Om half 12, woensdagavond, was de Feeling, Suzi en ondergetekende weer veilig thuis.

Leve de baustelle(n) in Duitsland en het spitsuur in Straatsburg. Voor de rest ging alles voorspoedig.

Vandaag dus toch de route van Portovenere naar Riomaggiore. 9:24 de trein naar La Spezia, vandaar de bus naar Portovenere. Een plaatsje wat vaak in één zin met de Cinque Terre genoemd word. Kwa kleuren van de huizen ontloopt het elkaar niet. Na wat foto’s gemaakt te hebben begon ik de route (1) door rechts van het fort de stenen trap op te lopen.

De skyline van Portovenerre, rechts het massieve fort,en uiterst links nog net het kerkje op de rotsen.

Omhoog lopen is uiteraard vermoeiend, over stenen, gruis etc, is zeer vermoeiend. De beloning komt echter vrij snel, al na enkele minuten, als je dan even achterom kijkt, zie jet het effect van je inspanning, je stijgt echt steeds hoger. Op de volgende foto, ruim een half uur klimmen, zit ik ondertussen ruim 500 meter hoger. Rechts het kerkje op de rots, en links het fort. Yip, dezelfde van de vorige foto.

Neerkijkend op Portovenerre, op de achtergrond het eiland Isola Palmaria. Links het fort en rechts de kerk op de rots.

Op de één of andere manier had ik vandaag alleen maar tegenliggers. Is niet ernstig, eigenlijk wel gezellig. Iedereen zegt gedag, meestal eerst in het italiaans en dan in de eigen taal. Zo ontmoet je fransen, duitsers, amerikanen, nieuw-zeelanders en ook nederlanders. Allemaal zo gek om deze route te lopen. De meeste mensen, de trein zat echt vol, dus honderden, lopen vandaag een deel van de route 2, zie gister.

Bij Campiglia, ongeveer halverwege, is een restaurantje die in de tuin een aantal picknik tafels heeft staan. Ideaal punt dus om even te rusten, drinken en eten. De route is best inspannend. Na de eerste 500 meter omhoog gaat het pad op en neer, dus er blijft steeds weer wat te klimmen.

Misschien niet helemaal goed te zien, maar al het groen, links, ligt meters lager.

Vanaf Telegrafo lopen er 2 routes naar Riomaggiore. Dit keer nam ik de andere route dan ik de allereerste keer omhoog nam. De 2de en 3de keer had ik gezelschap en namen we de bus vanaf Riomaggiore naar Telegrafo.

Een route naar beneden is vaak nog inspannender dan omhoog. Je loopt continue me je tenen voorin je schoenen, en je moet doseren om niet te snel te gaan anders val je geheid. Ik was om 11 uur vertrokken uit Portevenere en kwam om 3 uur aan bij het station van Riomaggiore.

Nog snel even een paar foto’s gemaakt in Riomaggiore voordat de trein kwam.

Gelukje, om 15:11 reed er een intercity, die alleen in Moterosso stopte alvorens ik er in Levanto uitstapte. Onderweg zag ik dat de perrons op de tussenliggende stations echt uitpuilde van de wandelaars. Daar had ik op de route van vandaag dus niet echt last van gehad.

Op de camping begon ik alvast e.e.a op te ruimen. Morgen, hopelijk al voor 8en vertrek de Feeling, en ik mag ook mee, weer naar Nederland. Donderdag in de middag is de aankomst geplant. Vermoedelijk is dit de laatste blog van deze vakantie.  Tenzij er nog wat te melden valt.

Levanto nam afscheid met een schitterende zonsondergang, terwijl de laatste surfers het strand verlaten.

Einde.

Vannacht heeft het nog behoorlijk geregent en vanochtend was het nog dreigend. Tegen de voorspelling van de weer app in. Tja, wat is dan het nut van zo’n app. Mede hierdoor, het weer, een verandering van plan. I.p.v. Riomaggiore naar Portovenere, en tocht van rond de 5 uur lopen, een iets kortere. Enerzijds i.v.m. het weer, anderzijds, kijken hoe de benen, met name de knieën het doen bij het klimmen.

