Dag 18, Afloop

Niet persé alleen dag 18, maar de vakantie is nu wel afgelopen. En de blog van deze vakantie kan nu compleet afgesloten worden. Vandaag, zaterdag 20 September, is de auto met caravan ook weer terug in Sittard.

Woensdag stond ik bijtijds op, ik moest om 11:45 vliegen, naar Düsseldorf, en had via de receptie van de camping een taxi gereserveerd om 09:30.
Van de ANWB had ik nog niets gehoord over iemand die de auto en caravan zou komen ophalen. Wel had ik mijn autosleutels al afgegeven aan Andrea van de receptie van Pini e Mare.
Na douchen, opruimen en ontbijten maakte ik de caravan reisklaar. Gelukkig had ik wel een weekendtas bij me. Tja, wie rekent er op dat je per vliegtuig teruggaat. In de weekendtas zaten het restant van mijn schone kleren en een deel van de vuile was alvast plus mijn toilettas (die dus vol met vloeistoffen zat die niet als handbagage mee kunnen). In m’n schoudertas was ruimte voor fototoestel en tablet etc. In een boodschappentas was ruimte voor mijn caravanradio en anderhalf paar schoenen. 1 schoen had ik aan, aan de andere voet zat die orthopedische schoen.

 Ik zou totaal 3 stoelen krijgen dus wat extra handbagage zou toch niet gelijk op problemen stuiten. De weekendtas moest wel als ruimbagage mee, zeker gezien mijn toilettas.
Als laatste zette ik de caravan gereed en koppelde deze aan de auto, alles startklaar inclusief de extra achteruitkijkspiegels.
Pfff raar idee je auto en caravan zomaar achterlaten, de autosleutel aan een vreemde, de papieren en de caravansleutels in het dashboardkastje….

Beneden bij de receptie nam ik nog gauw een cappucciino en emailde ik nog even de ANWB alarmcentrale. Ze SMSde terug dat er een chauffeur onderweg was. Even later belde ze me ook nog even op om e.e.a. toe te lichten en dat het allemaal goed zou komen…. met de auto en de caravan.

Exact op tijd kwam de taxi voorrijden, een flinke wagen en een aardige chauffeur, Antonello Meloni. Ik had ruim de tijd genomen, en had dan ook ruim de tijd toen ik op het vliegveld aankwam. Als eerste liet ik mijn weekendtas helemaal omwikkelen door van dat stevige plastic. In iedergeval weerhoudt dat enigszins dat de tas geopend wordt waar je niet bij bent.
Van Eurocross had ik via de SMS en email een bookingscode ontvangen. Ik vloog Air Berlin, de check-in balie had ik vrij snel gevonden. Er waren 3 desks open, 2 voor ‘normale’ tickets en 1 voor first class etc. Uiteraard stond bij deze laatste balie geen rij. Tja, je kan het altijd proberen, als je toch al 3 stoelen voor 1 persoon hebt. En inderdaad, zonder problemen, werd ik bij deze balie geholpen. De bookingscode was niet eens nodig, gewoon even Komen zeggen, en hup tik tik tik, ratel, bel bel. Boardingcard, weekendtas ingenomen en voordat ik een stap naar achter kon doen stond daar al iemand met een rolstoel klaar. Shit, ik had nog even naar de winkeltjes ge wild, maar dat is je lot als je ‘gehandicapped’ bent, niet lullen, zitten.
Snel werd ik afgevoerd naar een ‘rustruimte’ met allemaal lotgenoten. Een slechtziende man met zijn begeleidingshond, een aantal slecht tet been zijnde ouderen (in iedergeval een stuk ouder dan ik), etc. Ok, het is zoals het is, dus ipod opgezet, bookreader erbij en afwachten. Zit ik net lekker te luisteren en te lezen, staat er iemand achter me te gebaren dat ik mee moet, hup alles in de boodschappentas en op de rolstoel mee.
Tegelijk liep de slechtziende (duitse) man met zijn hond (11-jarige labrador) ook mee. Naar de douane, alles in de bakjes, riem af, portomonnee en foon in bakje, ik werd min of meer, in de rolstoel, gefouilleerd en ik was er door, dit keer geen scanner, ik had m’n x-ray beurt deze week al gehad.

Daarna werden we bij de gate neergezet, ondernam ik nog een uitstapje, huppelend op mijn orthopedische schoen, om koffie voor de begeleider en de slechtziende man te halen. Zo slecht zag die nu ook weer niet, want deze hoffelijke duitser bracht netjes de 3 kopjes weer terug.
Als eerste mochten we het vliegtuig in, en dan merk je pas hoe lang het duurt voordat iedereen er in zit. Maar alles liep op tijd en op tijd stegen we op. Tijdens de vlucht was er nog een jaloerse duitser die 1 van mijn 3 stoelen inpikte omdat waar hij zat een baby dusdanig boven het vliegtuiggeluid uitkwam dat hij op zijn vlucht nog bijna op mijn gebroken voet ging staan. Tja daar had ik even geen reactie op, met rechts trappen zat er niet in en wat doe je als enige nederlander tegen een duitser in een vliegtuig vol met duitsers. Gelukkig had ik zo en zo tot dat moment alleen de ruimte van 2 stoelen gebruikt, middelste stoel om te zitten en rechterstoel voor m’n rechter (gebroken) voet. Met het verschuiven naar de linkse stoel had ik in iedergeval geen probleem.

