel iets uitgebreid wordt.
De dames zijn vanaf Pisa teruggevlogen en ikzelf ben met de Feeling onderweg naar Nederland.
De mover vertoond weer kuren, en de Feeling staat in Molsheim,de geboorteplaats van Bugatti.

Alweer zaterdag, een week geleden zijn we vertrokken vanuit Sittard. Iedereen was lekker op tijd wakker. We hadden tijd genoeg. Met vers brood, bruin stokbrood met zaadjes, croissants met nutella en een witbrood konden we alle kanten op.
De laatste rommeltjes vonden hun plaats, de tent ging zo de caravan in, waarom opvouwen als die er straks toch weer uit moet. Dus redelijk op tijd konden we afrekenen en vertrekken.
Tot zover liep alles dus OK, de caravan was weer vrij snel, met de mover, aangekoppeld…
En toen, wilde de mover niet naar zijn ruststand, d.w.z. de rollen bleven tegen de caravanbanden aan staan. De mover functie zelf werkte nog wel… Het gereedschap om de rollen met de hand los te draaien werkte niet. Blijkbaar zijn er bij de reparatie, vorig jaar, motoren met een andere ‘boutgrootte’ geplaats. De originele sleutel om via de bouten de rollen van de banden te draaien past niet meer.
Goeie raad is duur, auto met caravan midden op het pad… wat doe je, proberen en proberen en proberen. Niets werkte, buiten de mover zelf.
De weg van Florence naar Siena is een nachtmerrie, ze vragen er dan ook geen tol. Kuilen en gaten in de weg. Bij een eerdere reis heb ik al een een flinke schade, binnen in de kledingkast, aan de caravan opgelopen. Dus, wellicht zit er iets niet goed bij de regelunit van de mover.
Alles maar weer eens opzij halen, in de caravan, om  bij de regelunit onder de bank te komen.
Er leek niets mee aan de hand, alle contacten waren verbonden. Maar hij was wel, hangt met ducktape tegen de wand van de bank, wat weggezakt. Toen ik hem bewoog om hem wat rechter te houden hoorde ik het bekende geluid van de mover motoren die de rollen van de caravan banden afhaalt. Alles maar eens met verse ducktape vastgezet en een half uurtje later dan had gekund reden we alsnog de camping af.
Opnieuw de beruchte weg, Siena naar Florence. Wat actiever getracht de meeste gaten in de weg te ontlopen, maar dat lukt nauwelijks. Bij Florence begon een nieuwe uitdaging. Van vorig jaar weet ik dat TomTom je via een creatieve route naar Fiesole wil leiden. Een route die prima werkt voor een fiat 500 van de eerste generatie, maar niet voor een auto met caravan.
Dus door zelf net even creatiever te zijn, echt de borden Fiesole volgen ipv de aanwijzingen van TomTom op te volgen als die afwijken van de borden, lukt het redelijk, met zo hier en daar een stormrondje, om naar Fiesole te komen.
De laatste 2-300 meter is vrij steil omhoog, Gassen in z’n 1 en niet meer loslaten, Het lukte, en iets over 12 stonden we voor de receptie van Camping Panoramique.

Een plaatsje voor 1 nacht lukte, vlakbij de receptie, en met opnieuw een creatieve ingreep kon de tent op een stukje gras waar de haringen wel in konden. Bij de caravan lag een halve meter grind, diep, waar de haringen echt niet ingingen.
Even tijd voor de lunch en nog wat eten. De dames wilden graag nog langs een H&M in Florence.
Dus met de auto, en TomTom, naar een winkelcentrum met H&M. Helaas, voor H&M, zijn de dames daar niet geslaagd.
Toen met de auto Florence in, een parkeergarage in TomTom opgegeven…. Niet te doen. De garage bevond zich in een deel waar we gewoon niet in mochten. Zoeken dus, in smalle eenrichtingsstraten met een hoog gehalte aan voetgangers, Uiteindelijk vonden we er één vlakbij Mercato Centrale, de grote overdekte markt van Florence. Met wat steken konden we er in rijden. De rest werd voor ons gedaan, het was zo’n garage waar je bumper aan bumper wordt gezet door het personeel.
Vanaf de parkeergarage zochten we onze weg naar de Duome van Florence. Het was er behoorlijk druk.

Na wat foto’s bij de Duome vertrokken we richting het Hard Rock Cafe, niet al te ver van de Duome trouwens. Daar zochten we alledrie nog een leuk shirtje/trui/vest, zodat we ook reclame voor het Hard Rock Cafe kunnen maken. De keuze om buiten op het terras wat te gaan drinken, werkte niet. De ober had andere prioriteiten.
Dus vervolgende we onze weg door de drukke winkelstraat richting Ponte Vecchio. Bij de Ponte liepen we naar links om na een meter of 100 een foto van de Ponte Vecchio te kunnen maken.
Vandaar vervolgende we onze weg in de richting van het Palazza Vecchio, waar het echt hutje mudje stond.