Alvorens ‘echt’ te gaan lopen eerst even foto’s gemaakt van Manarola zelf.

Manarola.

Voor vandaag koos ik om van Manarola naar Volastra te lopen (6), dit is een klim van ruim 300 meter (3x de dom op). Vandaar enigszins vlak de 6d tot boven Corniglia. Eerste plan was om dan af te zakken tot Corniglia, maar daar het weer en de knie het goed deden stapte ik over op de 7a die me o.a. via San Bernardino (7) naar Vernazza bracht.

De meeste mensen lopen de blauwe route (2), daar moet je voor betalen. Dat heb ik in het begin al eens gedaan. Het stuk van Volastra, tot ik overstapte op de 7a, gaat relatief horizontaal. Hier loop je door de druiven, citroenen en olijven met bijna continue zicht op de zee.

Stukje 6d, vanaf Volastra tot de 7a. Deze hellingen worden al sinds 1200 in cultuur gebracht.

De 7a en de 7 waren een ware uitdaging. Meerdere malen was ik het pad even kwijt, vooral als je door een dorp kwam, was niet altijd duidelijk waar de route zich vervolgde.

Rood-witte streep geeft de route aan, soms aangevuld met borden etc.

De 7d bracht me weer een stuk omhoog, boven de 600 meter, dwars door het bos. De 7 zelf was zo nu en dan erg smal, rechts een wand, en links de afgrond, of over gruis stief naar beneden. Keer of 3, bij gruis, ging ik een stukje vanzelf. Ook kom je zo nu en dan groepjes tegenliggers tegen, die de route dus in omgekeerde richting volgen.

Zo tegen 2en, ben iets na 10en begonnen met lopen, kwam ik aan in Vernazza.

Vernazza, met in de verte Monterosso.

Na het nuttigen van een cola en een stuk pizza nam ik de trein terug naar Levanto. Op de camping maakte ik de lunch af. Verder nog wat stenen verzameld op het strand. Vanavond penne met pastasaus van gister gegeten, met een glas wijn. En de ena laatste dag in Levanto is bijna voorbij.

Morgen, toch voel ik nu de linkerknie iets, uiteindelijk toch Portovenere – Riomaggiore?? Aan het weer zal het, volgens de app, waarschijnlijk niet liggen. Ga er nog even een nachtje over slapen.

Een regendag, de eerste echte, van deze vakantie. Tot een uur of 11 ging het nog wel, maar daarna bleef het tot een uur of 5 regenen. Niet altijd even hard. Soms dacht je, ok, het kan wel even. Gauw even een boodschap doen, of een frisse neus halen. Maar voor je terug was was het er weer REGEN.

Het water gutst dan over de paden van de camping. Gelukkig is het met een caravan dus gewoon droog, maar zo’n dag hangen in dat ding is ook niet alles.

Hier, aan het einde van de middag, ging het alweer. Het pad is nog nat en er liggen nog plassen.

Rond 5en begon ik met de voorbereiding van de pasta. Naast de ‘courgette’ sneed ik ook de komkommer mee. Advies van de buren, die was dat de dag ervoor ook bevallen. De saus, voor 3 dagen zag er prima uit.

Na het eten, met een glas wijn, nog even wat rondgelopen in Levanto, de zon liet zich na deze regendag toch ook nog even zien.

Levanto staat ook bekent om zijn surfgolven. Niet altijd, gelukkig, maar als ze er zijn… De zwarte puntjes in zee zijn allemaal mensen in een wetsuite met een surfplank. Wachtend op DE golf.

Morgen, als het weer het toelaat wandelen, misschien van Portovenere naar Riomaggiore. Een mooi stuk, met een klim van 500 meter aan het begin, die ik al 3 keer in omgekeerde volgorde gelopen heb.

Uurtje of 4-5 over ongeveer 10 km hemelsbreed.