Op tijd landde we, mij was gevraagd om als laatste uit te stappen. Maar voor er überhaupt (duits vliegtuig) iemand kon uitstappen was er alweer een kwartier voorbij. De persoon die de slurf naar het vliegtuig moest besturen was z’n sleutel vergeten. En inderdaad het uitstappen duurde zelfs nog langer dan het instappen. Er waren volgens mij nog mensen achterin het vliegtuig aan het klaverjassen, dus besloot ik er toch ook maar uit te gaan. Opnieuw stond er iemand klaar met een rolstoel, maar na ruim 2,5 uur zitten sloeg ik dat aanbod af.
Op naar de bagageband, en hier geldt blijkbaar first in last out, want pas na een eeuwigheid kwam ook mijn weekendtas voorbij op de band. Buiten de douane stond iemand me op te wachten. Deze bracht me naar een flinke bus waarin o.a. een brancard te vinden was. Daar heb ik maar geen gebruik van gemaakt.

En hup, na het betalen van de parkeerplaats naar Sittard. Iets na 4-en was ik weer thuis. Ietwat immobiel, geen auto, geen fiets alleen een orthopedische schoen.

Met de huisarts had ik dinsdag ook nog gebelt, ik had namelijk geen idee of of de ANWB of Eurocross iets richting een ziekenhuis deden. Blijkbaar niet, mij en mijn spullen thuis krijgen, op basis van de medische verklaring van het italiaanse ziekenhuis was exact wat er gebeurde. Met mijn huisarts had ik dan ook afgesproken om hem donderdagmorgen, de dag nadat ik weer terug zou zijn, contact op te nemen.
Zo gezegd zo gedaan, na de eerste nacht in m’n eigen bedje prima geslapen te hebben belde ik kwart over 8 de huisarts. Hij wilde toch wel nog even zien voor die me doorverwees naar het ziekenhuis. we zijn tenslotte in Nederland. Ok, gelukkig zou een vriendin, Saskia, vanochtend langskomen om me met e.e.a te helpen. Dat werd dus chauffeuren. Nadat ik aan de beurt was, jaja die blog wordt al zo lang, had hij het snel gezien. Hij twijfelde of er geopereerd zou worden, zag dat er geen noodzaak was voor een nieuwe foto en informeerde de orthopeed dat ik er aan kwam.

Bij het ziekenhuis was ik dan ook gelijk aan de beurt. De arts, in opleiding, zag voor het eerst in haar carriere een niet digitale foto, en na overleg met haar collega velde ze haar oordeel. De breuk is dusdanig dat er ruim voldoende ‘raakvlak’ is om de botten gewoon zelf weer aan elkaar te laten groeien. Rustig aan doen, die orthopedische schoen niet gebruiken, liever een schoen met een stevige en stijve zool en kom over een week maar weer terug voor een controle foto…….

Tja, dat was wel het laatste wat ik had verwacht, ik maakte me dan ook ‘snel’ uit de voeten.

Het is ondertussen zaterdag, de Polo en de Feeling zijn vanochtend ook weer teruggekomen in Sittard. De wasmachine maakt overuren. Met de voet gaat het wel goed, wat spierpijn in het onderbeen, je belast alles wat anders dan normaal. De huisarts laat het aan mezelf over of ik maandag al ga werken of pas donderdag na de controle. Ik heb dus nog even.

Het Sardinië avontuur is nog niet af. Het blijft een eind reizen, maar ik wil het nog wel op de één of andere manier afmaken. Niet dit jaar meer, maar één ding heb ik wel ervaren, Sardinië is een mooi eiland en er is nog veel te ontdekken. 

Oja, niet om al te belerend te zijn, maar ik was blij dat ik mijn ANWB zaakjes (vroeger reis en kredietbrief, nu iets van europadekking) en reisverzekering op orde had. Nadat ik de ANWB alarmcentrale gebeld had liep alles min of meer vanzelf. Eurocross, samenwerking reisverzekeringen, nam ‘mij’ over nadat de ANWB alles rond de auto en de caravan geregeld had. Het gebruik van een smartfoon voor telefoneren, SMSen, inscannen ziekenhuisrapport en deze daarna emailen, liet e.e.a. gesmeerd verlopen.