Onderweg nog wat foto’s makend. Tijdens dit stukje lopen doken de dames regelmatig de winkels in, om nog even rond te neuzen. Echt gekocht werd er uiteindelijk niet meer.
Toen we weer bij de Duome waren besloten we de auto weer op te gaan zoeken. Mede door een grote demonstratie, die dezelfde richting op liep kwamen we via een omweg weer bij het Mercato en daarna dus bij de parkeergarage. De auto was nog helemaal heel, en 9 euro lichter reden we richting de camping.
Op de camping was het even leesuurtje. Rond half 8 gingen we in het restaurant van de camping dineren. De dames namen het dagmenu, voor/hoofd/nagerecht, ikzelf nam een hamburger met ‘aardappelen’. Beiden niet echt toppie, maar de rest van de week had dit al goedgemaakt.
Bij ondergaande zon werden nog een paar foto’s gemaakt.

Het is bijna half 11. De blog is af, voor vandaag. Morgen vertrekken we tegen 11 uur naar het vliegveld van Pisa, vanwaar Y en I morgenmiddag terugvliegen naar Nederland.

Afgelopen nacht heeft het behoorlijk geregend. Op tijd, vannacht, haalde ik de handdoeken etc van de lijn af. I’s tent hield zich prima. Net na 7 uur werd ik zelf wakker. We zouden tot 10 uur rustig blijven, om dan tussen 11 en 12 richting Volterra te vertrekken.
Iets na 9 uur was iedereen wakker, wij hadden wel een afspraak gemaakt, maar niet met de rest van de camping. Uitslapen werkt dan niet zo.
Na het ontbijt, met o.a. yoghurt, aardbeien, gekookt eitje, koffie en croissants, vertrokken we rond 11 uur richting Volterra. Alhoewel het maar een 50 km rijden is, trekt TomTom er een uurtje voor uit. Al snel, nadat we de snelweg verlaten hadden, konden we genieten van Toscaanse vergezichten.

San Gimignano en Volterra liggen niet zo gek ver van elkaar.
Bij Volterra hadden we vrij snel een (betaald) parkeerplaatsje gevonden. Zoals te zien is was het flink zonnig. Beiden plaatsen liggen vrij hoog, hierdoor waren de temperaturen dan ook al gauw 5 graden lager dan die van Siena. Nog steeds boven de 20 graden trouwens.
Via de grote poort liepen we de van oorsprong Etruskische stad binnen. Veel restaurantjes en souvenir winkels, en uiteraard de oude, middeleeuwse gebouwen, zoals bijvoorbeeld het typische toscaanse stadhuis, met de familiewapens op de muur.

Bij de souvenir winkels veel ‘standaard’ toscaanse souvenirs, maar ook de typische, voor Volterra, zoals Albast, een soort gesteente waar van alles van gemaakt wordt. Lampenkappen noem maar op. Vrij kostbaar door het vele handwerk.
Verder ook replica’s van een etruskische vonds, een goeie eeuw geleden. De zogenaamde “Ombra della Serra”, schaduw van de namiddag (geloof ik).
Een etruskisch bronzen voorwerp waarvan we nog steeds niet zeker weten wat het is en wat het uitbeeld, maar de ‘lange’ schaduw van een mens, aan het einde van de middag, lijkt in de richting te zijn.

In het middagzonnetje was het tijd voor koffie, of hete chocolademelk, met iets erbij. Een toscaans puddingbroodje voor de dames, en een krenten en notenkoek voor mezelf.
Hierna wandelden we verder door Volterra. De fontein uit de Twilight film blijkt niet in Volterra zelf te zijn. Voor de rest moeten we de film nog eens opnieuw bekijken.
Om geen blunders te maken bezochten we ook nog één van de andere highlights van Volterra, het romeinse amphi theater. Nog niet zo heel lang geleden, jaar of 60-70, ontdekt in de wanden van de heuvel rond Volterra.

We hebben de meeste highlights gezien, op naar San Gimignano.
Via een enerverende route kwamen we in een 40 minuten aan in San Gimignano. Gelukkig liet de route het toe al van een afstand een mooie foto te maken. Dat  is het mooie van deze steden, ze liggen nu eenmaal boven op een top van een heuvel.

Ook hier hadden we vrij snel een betaalde parkeerplaats gevonden. San Gimignano was beduidend drukker dan Volterra. Soms was het gewoon moeilijk om door de massa heen te komen. Bij de beroemde ijswinkel stond een rij van 50 meter, buiten.
Ook hier een keur van leuke, enigszins gelijkende, winkels. Souvenirs, etenswaren, restaurantjes etc.
Voor Y en mezelf tijd voor een stuk pizza en wat te drinken. Dat laatste hadden we al in Volterra gekocht. Lekker in een ‘nis’, iets in de schaduw. In de nis werd ondertussen geluidsapparatuur opgezet voor de avond.

Stadhuis van San Gimignano vanuit de nis.
Na een tweede rondje werd het ook hier tijd om weer verder te gaan. Na de auto uit zijn benarde parkeerplaats gehaald te hebben. Wij konden wel instappen, maar de buurman niet. Lieten we TomTom de route uitrekenen naar de parkeergarage (San Catarina) in Siena.
Net voor Siena nog even aftanken, zodat we zonder problemen naar Fiesole (net boven Florence) en Pisa (vliegveld voor I en Y) kunnen komen.
In Siena was de parkeerplaats snel gevonden en plaats genoeg. Via de roltrappen kwamen we net achter de Duome weer bovengronds. De meiden hadden nog hun eigen winkels die ze wilden bezichtigen, dus afspraak was om over 45 minuten elkaar weer bij een ijswinkel te ontmoeten.
Y kwam terug met mooie gympen en I scoorde 2 shirtjes. Zelf heb ik niks gekocht, alles wat ik leuk vond was boven budget.
Nadat we elkaar alweer tegengekomen waren liepen we naar een hamburgerrestaurant dat Y gister al gezien had. Met een flinke burger en boerenfrieten vulden we onze maagjes, cola en icetea hielpen daarbij. Na het eten was het tijd voor onze bijna dagelijkse portie italiaans ijs. I sloeg even over. Y en ik dus niet.
Op het Piazza del Campo was het uiteraard druk, en zonnig. De rode stenen absorberen de warmte, dus ideaal om even op het schelpvormige plein je achterwerk op te warmen.