Bij het blauwe pijltje zit ik nu, camping. De zwarte stippellijn is de trein. Voor Portovenere neem je de trein van Levanto naar La Spezia, en vandaar de bus naar Portovenere. Vanaf Riomaggiore kan je dan met de trein weer naar Levanto.

Lucca was nog niet echt wakker of ik was al onderweg, viel wel mee hoor, 20 over 9 op weg.

Iets na 11en kwam ik aan op Camping Acqua Dolce. En er was plaats. Gelukkig, dit is de 9de keer in Levanto en de 5 de keer op deze camping. De 4 andere keren stond ik op een andere camping. Die ligt echter minder gunstig. Bij Acqua Dolce loop je de poort uit, en in 4 a 5 honderd meter sta je of in zee of tussen de winkels etc. Het station is en 10 á 15 minuten lopen. De andere camping zit vlakbij het station en dus een 10 á 15 minuten van het strand.

Na de lunch was het tijd voor wat inkopen. Groente voor de pasta saus van morgen. Held dat ik ben, neem wortelen, uien, iets wat op courgette lijkt en nog iets. Blijken de courgettes komkommer te zijn en de ‘nog iets’ lijken courgette’s te zijn. M’n hulplijn heeft nog niet gereageerd, dus de pastasaus komt morgen aan de beurt.

Na de boodschappen een rondje langs het strand gelopen, met een italiaans ijsje. Daarna iets van een siësta poging met wat bookreader lezen. En daarna wat foto’s gemaakt van het strand enzo.

Morgen gaat het regenen, het wandelen wacht nog even op maandag en/of dinsdag.

Zoals in de meeste italiaanse badplaatsen is een groot deel van het strand verpacht. Gelukkig is er genoeg vrij strand over.

Boven het fort, dan een aantal magnifieke villa’s en helemaal onder het strand etc. van de lokale vissers.

Middeleeuwse kerk vlak bij de camping.

Voor dinner was er een tonijn pizza, afgehaald bij het restaurant van de camping. Weg gespoeld met een Blonde van Leffe. Daarna, om het af te leren, nog een italiaans ijsje in de stad.

Morgen regen, dus maar zien wat dan verder te doen. Misschien wel zwemmen in zee ofzo. Morgenavond pasta met italiaanse groenten.

Na douchen, ontbijt etc. vertrok ik naar Lucca. Eerst bergafwaarts, richting de snelweg. Apart, de ene bocht na de ander en net als op de heenweg soms in z’n 3, vaker in z’n 2. De fietser voor me had alle ruimte, ik haalde toch niet in.

In 3 kwartier was ik Lucca, bij de camperplaats heb ik al eerder met de camper gestaan. Tegenwoordig mag je er ook met de caravan staan. Verder is er in Lucca geen camping.

Na aankomst eerst even de stad in, uiteraard op de fiets. Lekker rondgekeken en postzegels gehaald. Marcel is morgen jarig, en ook een kaart voor broer en zus. Het viel me op, het was ondertussen na 12en, dat het druk bleef en dat de meeste winkels open waren. Lucca doet me een beetje aan Utrecht denken. Veel leuke winkels, kleine straatjes etc.

Piazza Amfiteatro, gezien door één van de toegangspoorten.

Het mozaïek op de San Frediano kerk.

Ik had ondertussen alweer heel wat foto’s gemaakt. In de loop van de middag ben ik nog even teruggeweest om de telelens weg te brengen en het statief op te halen.

Van de camping eigenaar had ik gehoord dat er ‘s-avonds een ‘kruistocht’ gehouden werd in de stad. De voorbereidingen waren al goed te zien. Overal werden met zwaar materiaal kaarsen aan de wanden van de huizen aangebracht. Later in de middag werden deze, ook weer met zwaar materiaal, allemaal aangestoken. Duizenden.

Na wat gegeten te hebben ben ik bij de San Michele in Foro kerk gaan staan tot het donker genoeg was om het effect op de foto te kunnen zien van, in het geval van de kerk, alle aangebrachte vuurpotten.