Edited with BlogPad Pro

Dag 17, Pini e Mare e Frattura

De laatste hele dag op camping Pini e Mare, denneboom en zee. Redelijk vroeg was ik wakker, je zou er bijna geduld van gaan krijgen 😉 In de loop van de ochtend werd ik gebeld door de ANWB alarmcentrale, voor de auto en caravan zouden zij een chauffeur gaan sturen, zelf werd ik overgedragen aan Eurocross, van de reisverzekeringen. Die zouden mij gaan bellen.
Toen ik om 2 uur nog niks had gehoord heb ik zelf maar eens gebeld. Jip ik was bekend, en ze hadden liever dat ik hier, op Sardinie, geopereerd zou worden. Niet echt duidelijk werd waarom ik dat nog niet te horen had gekregen. Ook bleek de informatie dat ik hier pas volgende week aan de beurt zou zijn, niet overgedragen te zijn. Ze zouden nog even overleggen met het ziekenhuis hier. Voor de zekerheid stelde ze al wat vragen, er vanuit gaande dat ik toch terug naar nederland gehaald zou worden. Fysieke conditie, maten en gewicht etc.
Een uurtje later kreeg ik via de SMS te horen dat ze een vlucht gingen zoeken voor mij en dat ik over een uurtje teruggebeld zou worden. En inderdaad een uur later werd ik gebeld, ze hadden een vlucht voor morten, naar Duesseldorf, dan verder met een taxi. Prima toch, weer even later had ik confirmatie een een code om me morgen bij de balie van Air Berlin te melden. Rolstoelen all over en 3 stoelen in het vliegtuig, daar word je breed van van zo’n vakantie. Morgenmiddag dus weer terug. 
Van de alarmcentrale had ik verder niets meet gehoord, of ik morgenochtend nog even wil bellen. Wel heb ik mijn autosleutel al aan een wildvreemde campingmedwerker afgegeven…. Morgenochtend dus een taxi, donderdag via de huisarts een nieuwe foto laten maken in het ziekenhuis, en dan maar zien wat er allemaal gaat gebeuren.

Hier eindigt vooralsnog mijn reis naar Sardinie, hij is nog niet af, ik kom nog terug…. 

De plaats delict.

Edited with BlogPad Pro

Dag 16, Cagliari eindstation?

Vanmorgen zag m’n voet er wat gezwollen uit, geen extra pijn en de schoen past ook nog. Maar toch.
Op TomTom had ik het ‘burger’ ziekenhuis in Cagliari gevonden, een dik half uur, allemaal 50 km wegen, rijden.
Kwart voor 10 had ik een parkeerplaatsje en betaalde voor 2 uur, beter ruim nemen, nietwaar. Na wat omzwervingen door het ziekenhuis, niemand spreekt engels, vond ik uiteindelijk de eerste hulp, iets van pronto soccordo generale.
Daar ging het in eerste instantie vrij vlot, blik op de voet, die er netjes wat rood en gezwollen uitzag en roets op een rolstoel richting de x-ray. Mechanisch werd ik van staand tot de juiste lighouding door een ‘robot’, 40 jaar oud, gebracht. 10 seconden daarna, Ah fracture…. Gebroken dus.
Netjes werd ik op de rolstoel naar de EHBO teruggebracht, er mocht mij in het ziekenhuis niets overkomen.

Half elf gaf ik aan dat mijn parkeerkaartje over een kwartier ging verlopen. Ok, die mag je dan zelf wel even gaan verlengen. Tegen half 2 kwam er actie, 2 stevige ambulancemedewerkers loodsen mij in een Ambulance. Ik moest naar een ander ziekenhuis gebracht worden, vlakbij het strand Poetto, een van de langste stranden op het eiland, maar dat terzijde.

Dan denk ik, Ojee, prive kliniek, slaatje uit de toerist slaan??? Toch maar even mijn ziektekostenverzekering gebeld vanuit de ambulance. Tja was hun reactie, vraag maar een prijsopgave en stuur dat maar even per email. Heb wel wat anders te doen.
Bij het hospital aangekomen leek het erop dat dit vooral in botbreken gespecialeerd is, goed teken dus. Ook hier vrij snel actie, nadat bleek dat kijn engels en hun italiaans het niet zouden gaan redden, bleek er toch nog een engels sprekende collega te zijn. De breuk, diagonaal, waardoor je 2 scherpe driehoeken bot overhield, bleek dusdanig dat een (kleine) operatie noodzakelijk zou zijn, De keuze was of volgende week hier of terug naar nederland. Waarop ik ze vrolijk vroeg of ik niet zelf terug mocht rijden. Nou nee dus, tenzij ik hier even teken voor eigen risico… Wel getekend, maar doorvragend gaven ze aan dan in iedergeval een speciale orthopedische schoen te halen. Ok, waar? Adres en een italiaans briefje voor de winkel waren snel gegeven. Veel succes, arrivideci.
Met de ambulance werd ik weer teruggebracht naar het eerste ziekenhuis. Rapport met foto en een hand en ik kon gaan. De orthopedische winkel zou om 15 uur weer open gaan, en dat was het ondertussen bijna. De schoen, waardoor ik voornamelijk op m’n hak loop, was snel aangemeten.

