De dag begon droog, ietwat grauw, maar droog is droog. Alle apps beloofden dat dat zo zou blijven. Niet dus, maar… daar kwamen we pas later achter en toen was het niet meer zo ernstig.
Iedereen was wakker op de afgesproken tijd. We moesten de trein van 8:35 halen, om de enige bus, in de ochtend, van Riomaggiore naar Telegrapho te kunnen pakken.
Voor het ontbijt haalde ik bij een andere bakker wat zachtere witte broodjes. Na douchen, ontbijt met koffie etc. etc. stonden we om iets over 8 in de startblokken. I en Y met nieuwe bergschoenen en ik op m’n wandelschoenen. Op tijd waren we op het station, en de kaartjes waren snel geregeld bij de automaat. Vrijwel op tijd kwam de trein en nog steeds op tijd vertrok die.
In Riomaggiore liepen we naar de plaats waar normaal gezegd DE bus naar Telegrapho stopt.
Even nagevraagd bij de lokale verkeerspolitieagente, die regelt dat het laden en lossen van de bestelwagens met alle lading voor de horeca van Riomaggiore smooth geschiedt. En inderdaad dit was DE plek.
Nog even tijd voor wat te drinken op een terrasje en exact op tijd kwam de bus. Het duurde nog even voordat die in de ochtendchaos van bestelwagens zijn bus gekeerd had, maar toen konden we op weg.

Een belevenis op zich, een klein half uur vrij steil omhoog, bochtig, smalle wegen met tegenliggers, uitzicht op zee, diep naar beneden. En dat voor nog geen anderhalve euro de man.
Bij ‘Telegrapho’ aangekomen checkte ik nog even het juiste routenummer, alle routes zijn 2 jaar geleden omgenummerd, dus alle oude kaarten en boeken kun je eigenlijk wel weg gooien. Route 1 is nu AV5T.
We konden op weg, licht fris, enigszins grauw, maar vooralsnog geen regen. En bij het wandelen heb je het vrij snel warm. De bewegwijzering was goed, en na een uurtje waren we bij Campiglia. Hier is normaal een eetcafe open met een grasveld waar picknick tafels staan. Helaas, en het eetcafe was dicht en het grasveld met de tafels ook.
Dus verder lopen, en verderop kwamen we een andere picknick tafel tegen. Korte pauze, wat koeken en drinken. Het windje koelde ons snel af, dus verder met lopen.
Deze route gaat over paden, maar ook over rotspaden, omhoog en omlaag, soms langs een diepte, we lopen min of meer op de kam van de heuvel, rechts de zee, 500 meter lager, en links, in de verte, de marine haven van La Spezia. Meestal trouwens tussen de bomen, regelmatig met vergezichten.
Het pad is niet moeilijk, maar de stukjes omhoog en omlaag zijn best wel stijl, ruw uit steen gehakt en soms met mos bedekt, los grit, kortom, effe erbij blijven.

Vanaf een bepaald moment zie je de kerk bij Portovenere en het eiland Isla Palmaria in de verte, en dus steeds dichterbij komen.Uiteindelijk kom je het bos uit en moet je een 400 meter over rotsige ondergrond vrij steil naar beneden ‘lopen’. Je hebt dan trouwens wel een schitterend uitzicht.

Net toen we aan de afdaling gingen beginnen, begon het alsnog te regenen. Niet ernstig, maar toch… Veilig kwamen we beneden, alwaar we besloten een restaurantje op te zoeken voor de lunch. In de regen, met één paraplu, de mijne, maar ik had hem dus niet…kozen we er één met een terras ‘afgesloten’ met plastic, goed uitzicht maar uit de regen en de wind.
Voor mij een pizza met tonijn en ansjovis, voor de dames panini’s.Tezamen met de drankjes ging dat er prima in. Ook het toilet kreeg de aandacht. Het afrekenen ging wat moeizaam. Het internet van de betaalkaartenautomaat werkte niet, dus maar even pinnen om de hoek.
Na een korte wandeling door Portovenere, het regende nog steeds, namen we nog een ijsje en een crepé nutella/banaan.

Het werd tijd om de bus naar La Spezia te ‘zoeken’. Uiteindelijk kwam die precies aan toen we aan kwamen lopen, Kaartjes gekocht en ‘voorgelogen’ over waar we moesten uitstappen. Ik weid hier niet over uit, ben hier eerder geweest, en inderdaad deze bus rijdt niet naar het station.
Na een fikse wandeling in La Spezia, naar het station, blijkt maar weer eens dat elk voordeel ook een nadeel heeft. I slaagde met een paar leuke shirtjes uit de binnenstad.
De treinen gaven wat gerommel, vertraagd, ander spoor, uiteindelijk de trein zonder tussenstop naar Levanto.

Op de camping even chillen, waarna Y pasta ging maken, penne met gerookte zalm, courgette, knoflook, erg veel en creme fraiche. Het smaakte heerlijk.
We spraken even af over morgen, naar Siena, wat willen/kunnen we daar doen, hoe laat moeten we dan vertrekken, 238 km, kleine 4 uur rijden. Conclusie, om 10 uur vertrekken en om 8 uur op.
Om dit een beetje te helpen ruimde we in en buiten de caravan ook e.e.a. alvast op. De dames deden de vaat, en ik brak de luifel, stoelen en eettafel af.
Aansluitend gingen we nog even naar het strand, waar de zon net achter de heuvel onderging, helaas geen vuurbal met brandend rode lucht. Er werd zelfs nog gesurft en er waren nog mensen aan het zwemmen, je moet het lef maar hebben.

Als laatste werden er net voor 9 uur nog een paar souvenirs gekocht en sloten we de dag af met italiaans ijs. Het wordt langzaam tijd voor bed. Morgen weer nieuw avonturen met Koko’s Feeling.