Al het geel is vuur van de vuurpotten. De foto lijkt licht, maar dat komt omdat de foto meerdere seconden belicht is ipv een honderste van een seconde of minder  (zoals bij een foto overdag). Het was hier dus donker.

Hierna ben ik de kruistocht op gaan zoeken. Hier liepen heel veel groeperingen bij mee. Brandweer, rode kruis etc, kerkelijke groeperingen en ook scholen. Honderden, zo niet meer, mensen liepen hierbij mee. Indrukwekkend.

De hoofdrolspeler, het kruis.

Enkele van de deelnemers. Wat kijkt die ene mooi aandachtig. Gelukje voor de fotograaf.

Na een tijdje lukte het me terug te komen op de route naar mijn fiets. Deze tocht kon nog wel even duren.

Morgen naar Levanto bij de Cinque Terre. En dan is ook de 2de week vakantie om.

De dag begon vochtig, flink geregent vannacht. Toen ik om 6 uur even naar het toilet liep liep ik letterlijk in de (mistige) wolken. Rond 8 uur begon de zon al aardig zijn best te doen, gelukkig.

Om een uur of 10 vertrok ik naar Vinci. Bij Vinci in de buurt staat het huis waar die geboren is. In Vinci zelf  is een klein museum met modellen, foto’s van enkele van zijn ontwerpen etc. Voor € 7 is dit te bezichtigen. Het grootste deel van alle beschrijvingen is echter alleen in het italiaans. Bij een aantal, waarschijnlijk recentere, toevoegingen is het 2-talig, engels en italiaans. Het is inderdaad indrukwekkend waar die zich allemaal mee bezig heeft gehouden. In sommige gevallen puur een, niet werkend, ontwerp, maar ook heel veel praktische zaken. Vaak gericht op b.v. de bouw, wapens, schepen etc. Voor één zaak had die niet echt een oplossing, zo te zien op de foto.

Dakpannen in Vinci, waarschijnlijk heeft Leonardo nooit een helicopterview op dit probleem gehad.

Uitzicht vanaf de toren van het Leonardo da Vinci museum in Vinci.

Kunstwerk bij de ingang van het museum.

Na een goed uur was ik er wel door, na nog wat foto’s gemaakt te hebben van Vinci. In het museum mochten geen foto’s gemaakt worden. Ik dacht dat patenten na 50 jaar verliepen. Zo en zo heeft Leonardo zelf daar toch al niets meer aan.

Terug voor de lunch naar de camping. Weer heerlijk, en in het zonnetje, verder gelezen in Karen Slaughter. Rond 3en nog even bij het zwembad in de zon gelegen en, voor de vorm, één baantje gezwommen. Water was erg fris.

Hierna vertrok ik naar Pistoia. Hier was ik één keer geweest, midden op de dag, en toen was er letterlijk geen kip op straat, laat staan mensen. Dit keer, iets later in de middag, waren er nog steeds geen kippen op de been, maar in iedergeval meer mensen.

Op het piazza del Duome staat rechts de Battistero di San Giovanni en links de 67 meter hoge campanile van de Duomo di San Zero. De foto is genomen onder een van de bogen van het Palazzo del Comune.

Het was dit keer niet alleen drukker, er waren ook veel meer winkels open en ook een fruit- en groente markt. De kleine straatjes rond het piazza del Duome zien er erg gezellig uit.

Een ander mooi gebouw is Ospedale del Ceppo, ziekenhuis van de armen. Dit gebouw is getooid met een 8-tal terracotta voorstellingen. Hierbij één van de acht. In de boeken worden er 7 genoemd, maar als je links om het hoekje kijkt, zie je daar de 8ste.

Barmhartige monikken aan het werk.

Daar blijven ze wel vanaf. Heel Toscane staat vol met de meest mooie oude deuren en oude deurknoppen en deurkloppers. Alleen daar zou je al een boek vol van kunnen fotograferen.