Nadat het ijsje op was vertrokken we richting de auto, achter de Duome om, via de roltrappen naar beneden en via de trappen naar Piano 1 (verdieping 1).
Met een lichte vertraging, stoplicht onderweg, kwamen we op de camping aan. Plan voor morgen opmaken, rond 10en vertrekken, net voor 12en in Fiesole, in de middag en avond Florence in.
Zondag tussen 11 en 12 vertrekken om op tijd bij het vliegveld in Pisa te zijn.
De rest van de avond gebruikten de dames om hun spullen enigszins uit te sorteren. Wat kan mee in de koffer/handbagage en wat mag Pa in de auto mee terugnemen.
Het is bijna 22 uur, we zullen zo ons bed weer eens op gaan zoeken. Eerst deze blog eens op het internet zien te krijgen.

Bijtijds, maar te vroeg voor de dames, was ik wakker. Dus, alles klaargelegd voor douchen enzo, en toen nog heerlijk over het strand gelopen en weer de nodige (nou ja, nodig?) steentjes opgeraapt en meegenomen. De bakkers, en andere voedingswaren winkels, zoals de slager, groenteboer etc, zijn vaak al vanaf 6 uur open.
Zachte witte italiaanse broodjes scoren momenteel, dus die meegenomen. Op de camping lekker gedoucht, en om 8 uur stonden de meiden op.
De machine liep gesmeerd, iedereen deed wat, ontbijten met koffie tussendoor, en ruim voor de tijd die we gesteld hadden (10 uur) konden we om kwart over negen de camping afrijden.
Nog even tanken, duur in Italië, en we reden de snelweg op. Even oponthoud ter hoogte van de weg van Rome naar Bologna, wij reden richting Rome, giga file de ander kant op.
Net voor 12 reden we de camping, ColloVerde, in Siena op. Ook daar ging alles gesmeerd, een plekje, ondanks de drukte, was snel gevonden en de tent en caravan stonden met vereende krachten snel op hun plek.

Ik had bij het inchecken al gelijk buskaartjes gekocht om later op de dag naar het centrum van Siena te kunnen gaan.
Op deze camping is een flink zwembad met een ligweide eromheen. De meiden waren er wel aan toe om een paar uurtjes op een ligstoel te ontspannen. Gaf mij de gelegenheid weer eens verder te lezen in m’n bookreader.
Nadat ze ‘uitgelegen’ waren, maakten we verdere plannen voor de dag. Eerst uitgebreid winkelen in de grote Coop, beneden aan de berg. Met de auto ernaartoe, want met boodschappen omhoog wandelen behoorde niet bij onze doelen voor vandaag
De Coop is misschien niet zo groot als de grootte supermarkten in Frankrijk, maar voor nederlandse en italiaanse maatstaven is die interessant groot. En alle vers waren zien er gewoon anders uit (inktvis!!). Een dik uur hebben we rondgelopen, met 2 volle tassen, 6 waterflessen en een watermeloen reden we terug naar de camping.
Na de boodschappen een plekje gegeven te hebben spoeden we ons naar de bushalte, net buiten de camping. 20 minuten later kwam de bus, lijn 3, en na wat site-seeing stapten we uit bij Piazza de Sale. Vandaar loopt een mooie, met veel middeleeuwse gebouwen, en natuurlijk leuke winkels en shopjes, richting het hart van Siena. Het hart, Piazza de Campo, lieten we letterlijk even links liggen.

We liepen verder, rechts af en even later stonden we beneden aan een fikse trap bij/naar de Duomo van Siene. Deze hadden we 10 jaar geleden, toen ik hier ook met I en Y was, over het hoofd gezien. Iets wat, als je de Duome kent, een kunst op zich is.

Het was al wat aan het donkelen, de zon kon er z’n gouden stempel op dit moment niet meer op leggen.
Het was tijd voor eten. Vlakbij de Duome vonden we een klein maar typisch restaurantje, alwaar we onze keuze leken te kunnen maken. Typisch, met pasta Pici, zie mijn reis van vorig jaar naar Toscane, en zonder pizza’s.

Het werd vlees en kip. Bij de kip vrij veel bot, helaas. Het vlees, de ene met aromatische kruiden, de ander met pecorini schilvers en veel groen, ben even de naam kwijt (veldsla, volgens Y).
Dat ging er goed in, met water en voor mij een lekker rood wijntje.
Toe voor I en mij een cappuccino. Waarna ik weer een cappuccino kop en schotel aan mijn verzameling kan toevoegen
Na het eten een ijsje, dus richting Piazza de Campo, bij de eerste ijswinkel waren de prijzen duidelijk toeristisch. Waar we normaal een flink ijsje hebben voor 2,50 begonnen de prijzen hier bij 6,50. Dus eerst heerlijk over het plein gewandeld, naar de mensen en de dure restaurants gekeken, het was nog net een beetje licht.