Die foto, met die 2 scherpe botdelen, zat ondertussen tussen m’n oren. Ik heb een bootticket voor zaterdag, zou eerder weg kunnen, ook al moet ik dan opnieuw betalen. Maar wat is er verzekeringstechnisch mogelijk. Voor de auto met caravan heb ik Europadekking, ook heb ik een continue reisverzekering.
Dus maar eens de ANWB bellen. Een vriendelijke dame nam de gegevens op, vertelde mij wat opties en maakte een case-nummer aan. Ik zou een SMS met dat nummer krijgen en het verzoek een foto van het ziekenhuis rapport per email door te sturen.
Eerst maar eens terug naar de camping, papierwerk gefotografeerd en poging dit te emailen. Dat ging dus niet goed, mijn eigen internet werkte niet goed door de slechte gsm verbinding. Toen maar de wifi van de camping bij de recptie geprobeerd, hehe, na effe rommelen werkte dat wel.
Binnen het uur, zoals beloofd, werd ik teruggebeld. Echter door de grillige telefoonverbinding hier ging zowel SMSen als telefoneren moeizaam. Na nog wat vragen beantwoord te hebben word e.e.a. nu met de medici van de alarmcentrale opgenomen. Opties zijn, of terugrijden met een chauffeur, of auto en caravan apart en ik terugvliegen. E.e.a. word bekeken, ze willen me de operatietafel niet te lang onthouden.

Wordt vervolgd, of vanavond of morgenochtend word ik weer teruggebeld, tenminste, als dat lukt…

Edited with BlogPad Pro

Dag 15, Pini e Mare

Vandaag bijtijds vertrekken, ik ga naar het zuiden, naar een camping in de buurt van Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. De camping, Pini e Mare, ligt op ongeveer 25 km van Cagliari. Dichter bij Cagliari is er geen camping. Daarnaast zou je vanaf deze camping windsurfles kunnen nemen.
Om iets over 8 rij ik de camping af, 270 Km en ruim 3 uur voor de boeg. De receptie van Pini e Mare is vanaf 13 uur een aantal uur dicht ivm siesta, vandaar dat ik op tijd vertrek.
Het is zondag op de weg, en nog vroeg, heel stil dus. De 3 snelheidsmetingen, door de politie, onderweg, zijn dan ook op tijd zichtbaar. Toch goed dat ze zo’n oranje hesje aan hebben. Het grootste deel van de route gaat over snelweg of bijna snelweg, 90-100 is dan ook goed aan te houden. Het landschap is mooi, glooiend, zonder al te veel pieken en dalen.
Iets over half 12 draai ik, letterlijk, de ingang is gelijk rechts aan een zijweg van de provinciale weg, de camping op.
Ik mag zelf een plekje uitzoeken op deze relatief kleine terrassencamping. Het is er niet druk, maar een goed plekje voor de caravan en de auto, met wat schaduw, kost toch even. Toch iets gevonden. De caravan staat in een mum van tijd op z’n plaats. Tijd voor de lunch, brood van gister

Na de lunch ga ik op zoek naar het strand. Tussen de camping en de kustlijn ligt eerst een 2-baans weg en dan nog enkele villa’s. Het ‘strand’ is te bereiken via een smalle doorgang tussen 2 villa’s of via een onderdoorgang onder de weg door, die tevens dienst doet als (op dit moment) droge rivierbedding.
Zoals te zien is op de foto, is strand een groot woord, maar de mensen genieten er toch van. Verderop zijn wel bredere stranden.

Terug op de camping val ik voorover en verdraaid m’n rechter voet zich in mijn ‘leren’ klomp. Er op staan lukt niet echt. Eerst maar eens gaan koelen onder de kraan, daarna been omhoog en ‘verplicht’  een tijdje verder lezen in het derde boek van de Dinsdagvrouwen, niet deel 3 trouwens. Na een tijdje lukt lopen wel, in m’n Teva’s en in m’n bergschoenen. Het zit vooral van binnen, dik en/of rood is het niet.
Voorlopig verplaats ik me hinkelend en lees wat vaker, kijken hoe het er morgen uit ziet. Wel jammer want je kan hier inderdaad surfles nemen. Ene Pietro is telefonisch te bereiken. Morgen of overmorgen maar eens kijken.
Later in de middag ben ik fietsend naar het postkantoor geweest, geld pinnen, in het volgende dorp.
Bij de bar en mini-markt zou je ‘s-avonds ook wat kunnen eten, vanaf een uur of 8. Misschien wel een goed plan, een supermarkt heb ik nog niet gezien, dat komt morgen nog wel. Tegen 8en ga ik bij een tafeltje zitten, de dame van de mini markt verteld met wat er van het menu gekozen kan worden, 5 van de 20 pasta opties, binnen 8 minuten is de diepvries maaltijd klaar. een glas rode wijn, niet uit de diepvries, maakt dit culinaire dieptepunt van deze vakantie af. Morgen maar zelf weer eens koken.