Na een stuk pizza was het alweer tijd om terug naar de camping te gaan. Morgen naar Lucca.

Vannacht heeft het geregent, heerlijk met de Feeling. Geen nat tentdoek etc. Hooguit natte voetstappen op de deurmat 😉 Op de fiets haalde ik bij de alimentaire, zeg maar buurtwinkel, m’n brood voor vandaag. 2 witte en een grote bruine. Na het ontbijt met cappucinno vertrok ik rond half 10 naar de volgende camping. Barco Reale in Lamporecchio. Dit ligt tussen Pistoia en Vinci. Inderdaad de vermoedelijke geboorteplaats van Leonardo di Caprio eh, da Vinci.

Rond half 11 stond ik op de camping. Met een nog nageurende koppelingsplaat. Het stukje over de camping was een beproeving. Volgende keer laat ik de Feeling wel omhoogslepen. Volgens de folder was dat gratis, wat dus eigenlijk ook betekend dat het nodig is.

Voor de rest van de dag heb ik eigenlijk niet zoveel gedaan. Gelukkig scheen de zon weer, maar het waaide aardig, voelde daardoor in de schaduw best fris aan. Waardoor effe zwemmen me ook (nog) niet zo’n goed idee leek. Alhoewel het zwembad er wel zeer aantrekkelijk uitziet.  Maar ja, de watertemperatuur is net zo belangrijk, en die werkte niet mee.

Ziet er toch niet slecht uit.

Er waren wel wat waaghalzen, maar de meesten waren aan het zonnen met warme kleding aan.

Aan het einde van de middag heb ik nog brood voor morgen besteld. Na een lekkere bak soep en brood met kaas heb ik verder vooral lekker gelezen. Morgen nieuwe dag. Denk dat ik in iedergeval naar Vinci ga, en wellicht ook nog naar Pistoia.

Vandaag tijd om 2 plaatsen aan te doen, waar ik al eens eerder geweest was. In Cortona één keer, en toen regende het. In Florence toch wel 3 of 4 keer. 2 keer op camping Michelangelo en één of twee keer met de bus vanuit een andere plaats/camping. Reden om terug te gaan, dezelfde reden als waarom ik überhaupt weer naar Toscane ben gegaan dit jaar, foto’s met m’n huidige camera maken.

Net voor 10en was ik in Cortona, maar een 45 minuten rijden van Arezzo via provinciale wegen. Leek het voordat ik in Cortona was nog een grauwe dag te worden, eenmaal boven in Cortona deed de zon zijn best weer. Cortona is gebouwd voor klimgeiten. Vorige keer was ik min of meer alleen in de hoofdstraat (Via Nazionale) geweest, hetgeen al een behoorlijke klim vanaf de stadsrand en de parkeerplaatsen af is.

Stadhuis aan het einde, of het begin, van de Via Nazionale.

Dit keer ben ik verder omhoog geklauterd tot bij de kerk bovenop, bij het klooster van de kerk heb ik nog geïnformeert, maar er waren geen vacatures meer (geloof ik).

Van boven, vlakbij de kerk met klooster, naar beneden, de kerktoren is ongeveer zelfde niveau als Via Nazionale.

In Cortona zijn eigenlijk, naast de gewone toeristenwinkels zeer veel leuke winkels, met kunst en ook spullen ivm het Etruskische verleden. Ik heb een mooi boek gekocht met heel veel foto’s van markante punten in Toscane. Kan ik nog eens nakijken hoe een echte fotograaf dat doet.

Het begint trouwens te miezeren terwijl ik dit schrijf.

Na geluncht te hebben op de camping, waarbij ik ivm mijn vertrek morgen alvast e.e.a. opgeruimt heb, zocht ik de vertrektijd van de trein naar Florence (Firenze dus) in de italaanse treinen app op. Om de sneltrein te kunnen halen, scheelt de helft bijna, van minder dan een uur naar dik anderhalf uur, snel naar Arezzo. Op mijn, ondertussen vaste, gratis (afkloppen, nog geen boete), parkeerstek zette ik de Swift weer neer, vandaar was het 5 minuten lopen naar het station. Na wat ruzie met de kaartjescomputer, waarna ze het allemaal niet meer deden, toch maar een kaartje bij het loket gekocht. Voor € 7,90 mocht ik mee, enkeltje.