Aan de andere kant vonden we een ijswinkel waar je voor 2,50 tenminste nog een fatsoenlijk ijsje kon kopen. Nadat de keuze van welke smaken even op zich liet wachten, vertrokken we al likkend en lepelend naar de bushalte.
Daar aangekomen, het is een plein waar meerder buslijnen tezamen komen, duurde het even voor we doorhadden, met aanwijzingen van een document van de camping, dat we hier onze bus niet zouden vinden. Met behulp van wat gezond verstand en tomtom vonden we de juiste plek, een 400 meter verder. De bus stond er al en een klein kwartiertje later vertrok die met ons erin.
Uiteindelijk de andere lijn, 8, dan de heenweg, 3, dus vanaf een andere kant kwamen we vlakbij de camping uit de bus. Na orientatie ‘vonden’ we de camping gelukkig snel.
Het was ondertussen net na 10-en, even plannen voor morgen, 10 uur opstaan en tussen 11 en 12 rijden we richting San Gimignano en Volterra, in de middag terug in Siena voor nog wat shoppen.
Slapen…. de nacht bracht een fikse regenbui, maar alles heeft het weer overleefd.

De dag begon droog, ietwat grauw, maar droog is droog. Alle apps beloofden dat dat zo zou blijven. Niet dus, maar… daar kwamen we pas later achter en toen was het niet meer zo ernstig.
Iedereen was wakker op de afgesproken tijd. We moesten de trein van 8:35 halen, om de enige bus, in de ochtend, van Riomaggiore naar Telegrapho te kunnen pakken.
Voor het ontbijt haalde ik bij een andere bakker wat zachtere witte broodjes. Na douchen, ontbijt met koffie etc. etc. stonden we om iets over 8 in de startblokken. I en Y met nieuwe bergschoenen en ik op m’n wandelschoenen. Op tijd waren we op het station, en de kaartjes waren snel geregeld bij de automaat. Vrijwel op tijd kwam de trein en nog steeds op tijd vertrok die.
In Riomaggiore liepen we naar de plaats waar normaal gezegd DE bus naar Telegrapho stopt.
Even nagevraagd bij de lokale verkeerspolitieagente, die regelt dat het laden en lossen van de bestelwagens met alle lading voor de horeca van Riomaggiore smooth geschiedt. En inderdaad dit was DE plek.
Nog even tijd voor wat te drinken op een terrasje en exact op tijd kwam de bus. Het duurde nog even voordat die in de ochtendchaos van bestelwagens zijn bus gekeerd had, maar toen konden we op weg.

Een belevenis op zich, een klein half uur vrij steil omhoog, bochtig, smalle wegen met tegenliggers, uitzicht op zee, diep naar beneden. En dat voor nog geen anderhalve euro de man.
Bij ‘Telegrapho’ aangekomen checkte ik nog even het juiste routenummer, alle routes zijn 2 jaar geleden omgenummerd, dus alle oude kaarten en boeken kun je eigenlijk wel weg gooien. Route 1 is nu AV5T.
We konden op weg, licht fris, enigszins grauw, maar vooralsnog geen regen. En bij het wandelen heb je het vrij snel warm. De bewegwijzering was goed, en na een uurtje waren we bij Campiglia. Hier is normaal een eetcafe open met een grasveld waar picknick tafels staan. Helaas, en het eetcafe was dicht en het grasveld met de tafels ook.
Dus verder lopen, en verderop kwamen we een andere picknick tafel tegen. Korte pauze, wat koeken en drinken. Het windje koelde ons snel af, dus verder met lopen.
Deze route gaat over paden, maar ook over rotspaden, omhoog en omlaag, soms langs een diepte, we lopen min of meer op de kam van de heuvel, rechts de zee, 500 meter lager, en links, in de verte, de marine haven van La Spezia. Meestal trouwens tussen de bomen, regelmatig met vergezichten.
Het pad is niet moeilijk, maar de stukjes omhoog en omlaag zijn best wel stijl, ruw uit steen gehakt en soms met mos bedekt, los grit, kortom, effe erbij blijven.

Vanaf een bepaald moment zie je de kerk bij Portovenere en het eiland Isla Palmaria in de verte, en dus steeds dichterbij komen.Uiteindelijk kom je het bos uit en moet je een 400 meter over rotsige ondergrond vrij steil naar beneden ‘lopen’. Je hebt dan trouwens wel een schitterend uitzicht.

Net toen we aan de afdaling gingen beginnen, begon het alsnog te regenen. Niet ernstig, maar toch… Veilig kwamen we beneden, alwaar we besloten een restaurantje op te zoeken voor de lunch. In de regen, met één paraplu, de mijne, maar ik had hem dus niet…kozen we er één met een terras ‘afgesloten’ met plastic, goed uitzicht maar uit de regen en de wind.
Voor mij een pizza met tonijn en ansjovis, voor de dames panini’s.Tezamen met de drankjes ging dat er prima in. Ook het toilet kreeg de aandacht. Het afrekenen ging wat moeizaam. Het internet van de betaalkaartenautomaat werkte niet, dus maar even pinnen om de hoek.
Na een korte wandeling door Portovenere, het regende nog steeds, namen we nog een ijsje en een crepé nutella/banaan.