Ben benieuwd hoe m’n voet morgen voelt, denk dat ik toch maar eens in het ziekenhuis er naar laat kijken. Dat ligt in Cagliari, dan kan ik daarna de stad gaan bekijken. Hopelijk geen rare zaken met intapen of gips… 

Edited with BlogPad Pro

Dag 14, Laguna (Calik) Blu

Alweer zaterdag, vannacht een stuk minder wind. Bijtijds op vandaag. Wilma vliegt vanmiddag terug naar Nederland, vanaf Alghero. Na douchen en ontbijten was het vooral verder opruimen en reisklaar maken. En, afscheid nemen van deze mooie camping, voluit genoemd: Baia Blu La Tortuga.

Vignola Mare, het kleine dorpje bij de camping.

 De toren bij Vignola Mare

Iets na 9 uur had alles een plekje gevonden, nog even toiletteren en én route.
TomTom werd ingesteld op de Camping Laguna Calik Blu. Deze camping, bij Alghero is een broertje van Baia Blu, heeft ook een hoge waardering en ligt zo’n 3-4 km verder dan camping Mariposa van het centrum van Alghero. Het was mooi weer, de weg was rustig, we konden dan ook goed doorrijden. Toch doe je over dit stuk, 115 Km en voorspeld door TomTom, zo’n 2 uur. Net voor de camping tankten we nog even. Iets na 12 uur reden we de camping op.

Na eerst de caravan op een verkeerde plaats gezet te hebben, jee wat staan die nummers dicht op elkaar, oeps dit zijn de parkeerplaatsen van die huisjes, die hebben dezelfde nummers 😉 Stond de caravan vrij snel op, waterpas en aan de paal (stroom).
Nog even snel de lunch en het was (ruim op) tijd om Wilma naar het vliegveld (10 minuten rijden) te brengen. Omdat ze al ingechekt was en een boardingkaart had kon ze gelijk doorlopen naar de paspoort controle. Goeie vlucht Wilma!!! (is ook allemaal goed verlopen)

Nog een week te gaan, voor mij, op Sardinië. Wat te doen?? Naar het zuiden, Cagliari?? Of in het noorden blijven?

Eerst terug naar de camping, daar geinformeerd naar een carwash, door de regen die we een paar keer even gehad hebben, plus al het stof, ziet de auto er niet uit.
Bij de receptie geven ze me een straatnaam, even later sta ik bij een selfwash, voor 5 euro krijg ik 10 munten. 6 opties, blijkbaar moet je die van boven naar beneden doorlopen…. Na een kwartiertje zijn de munten op en herken ik m’n eigen auto weer.
Terug naar de camping, op de fiets naar het oude centrum, het is nog veel te vroeg, siesta, een deel van de winkels is nog niet open. Wel heerlijk rustig lopen. Na McDonalds links te hebben laten liggen fiets ik naar de Conad om wat brood voor morgen te halen, jip voor morgen. Ik vertrek morgen om 8 uur, dus net op het moment dat de supermarkt open gaat, dus nu vast brood halen. Waar gaat de reis dan verder naartoe….. Dat zien we morgen dan wel weeeeeeeer.

Terug bij de camping werk ik de blog bij en rommel wat rond de camping. Om half 8 ga ik eten bij het restaurant van de camping. Om 10 uur ging het licht in de caravan uit. 

Edited with BlogPad Pro

Dag 13, Santa Teresa

Het waaide nog niet echt toen we wakker werden, maar dat duurde niet lang. Later zagen we dat er witte kopjes op de golven zaten. Dan begint windkracht 7, minstens. Dus er moest een alternatief komen. Olbia was genoemd, maar op de ena laatste dag van Wilma’s aanwezigheid werd het wel weer eens tijd voor een rustig dagje. Relatief rustig opstaan etc. Iets na 10 vertrokken we richting Santa Teresa, om eens lekker langs de winkels te lopen.
Onderweg stopten we nog bij een carwash, die ik via het internet gevonden had. Helaas, vandaag geen tijd. Even verder zag ik bij een tankstation een auto gewassen worden. We sloten aan, en stofzuigden ondertussen de auto alvast. Toen we bijna aan de beurt waren vroeg het personeel, niet dat we ze verstonden, of iemand anders voor mocht, die had haast. Ach ja, geef daarmaar eens een goed italiaans antwoord op. Daar het ons toch behoorlijk tijd ging kosten besloten we af te rekenen voor het stofzuigen en vervolgden we onze weg naar Santa Teresa.
Na wat gekunstel om het parkeren te betalen, al het losse geld was gebruikt om het stofzuigen te betalen, konden we het stadje inlopen. Het is een apart, gezellig en kleurrijk stadje, paar honderd  huizen, veel souvenirs winkels en horeca, daarbij ook diverse B&B’s. Na een tijdje door de zowel de woon- als de winkelstraatjes gelopen te hebben werd het tijd voor koffie met een zoete croissant.