In Florence spoedde ik mij in de richting van de Duomo voor foto’s. Daarna richting Ponte Vecchio, waarbij ik nog wel even de tijd nam om in de vitrines van U-Boat (horloge merk) te kijken. Net voor de brug links  om bij de volgende brug het water over te steken, en vandaar richting het hoger gelegen Piazziale Michelangiolo te ‘klimmen’. Dat kost echt zweet, in mijn tempo.

Vandaar kun je een aardige panaroma foto maken van Florence.

Panorama van Florence, van links naar rechtsde Ponte Vecchio, Palazzo Vecchio en de Duomo.

I.v.m. het grauwe weer en de kans op regen besloot ik dat een nacht(panorama)foto er vandaag niet in ging zitten. Daarom vertrok ik na een tijdje weer richting de Ponte Vecchio. Daar ging ik links om, genoemd in Dan Brown’s Inferno, te zoeken en misschien te kijken naar de (tuinen) Giardino di Boboli.

Helaas, blijf hollander, vind ik € 10 wat veel voor een tuinbezoek. Het zag er ook niet echt druk uit.

Daarom maar terug richting Duomo om onderweg nog wat highlights te fotograferen. Waarbij het weer, dreigend, niet echt meehielp.

Palazzo Vecchio, de plaats waar de Medici hun macht heel wat jaartjes uitgeoefend hebben, en daarbij kunst heel veel gestimuleerd hebben. Bij toeval staat ‘David’ ongeveer in het midden van deze foto. Een copy althans.

Na de Duome was het tijd om weer richting station en Arezzo te gaan. Een blik op de app deed me besluiten er een schepje bovenop te doen. En netjes op tijd, met een kaartje uit de automaat, kon ik de sneltrein terug naar Arezzo nemen. In Arezzo stond de Swift kwispelend, bij wijze van spreken, op me te wachten. Een kwartiertje later waren we terug op de camping en 5 minuten later schoof ik aan in het restaurant van de camping. Morgen verkas ik richting Chianti.

Alweer dag 10. Om te voorkomen dat ik in één keer verdrink in al dat moois in Val D’Orcia, besloot ik het voor dit keer hierbij te laten. Rond half 10 vertrok ik naar Arezzo, uurtje later stond in op de volgende camping, een kleine 10 km van hartje Arezzo af. Kleine verrassing, ook deze camping heeft een mooi zwembad en zonder chloor.

Nadat iemand het nodig vond mijn feelings behoorlijk negatief de raken vervolgde ik m’n dag in Arezzo. Eerst ‘s-ochtends nog even wat foto’s gemaakt in de stad waar de film “La Vitta è Bella” deels werd opgenomen.

Het bekende ( uit de film) Piazza Grande van Arezzo.

Maandag wasdag? Je zou er maar wat van in je eten krijgen.

Na de lunch, siësta, lezen (eerste Karen Slaughters is uit) en wat zwemmen was het tijd om op zoek te gaan naar een supermarkt. Met wat info van andere gasten en de hulp van Google en TomTom had ik vrij snel de EuroSpar gevonden. Met yoghurt en ice tea kon ik terug naar de camping.

Na het eten van de derde en laatste portie kip tandoori begon de zon al aardig te zakken. Tijd voor een paar foto’ van Arezzo bij nacht.

Opnieuw het Piazza Grande dat ik nu in m’n eentje zo ongeveer ter beschikking had.

Morgen? Plannen voor Cortona en misschien Florence bij nacht… Eerst de feelings maar weer eens op een rij krijgen. Er zijn mensen die daar erg makkelijk mee om kunnen gaan, als het die van een ander betreft.