Het werd tijd om de bus naar La Spezia te ‘zoeken’. Uiteindelijk kwam die precies aan toen we aan kwamen lopen, Kaartjes gekocht en ‘voorgelogen’ over waar we moesten uitstappen. Ik weid hier niet over uit, ben hier eerder geweest, en inderdaad deze bus rijdt niet naar het station.
Na een fikse wandeling in La Spezia, naar het station, blijkt maar weer eens dat elk voordeel ook een nadeel heeft. I slaagde met een paar leuke shirtjes uit de binnenstad.
De treinen gaven wat gerommel, vertraagd, ander spoor, uiteindelijk de trein zonder tussenstop naar Levanto.

Op de camping even chillen, waarna Y pasta ging maken, penne met gerookte zalm, courgette, knoflook, erg veel en creme fraiche. Het smaakte heerlijk.
We spraken even af over morgen, naar Siena, wat willen/kunnen we daar doen, hoe laat moeten we dan vertrekken, 238 km, kleine 4 uur rijden. Conclusie, om 10 uur vertrekken en om 8 uur op.
Om dit een beetje te helpen ruimde we in en buiten de caravan ook e.e.a. alvast op. De dames deden de vaat, en ik brak de luifel, stoelen en eettafel af.
Aansluitend gingen we nog even naar het strand, waar de zon net achter de heuvel onderging, helaas geen vuurbal met brandend rode lucht. Er werd zelfs nog gesurft en er waren nog mensen aan het zwemmen, je moet het lef maar hebben.

Als laatste werden er net voor 9 uur nog een paar souvenirs gekocht en sloten we de dag af met italiaans ijs. Het wordt langzaam tijd voor bed. Morgen weer nieuw avonturen met Koko’s Feeling.

Het was vroeg vandaag, tenminste, we werden ruw gewekt, om 4 uur, door een stevige regenbui.
Gelukkig alles OK met de tent van I, de luifel (van de caravan) liep al aardig vol met regenwater. Tot zeker tegen 8 uur bleef het regenen. De apps gaven lichte regen aan, ben benieuwd hoe hevige regen eruit ziet.
De apps gaven ook aan dat er later op de dag vergelijkbare buien zouden zijn, trouwens, volgens de app ver beneden de 1 mm, wat eigenlijk niets is.
Om 7 uur, de afgesproken wekker tijd, besloten we dat het vandaag geen wandelen zou worden. De nog aanwezige kans op regen, de natheid en dus gladheid van de paden, geen goeie optie. Een deel van de paden, rotspaden, wil je niet onder die conditie bewandelen.
Dus rond 8en stonden Y en ik op, koffie maken, brood halen, de ‘rommel’ rond de tent wat herorganiseren, douchen etc. Rond 9 uur kwam het koppie van I ook boven het tentdoek uit.
Y had gezien dat er een optie was om 2 uur met een boot te gaan varen met de mogelijkheid tot snorkelen. Dat leek ons wel wat, een andere optie was om met de trein naar een aantal van de Cinque Terres te gaan.
Nadat iedereen er klaar voor was liepen we naar het strand, naar het bord met de info over de boottocht. Daar hoorden we dat ivm met de surfgolven er niemand aanwezig was voor de boottocht, We konden nog wel met iemand bellen. Uiteindelijk besloten we, mede gezien het weer en de temperatuur dat 2 uur met snorkelen wel erg kort was, en waarschijnlijk ook wel koud.
Dus gingen we alvast ingrediënten voor de pasta die Y nog wil maken, tijdens deze vakantie, halen en besloten daarna om met de trein naar Manarola te gaan.
Bij de camping hadden we de treintabel met vertrektijden gehad, en de eerstvolgende zou over 30 minuten vertrekken. Dus nadat de gezichten weer gepoetst en gepoederd waren spoeden we ons naar het station. I gedeeltelijk op haar Penny (surfplank op wielen) waarmee ze beduidend sneller was dan Y en mezelf.
Op het station stond een mega-rij voor het loket, gelukkig iets minder voor de automaat. Niet iedereen kon met de automaat om gaan, dus wij waren daar snel aan de beurt. Na zelf de automaat bedwongen te hebben hadden we 6 enkeltjes, 3 heen en 3 terug. Zo gaat dat in Italië, een ‘returno’ is 2 enkeltjes.
Nu nog op het perron komen, en aldaar door de rij met wachtenden naar dat deel van het perron waar nog genoeg ruimte was. Even later kwam de trein binnen, en door de keuze van de plaats op het perron hadden we dan ook snel zitplaatsen.

20 minuten later waren we in Manarola. Manarola met z’n zeer bekende gekleurde huizen. Net als de ander 4 Terres op de lijst van Unesco om bewaard te blijven voor de volgende generaties,
Het was in Manarola minstens zo druk als bij het instappen in Levanto. Het kostte ons dan ook even tijd om weer op een begaanbaar stukje te komen.
De diverse souvenir winkels kregen alle aandacht van de dames. I was op zoek naar een hoed, een quest die nog vervolgd wordt, want DE hoed is nog niet gevonden.
Na diverse foto’s gemaakt te hebben was het toch ook wel tijd voor wat te eten. En daar heb ik nog steeds visioenen over van 10 jaar geleden…

Dit keer hadden we snel een leuk take-away restaurant gevonden alwaar de oude baas 3 stukken focacio opwarmde voor ons. Voor I met lokale kaas, voor y met pesto en voor mezelf met tonijn en cherry tomaatjes. Heerlijk.
Het werd alweer tijd om Manarola to verlaten en kijkend op de tijdtabel spoedden we ons naar het station, op naar Vernazza.