 
Het was ondertussen dusdanig gaan waaien dat standaards met souvenirs bij enkele winkels omwaaiden, ook tafellakens met (lege) wijnglazen kozen zo hier en daar het luchtruim. Bij toeval zagen we net de ferry van Corsica naar Sardinië langs’zeilen’, 10 meter vooruit en tegelijk 5 meter opzij. Zag er beangstigend uit, neem aan dat de kapitein dit varkentje hier wel vaker gewassen heeft.

Na de koffie liepen we nog langs een paar winkels, en zo hier en daar gingen we ook naar binnen. Langzaam liepen we richting het strand. Het was druk, ondanks het weer, echter geen enkele parasol te zien.
Vlakbij het strand was een aardig restaurant. Daar namen we een foccacio met tonijn, tomaat en sla, met wat te drinken. Het werd tijd voor de siesta. Op de terugweg keken we nog voor een restaurant voor vanavond. Uiteindelijk bleek er naast de camping een hotel met een restaurant te zijn.
Tijdens de siesta vermaakte Wilma zich met haar bookreader en begon ik e.e.a. op te ruimen en af te breken.
Na een tijdje waren we daar klaar mee en gingen we nog even op het strand en bij de watersport club kijken. Het strand was nagenoeg leeg op een aantal windsurfers en kitesurfers na. Goeie beslissing om niet met een rubberbootje de La Maddalena archipel te bevaren met dit weer.

‘s-Avonds heerlijk gegeten bij de ‘buren’, tonijnsteak met friet en salade, witte wijn (de rosé was op helaas). Afgesloten met een toetje met koffie. Morgen naar Alghero om Wilma in de middag weer terug naar huis op een vliegtuig te zetten. 

Edited with BlogPad Pro

Dag 12, La Maddalena

Opnieuw een standaardriedeltje, in de nacht onderbroken door best wel wat wind, en nadat de waslijn net leeggehaald ook nog regen. Na het opstaan dus e.e.a. opruimen, alvorens we richting Palau vertrokken. De vraag wat is de volgorde bij de pont naar La Maddalene werd vanzelf beantwoord. We werden opgewacht door behulpzame mensen van de ferrymaatschappij. Deze wezen ons waar we even konden parkeren waarna we de tickets konden kopen.
Dat viel nog tegen, we hadden ergens iets van 11 Euro gelezen, echter een retour voor auto met 2 personen kost € 47. En dat voor krap een kwartiertje varen, ach het is vakantie.
De ferry lag al klaar en vrij snel nadat we aan boord waren vertrok die, dat is ook wat waard. Op de weerapp hadden we gezien dat het vandaag en morgen, stormwaarschuwing, best stevig ging waaien, en terwijl we op de ferry zaten regende het ook nog even.

Op Tomtom had ik één van de twee parkeerterreinen opgezocht, zodat we van de boot rijdend gelijk de goede kant op konden rijden. Terwijl we reden zagen we een betere parkeermogelijkheid, en gratis en dichter bij het centrum van de oude stad van La Maddalena. Binnen 5 minuten liepen we het gezellige oude centrum in.
Al gauw had ik een korte spijkerbroek en een ‘mint’ groene polo gescoort. En even later zaten we te genieten van koffie met een taartje. Dik een uur hebben we verder nog van winkeltje naar winkeltje gelopen.

Het werd tijd om de auto op te halen en op zoek naar een leuk strand het eiland rond te rijden. Ook hier deed Tomtom z’n best. Een route rondom het eiland was snel gevonden. Uiteindelijk kwamen we uit bij Spiagga Bassa Trinita, een strand bij een doodlopende weg met bij de weg 2 strandtentjes. Naast het ‘hoofdstrand’ waren er nog een paar kleinere hoekjes. We zagen er één leeg, helaas toen we terug van de auto met alle spullen waren lag er al een koppel. Maar er was nog ruimte in een ander hoekje.

Met lezen en wat zwemmen en snorkelen vermaakten we ons een tijdje. Net na half 4 vertrokken we weer naar de boot, iets na 4-en vertrok de ferry naar Palau. Gezien het weer en de daarbij horende ontstuimige zee besloten we het avontuur met een motorbootje, voor morgen, niet te gaan doen. Wel leuk, vlak bij een onbewoond eiland te gaan zwemmen, maar met dit weer word de zee een andere dimensie.

Voordat we naar de camping reden kochten we bij een supermarkt nog wat diepvriespasta en brood. Dit als avondmaal. Bij de camping kochten we nog sla etc. Uitrindelijk hadden we dan ook pasta, met tomatensaus, wit brood, de één met boter en de ander met tzaziki, en salade, ook met tzaziki. Rosé erbij, smaakte prima. Als toetje werd er nog een Magnum Classic en White verorberd. Om half elf ging het laatste lichtje uit.