Ook op het station van Vernazza was het ook behoorlijk druk, je zal maar toerist zijn.
Opnieuw genoeg souvenir winkels, totdat I aan kondigde dat ze eigenlijk wel naar het toilet wilde. Tja, souvenir winkels en restaurants zat, maar als je niet gebruik maakt van de faciliteiten van een restaurant… Gelukkig vond ze uiteindelijk een toilet en was dit leed gauw geledigd.

Ook in Vernazza valt genoeg te fotograferen, zeker vanaf zee gezien toont het dorpje z’n mooiste gezicht.
Maar na zoveel souvenir winkels en restaurants zie je bijna het unieke van deze dorpjes niet meer.

Opnieuw keken we op de treintabel en de keuze om naar het station te gaan was snel gemaakt.
Even later waren we weer terug in Levanto, en liepen we terug naar de camping.
We vulden de tijd tot half 8 met nog wat opruimen, aan het strand liggen, omkleden, lezen etc.
Ook de  laatste groente werd gekocht voor het menu van Y. Dille ontbreekt nog, maar dat hebben we nog niet vers en nog niet in gedroogde vorm gevonden.
Net voor half 8 liepen we naar het restaurant, een pizza diablo, oid, voor I, een ravioli voor Y en een pizza met zalm voor mezelf. Na het eten uiteraard een ijsje en nu, net 10 uur,maken de dames zich klaar voor de nacht.

Morgen wandelen??? Ik doe geen voorspellingen meer, volgend de apps vannacht nog een buitje. We gaan het zien, morgen.

Wakker worden in Levanto, je jongste dochter die spontaan om 8 uur wakker is, Panne Integrali om de hoek vinden, je eigen schaduw op het strand van Levanto weer zien, Tja, wat meer kan een mens verdragen, Zo maar een dagje in Levanto

De zon, soms wat bibberend, stond op de voorkant/deurkant van de caravan gericht, en als die er was was die gelijk warm. Gisteravond was het vrij snel afgekoeld, de tafel en de stoelen waren toen bijna direct zeiknat (condens).
Volgens de diverse weer-apps zou er over de dag verdeeld regen en soms onweer zijn, zij waren het duidelijk niet met elkaar eens, De enige die het wel goed had was het weer zelf uiteindelijk,
Er is geen druppel hier gevallen en het onweer, donderslagen, hoorden we van achter de heuvels komen. Het was op de dag zelfs behoorlijk warm. Op het strand woei een fris windje, maar getuige de rode plekken heeft de zon wel degelijk meegedaan. En ja, zonnebrand was rijkelijk aangebracht.
Het ontbijt, verse bruine Italiaanse bolletjes, werd genuttigd met kaas, hagelslag, jam en pindakaas, Met z’n 3en bij elkaar dan wel.Cappuccino en de Vanille variant begeleiden ons ontbijt.
De dames hadden stilzwijgend het programma gewijzigd, in die zin, dat ik het (nog) niet wist. Vandaag zou de stranddag worden, morgen, dinsdag, wandelen en woensdag met de trein naar waarschijnlijk Vernazza en Manarola.
Na alle ontbijtrituelen vertrokken de dames naar het strand, om daar op strandstoelen, al lezend, app-end etc de dag door te brengen. Ikzelf had nog 2 blogs af te handelen, foto’s voor dag 1 en de blog met foto’s voor dag 2.

Tussendoor zagen we elkaar op het strand. Koekie erbij en zo.
Nadat ik ook de luifel voor de caravan opgehangen had ging ik maar eens op onderzoek naar de enige vraag waar ik nog antwoord op zocht, met betrekking tot ‘de wandeling’.
Morgenochtend gaan we wandelen van Riomaggiore naar Portevenere. Echter de route begint, uiteraard, in Riomaggiore, het eerste stuk is dan een kleine 500-600 meter omhoog, waarna je over de kam van de heuvel richting Portovenere loopt. Maar, er is een optie om de eerste 600 meter omhoog te voorkomen, namelijk door te starten bij Telegrapho. Echter om daar te komen rijdt er 1x , in de ochtend, een bus naar boven, om 09:20. Echter ( de 2de echter) over het algemeen kun je in Italië bij een buschauffeur geen ticket voor de bus kopen.
De nog uitstaande vraag is dan ook… hoe kom ik aan een bus ticket.
Die vraag is opgelost, na diverse Italianen opgezadeld te hebben met mijn vraag, die zij allemaal best een goeie vraag vonden, was het antwoord, op het station bij de Cinque Terre Card balie.

Zo weer een halve pagina vol.

Er was ook nog wel even tijd voor een pauze, tussendoor.

Met 3 kaartjes in de portemonnee zijn we weer een stap verder voor morgen.
Met de meiden ging ik de ingrediënten voor de avondmaaltijd verzamelen. We eten Kip Tandoori. Dus kip, creme fraiche, paprika, en voor het Italiaanse tintje, courgettes moesten gekocht worden.
Dat lukte vrij snel, terwijl de meiden nog wat in de winkeltjes gingen kijken, begon ik de kip te snijden, marineren, groente schoonmaken en snijden. Nadat de dames er ook weer waren ging het vuur onder de pannen, en 30 minuten later stond het eten op tafel.