Edited with BlogPad Pro

Dag 11, Porto Cervo en Palau

Een normale dag, net na 8en, als de supermarkt open gaat, brood gehaald en ontbijten. Van te voren ben ik nog even gaan wandelen naar de genuese toren, Wilma is gaan hardlopen, heuvelopwaarts, richting het binnenland.
Het plan voor vandaag was naar Porto Cervo of Porto Rotondo te gaan. Beide plaatsen liggen in de z.g. Costa Esmaralda, een gebied opgezet door een arabier, binnen de gebied kunnen de rijken der aarde hun vakantie vieren. Jachthaven, luxe verblijven, restaurants en luxe winkels etc etc.
Rond 10 uur vertrekken we richting Porto Cervo, het is een klein uur rijden, dwars door de ‘binnenlanden’ van Sardinië. Het is nog wat grauw en enigszins koel. Het landschap is er niet minder om.
Net voor elfen komen we aan  bij de jachtgaven van Porto Cervo. Parkeren bij de jachthaven, zou kunnen, toch maar niet, valt zo op tussen al die miljoenen jachten en al die Maserati’s, Bugatti’s etc.  Stapje terug, bij een rotonde is een parkeerplaats. Tegen betaling, uiteraard, mogen we daar tot 1 uur parkeren.
Lopend gaan we  terug richting de jachthaven. Bij de jachthaven zijn een aantal stands van horloge merken en van diverse automerken. Uiteraard kijken we onze ogen uit bij Bugatti, Rolls Royce en Maserati. Ook diverse mode merken hebben hier een stand, maar die merken zeggen me niets.

Iets verderop zijn nog een paar winkeltjes met ook een diversiteit aan artikelen, sieraden, motors en scooters, kunst, of wat daar voor doorgaat etc.
Na een uurtje rondgelopen te hebben gaan we wat lekkers drinken en eten bij een terrasje bij de jachthaven. Latte, cola en 2 maal taart, € 30, maar dan heb je ook wat…
Het aantal winkeltjes etc. viel ons ietwat tegen. Na de koffie, met toilet, besloten we dan ook door te rijden, langs de kust, richting Palau. Bij Palau kun je meevaren op een georganiseerde boottocht, of zelf een bootje huren, om naar de Maddalene archipel te varen. Onderdeel daarvan is om in een (zee)natuurgebied te zwemmen. Op de eilandjes van de La Maddelene archipel zijn diverse mooie stranden, en tezamen met het mooie weer moet dat iets apart zijn.
Er zijn zo’n 20 bedrijven die georganiseerde tochten aanbieden of die boten, zelf varen, verhuren. Na diverse folders opgehaald te hebben besluiten we eerst, bij de ferryhaven, wat te gaan drinken en te eten.
Met de info van de folders, en van de mensen die de folders verspreiden, in ons hoofd maken we een programma voor de komende 2 dagen. Morgen gaan we met de ferry naar La Maddalene, hoofdstad van de La Maddalene archipel, daar wat door het stadje wandelen en daarna een strandje zoeken en wat rusten en snorkelen. Overmorgen is dan het idee om een bootje te huren en langs een aantal van de eilanden te varen om zo hier en daar van de natuur te genieten, en foto’s te maken en op enkele plaatsen te gaan zwemmen.
De tijd loopt ondertussen door, en eigenlijk was het al lang tijd voor siesta. We rijden dan ook terug van Palau naar de camping, de snelste weg blijkt, volgens TomTom, voor een deel over een zandpad in een bos te gaann, jaja?
Aangekomen op de camping besluiten we voor de avondmaaltijd een omelet te bakken. Die van Wilma, op brood, heeft daarbij ook nog eens tomaten, ham en tzazikisaus…
Als afsluiter voor de dag nemen we nog een koffie bij de bar van de camping, de kinderdisco sluit de dag muzikaal af.
In de nacht worden we gestoord door flink wat wind en regen, Dusdanig dat we buiten orde op zaken moeten stellen.

Zzzzzzzzzzz…..

Edited with BlogPad Pro

Dag 10, Capo Testa

Dinsdag alweer, de eerste volledige dag op Camping Baia Blu. Na een relatief rustige nacht stonden we bijtijds op. In de camping winkel hadden ze in iedergeval bruin brood, multicereale. En nog enigszins in sneedjes te snijden ook. Lijkt thuis wel. Zo en zo had de camping winkel diverse nederlandse produkten, zoals Venz Hagelsag en Red Band/Venco drop, klantenbinding??
De koelkast deed het ondertussen ook weer goed. Soms begint de temepratuur langszaam op te lopen, een keer de stop, van de caravan en de hoofdschakelaar uit en aan zetten en opeens loopt de temperatuur weer terug naar 7 graden. Het extra ventilatortje, achter de koelkast doet z’n werk ook weer goed, nadat ik de temperatuurregelaar gebypassed had.
Na ons rustig klaargemaakt te hebben voor de dag vertrokken we tegen 11 uur naar Capo Testa. Capo Testa, een schiereiland vlakbij Santa Terese (ferry naar Corsica), is bekend om zijn vuurtoren, en de door de wind grillig gevormde rotsformaties.

Daarnaast zijn er een aantal stranden die deze dagen nog overvol zijn.
Dik een uur hebben we in de hitte van rots naar rots gehopt. Ook zijn we bij de vuurtoren geweest. Het werd tijd voor een beloning. Lichte lunch bij een restaurant/loungetent. Koel drankje met een forcacio, tonijn/tomaat en ui, ging er prima in.
Hierna reden we nog even naar Santa Teresa, ondanks de siesta waren de toeristenwinkels nog open. Naast ansightkaarten, ijsjes en een houten wandelstok ( eindelijk één gekocht, met stalen punt) vertrokken we richting de camping.

Kerkje in Santa Teresa.

Bij/buiten de camping wilden we nog kijken voor een ander restaurantje. Op de kaart stond een dorpje genaamd Portobello. Met TomTom kwamen we op de goede weg, echter, hoe we het ook benaderden, we kwamen altijd bij een toegangspoort en een wachthuisje. Het leek er op det het hele dorp een resort is. Helaas, nog geen ander restaurantje gevonden.

We hadden besloten om nog even af te koelen bij de camping door in zee te gaan zwemmen. Dat was verkoelend. Wilma probeerde mijn zwembril en had hiermee haar eerste snorkel ervaring. Dat viel niet tegen, op een bijna botsing, met een dikke italiaan, na.  Na een uurtje stopten we met zwemmen en gingen we douchen etc.
Het plan was om vanavond te gaan eten bij één van de 2 restaurants, aan het strand naast de camping. De zon was al onder, de meeste tafels bezet, maar tafel 7 was nog vrij. Nadat we besteld hadden werden we overvallen, door steekvliegen oid. Vermoedelijk aangetrokken door de verlichting kwamen er honderden vliegjes op onze, en enkele andere, tafels af. Sommige tafels waren werkelijk overdekt. Steekvliegen, volgens Wilma, in iedergeval irritant. Gelukkig gingen ze niet op ons eten zelf zitten, maar dit restaurant is bij deze van de lijst geschrapt.
Na het ete, dus maar geen dessert, vertrokken we naar de caravan. Hier mochten we nog een tijdje meegenieten van de (kinder)disco.

Zzzzzzz 

Edited with BlogPad Pro

Dag 9, Camping Village Baia Blu La Torturga

Om weer even bij te komen, een kort verslag van dag 9. Een dag van vertrek en aankomst.
We wilden rond 10 uur vertrekken, dus stonden bijtijds op. Uiteindelijk hebben we besloten voor  Camping Village Baia Blu La Torturga. De camping met het hoogste aantal punten maar in verhouding het verst van de highlights waar we nog naartoe willen. Het hoge cijfer, en het te verwachten mooie strand maakte deze keuze.

Samen ruimden we op en net voor 10en konden we afrekenen. Het duurde toen nog even alvorens de electriciteitskabel bevrijdt kon worden. Rond half elf reden we de camping uit.
De rit naar Baia Blu zou zo’n 2 uur gaan duren. Het was relatief rustig op de wegen, voornamelijk provinciale wegen. We konden in verhouding goed doorrijden. Omderweg een pitsstop voor diesel, koffie met een croissant. Tegen 1 uur waren we bij Baia Blu.
Het zoeken van een plek was zo gepiept, we staan op een bijna leeg veld. Later begrepen we ook waarom dit veld bijna leeg is, en het andere deel van de camping voller is. De camping heeft naast camping plaatsen ook een hoop huisjes, sta-caravans en andere verhuurcaravans. Ik schat een 500 campeerplaatsen en nog een paar honderd verhuur objecten. Winkel, restaurant en andere faciliteiten zien er prima uit. Het strand, met als blikvanger een middeleeuwse toren aan de ene kant en heel in de verte zicht op Corsica, Bonifacio aan de andere kant, ziet er goed uit. Vrij strand, dus niet een zee van éénkleurige parasols, mooi zand/grind (schoon) en zo te zien ook leuk om te snorkelen. Zeilschool etc.

In de avond hebben we in het restaurant van de camping gegeten en daarna nog even genoten van de kinderdisco. Het geluid van de disco was met name op één deel van het terrein goed te horen. Jip, dat deel waar wij staan. Gelukkig ging het geluid om half 12 uit. Een rustige nacht was ons verder gegunt.

Foto’s worden later toegevoegd. Vandaag, dag 10, gaan we naar Capo Testa, wandelen en er zijn diverse stranden en baaitjes. 

Strand bij Camping Baia Blu, links het gehucht Vignola Mare, rechts een genuese toren. 

Edited with BlogPad Pro