Dat smaakte prima, nadat de buikjes even rust hadden gehad zijn we met z’n 3en de vaat te lijf gegaan. Dat ging best snel.
Het liep al tegen 9 uur, nog even een rondje strand een frappe koffie (voor mij een ‘gewoon’ ijsje), en we waren weer terug op de camping.
Terwijl ik deze blog uit m’n duim trek zijn de meiden nog even aan het internetten bij de balie van de camping. Morgen om 7 uur op, half negen de trein en om 20 over negen de bus.
Ik weet niet of iedereen even rustig kan gaan slapen. Voor sommige wordt dit de eerste serieuze wandeling…

We hadden afgesproken tussen 8 en 9 op te staan. Dat houdt voor I in, wekker zetten.
Het was behoorlijk bewolkt, maar net geen regen. Brood hadden we nog uit Nederland, ,de dames haalden een ciabatta bij.
Met Y had ik al globaal een nieuwe planning gemaakt. Volgens diverse weer-apps zou de kans op regen, in zowel Siena als Florence, aanwezig zijn, tenminste tot en met woensdag.
In Levanto leek het wat de regen betreft wat beter te zijn. Besloten werd dan ook om maandag naar Levanto te vertrekken, alwaar we tot donderdag zouden verblijven.
Maar ook I heeft inspraak, en al pratend over wat nog in Milaan te gaan doen, we hadden de optie om voor de halve prijs van een overnachting nog de middag in Milaan te kunnen zijn, of om morgen, maandagochtend te vertrekken.
I gaf aan dat het voor wat haar betreft prima was om een stukje van de middag naar Milaan te gaan en nog in de middag te vertrekken naar Levanto.
Ik gaf wel aan dat een plaats op de camping van mijn keuze, vlakbij zee, in de middag niet echt te garanderen is.
Anyway, goeie input, voor 12en naar de stad en in de middag naar Levanto. Hopend op een gelukje en dan 4 nachten in Levanto.
Na het ontbijt, poetsbeurten, opmaken/afmaken, tent afbreken en caravan alvast vertrek-klaar maken vertrokken we op tijd richting de bus. Echter Y was haar campingpasje en ID ‘kwijt’. Dus terug naar de camping, I reed op haar Penny, klein skateboard. Zoeken… en gelukkig na een dik kwartiertje alles weer gevonden.
Opnieuw op weg, de bus stond klaar en vertrok bijna gelijk. De metro duurde even, maar toch, we waren op een redelijke tijd weer terug bij de Duome. Rijen voor de McDonald, dus een ijsje dat moest nog maar even wachten. Toen werd het H&M, met een leuke gitaar straatmuzikant voor de deur. Speelde alles van Deep Purple, Pink Floyd, Dire Straits en Led Zeppelin.

Mijn geluk want de dames waren H&M ingestormt. Y kijkt al weken tegen een leuk jurkje aan, daar kwam nu bijna een uur weer bij. Zelfs I werd dat bijna teveel.
Na H&M werd het toch een lunchje bij McD, met zitplaatsen boven. Het plein voor de Dom was behoorlijk gevuld met toeristen.
Opnieuw gingen we de Torino straat in, en geshopt werd er, t-shirts, trui, zonnebril, led horloge….
Allemaal redelijke prijsjes en het was gezellig. Ik in een grote stoel de dames joelend door de winkel.

Om toch nog enigszins op een redelijke tijd in Levanto aan te komen, had ik een tijdsvoorstel gedaan van wanneer te vertrekken. Dat matchte met de wensen van de dames, Dus rond een uur of vier waren we en terug, en vertrek-klaar en hadden we afgerekend.
De afstand naar Levanto is zo’n 220 km, maar dat is al gauw een dikke 3 uur met de caravan.
Ik reed zelf, de afdaling naar Genua is op de laatste 30 km best heftig, smalle 4 baans weg, heel veel bochten, en zoals vaker soms irritant langzaam rijdende kleine italiaanse auto’s.
Daarnaast is de afdaling van de snelweg naar Levanto ook iets wat je eerst eens gezien moet hebben voordat je zelf achter het stuur met een caravan achter de auto gaat zitten.
In een record tijd, het was en rustig, en Niki Lauda zat achter het stuur, kwamen we kwart voor 7 aan bij camping Acqua Dolce, in Levanto. En… geen bord Complet. Er was nog een plaatsje.
Met de optie morgen te verkassen, maar dat hebben we al besloten om niet te doen.

Een grindcamping, dus de haringen hadden wat overredingskracht nodig om in de grond geramd te worden.
Zo’n dag is toch best vermoeiend, dus met de laatste krachten liepen we nog even naar het strand en toen op zoek naar een eetgelegenheid. Die zijn er voldoende, maar hoe meer keuze…
Ook dat was opgelost en de pizza’s en paste konden besteld worden. Italië – België op de achtergrond en ijscoupe toe. Ook deze dag kwam weer tot een goed einde.
Iedereen kon, bij de balie, weer internetten en volgens mij sliep ik als eerste.

Gewoonlijk zou ik starten met: “de wekkers deden hun werk”. Dit keer klopt dit echter niet.
Mijn wekker stond op 4 uur, en deed niets. 2 over 4 werd ik door Y gewekt, haar wekker deed het dus wel. Gelukkig, elk ‘nadeel’ heeft z’n voordeel. Eerste voordeel van met z’n 3en.

Na alle gangbare handelingen, zoals douchen, ontbijten, de laatste spullen uit het huis in de caravan en auto krijgen, konden we kwart na 5 vertrekken. Het weer was niet echt je van het. Grauw en regenachtig. Normaal, in de mei-vakantie, rij ik met donker weg, en wordt het in de Ardennen licht. Nu, in Juni dus, rij je met licht weg.
Het was eigenlijk overal redelijk rustig op de weg, een zaterdagochtend dus. Rond 9 uur waren we in Saarbrücken, net na Saarbrücken, nam Y het stuur over. Met B-rijbewijs mag je een combinatie tot 3500 Kg rijden, en de Megane met de Feeling is ruim minder, dus… ik in de bijrijdersstoel.
We vervolgden onze weg door de Elzas tot de ‘vaste’ plaats (Koningsbourg) om een pauze te houden. Koffie met koek en schone toiletten, daar doen we het wel voor.
I maakte gebruik van de gelegenheid om, achterin de auto, nog wat slaapachterstand in te halen. Dat lukt aardig. Na Koningsbourg nam ik het roer, eh stuur, weer over. Met het oog op Zwitserland, de weg in Basel etc. In een redelijk tempo konden we doorrijden. De info over de toestand bij de Gotthardtunnel was wisselend. De radio sprak over een uur vertraging, de ANWB website over een half uur. We gokten, en het zal rond een half uur geweest zijn. Langzaam rijdend kwamen we steeds dichter bij de 17 km lange tunnel.
Vlak na de tunnel stopten we bij de parkeerplaats/benzinetankstation Guttardo Sud.

Na opnieuw een korte break, en plaspauze, dook Y weer achter het stuur en vervolgden we onze weg. Ook nu bleef het vrij rustig op de weg, in een gestaag tempo reden we naar de grens met Italië.

Net voor de grens nog even aftanken en hup de grens over via de caravan/aanhanger baan. Scheelt weer 2 minuten. Ook het stuk in Italië, tot aan de camping was vrij rustig.
Geheel volgens de planning reden we rond half 6 de camping op. Snel de tent van I opgezet en alle zaken klaargelegd voor de nacht. Met 3 bus/metro kaartjes togen we naar de binnenstad van Milaan.

Eerst de bus tot “De Angeline”, vandaar via Metrolijn M,1 naar Duome. Nog steeds licht, het plein voor de dom was vol en zoemde van de mensen. Winkels waren nog open, en het bleek dat ze morgen, op zondag, ook open zijn. Tja, wie rekent daar nu op.
Na wat rondgelopen te hebben in het luxe gebouw met alle ‘merken’, liepen we naar een straat met nog veel meer bekende, maar niet de allerduurste merken. Een aantal winkels werden bezocht.
Echter, de maagjes knorden ondertussen ook best wel. Dus op zoek naar een restaurant, en snel pizza’s besteld. Best een dure tent, met wijnen vanaf 100 tot 300 euro, de pizza’s waren gelukkig nog wel betaalbaar.

Na al het wandelen en eten was het alleen behoorlijk laat, cq een  lange dag geworden. Dus het werd tijd om met de Metro en de bus terug te gaan naar de camping. Net na 11en waren we terug en spoeden we ons richting bed. Heel snel was het stil en knorrig in de tent en caravan.

Het plan was om morgen, zondagochtend verder een plan te maken voor zondag en de rest van de week. Mede ivm de te verwachtte regen in Toscane.

Ik kan alvast verklappen dat we zondag weer naar de binnenstad van Milaan geweest zijn, en dat de planning inderdaad is veranderd, op het moment dat ik deze blog schrijf zitten we in Levanto ( bij de cinque terre).

Morgen volgt deel 2 en vul ik deel 1 aan met foto’s. Als dat tenminste lukt met de WiFi op de camping

Een onooglijke titel, dus uitleg.
De hoofdletters in Italy wijzen op de ‘deelnemers’, de I op m’n jongste dochter, de Y op de oudste en de A op mezelf.

Na 10 jaar gaan we (weer) met z’n 3en op vakantie, dit keer met de Feeling. En opnieuw naar Italie, vorige keer deden we o.a. Cinque Terre en Siena aan. Deze plaatsen zullen we dit keer ook weer aandoen. Verder nog wat andere plaatsen in Toscane.

Na een week vliegen de dames weer terug, en start ik langzaam de terugreis.

Ter info. De Feeling staat klaar, de Megane, tijdelijk de trek-auto, ook. De zon schijnt, morgenochtend, bij vertrek, waarschijnlijk nog niet, maar dat zien we dan wel weer.
Eerste overnachting, als alles gaat zoals we hopen, wordt Milaan, of all places.
Gelukkig zijn de winkels op zondag dicht, toch….

Gelijk even checken vanaf de laptop.
De onooglijke titel is niet zichtbaar, WordPress maakt hoofdletters van de gehele titel.
Het onooglijke is alleen zichtbaar met hoofdletters en kleine letters,
Mijn titel (intentie) was dan ook: “Toscane ItAlY 2016”

Om alleen de blogs van deze reis te zien, kies bovenaan, rechts van “Home” voor “TOSCANE ITALY 2016”.