Een dag die heel veel leek op die van gister, dus op naar de verschillen.
Brood, douchen, opruimen, nog geen verschil, Vandaag ook opnieuw terug naar het Spiaggi Di Tuarredda. Nu met de camera, niet met de bedoeling om te gaan zwemmen. De afstand tussen het strand en het eiland is voor mij nog te ver zwemmen. Op dat punt heb ik zeker geen conditie.
Iets voor het punt waarvandaan ik gister met de iPhone de foto nam was een inham waar het in ieder geval niet verboden was om te parkeren. Een 500 meter lopen en ik was bij de afslag naar het strand. Wel 4 parkeerterreinen streden daar om de strijd voor klanten. 5 Euro voor een dag 3,50 vanaf 2 uur in de middag.
Het was (nog)beduidend rustiger dan gisteren. De verkopers, met handdoeken, bikini’s en andere spullen, hadden nog de overhand. Desalniettemin het was ernstig mooi weer.

En deze dames lieten zich dat dan ook niet afpakken.
Op de terugweg stopte ik nog even bij de Luna markt, Daar kocht ik nog wat flesjes te drinken. Vlak voor de markt moest ik behoorlijk in snelheid naar beneden. Andere weggebruikers noopte me hiertoe op deze 80 km/h weg. Het blijven ‘shitwegen’ met al die geiten ne hun keutels.

Ze hebben wel allemaal netjes een bel om, je hoort ze overal, maar reflectors, ho maar.
Bij de camping ging ik verder met vakantieactiviteiten, lezen. Ben ondertussen in het 3de boek van deze vakantie begonnen.
Na de lunch ging ik nog even voor een foto naar het kruispunt van de wegen hier.

Zoals je kunt zien, er is genoeg te lezen op zo’n kruispunt.
Na nog een kort dutje was het tijd om naar Spiaggi Sa Colonia te lopen. De leraar was er, had me zelfs een SMS gestuurd om eventueel al om 12 uur te beginnen, maar die is dus niet aangekomen.
Na wat uitleg gingen we, met de plank te water. Ik zal het kort houden, 19 jaar is blijkbaar een hele lange tijd. Daarnaast hielpen de golven, die vanuit de zee richting strand rolden, niet mee voor het evenwichtsgevoel. Ik schat dat ik in een uur toch al gauw een keer of 100 van die plank ben gevallen, zonder schade voor de leraar en mezelf. Een paar kleine stukjes windsurfen heb ik nog wel even mee mogen maken, maar mijn evenwichtsgevoel en de steeds terugkerende golven (50-75 cm hoog) vertelden mij dat er nog wel wat meer oefening nodig was. Op zich was het leuk, heb weer een heleboel spieren ontdekt waarvan ik het bestaan al lang vergeten was.
Wie weet heb ik de komende dagen, bij de andere campings, nog kans om wat meer te oefenen. Voor de komende camping, boven Oristana en de laatste, net onder Palau, zou dat moeten lukken.
Na het windsurfen, of de pogingen daartoe, nam ik een douche en begon ik alvast wat zaken op te ruimen zodat ik morgen bijtijds weg kan rijden. De volgende camping is zo’n 2,5 uur rijden, en op die manier heb ik daar ook nog wat aan de middag.
Na het opruimen was het tijd voor deze blog, en nu die af is en zo het web op gaat, ga ik me klaarmaken voor een pizza in het camping restaurant.

Een mooie dag waarop niet veel gebeurde. De windsurfles ging helaas niet door, leraar had gistereavond tijdens het eten iets aan z’n gebit opgelopen en moest vandaag naar de tandarts. Maar dat hoorde ik pas later in de middag, terwijl ik mijn dag rond/richting die les opgebouwd had.

Relatief laat, 7 uur, wakker, weer was al prima, alhoewel ik vannacht toch maar weer eens een t-shirt aangedaan had, Was dus iets fris, zelfs de koelkast  had het koud, 0 graden.
Kwart voor acht ging ik toch maar naar de bar/markt op de hoek van de ‘grote weg’, voor het marktje op de camping open zou gaan.. Met vers brood en een cappuccino kon de dag beginnen, rustig aan. Het hoofdpunt zou vanmiddag komen.
Ik moest o.a. geld halen, want alles gaat hier nog voornamelijk cash. De windsurfleraar had me van een hotel verteld waar je ook geld kon halen. Maar ik heb het maar aan TomTom gevraagd. Een dorpje terug, 8 km rijden, zat een Bank de Sardegne, met bancomat.
Toen dat leed geleden was, en ik toch al in de auto zat ben ik nog wat verder naar hete zuiden gereden. In het strandenboek en op internet had ik gelezen van Spiaggia di Tuarredda. Moest erg mooi zijn en ook een strand met een eilandje ervoor waar het goed snorkelen moet zijn.
Niet perse voor vandaag, en ook om te kijken of het te fietsen was, dus op zoek.

Nou mooi is het er zeker, op het strand, midden rechts, was het al behoorlijk druk. Ook de parkeerplaats liep al aardig vol. Deze foto, met de iphone, heb ik kunnen maken van een parkeerstrookje langs de weg. Ook hier stond het al vol met auto, en niet allemaal om even naar dit strand te kijken, er waren er meerderen die hier hun auto achterlieten om 5 euro uit te sparen. Zijn ook allemaal hollanders, die italianen.
Dit is dus iets om zeker nog eens naar terug te komen.

Op de terugweg nog wat te drinken gekocht en een kaart geschreven en gestuurd ivm de verjaardag van mijn broer morgen.
Omdat het hoogtepunt vandaag om 3 uur zou gebeuren modderde ik de dag maar wat verder. Ik had nog even gezocht naar de shortcut om vanaf het strand vlakbij de camping (Spiaggi Su Porte) naar het strand te lopen waar de surfles zou plaatsvinden (Spiaggi Colonia). Dat scheelt even, als je moet lopen.

Dus zo tegen half 3 was ik er helemaal klaar voor. Op naar het andere strand. Niemand te zien nog, maar ik was vroeg. En de zon was warm…. gelukkig had ik m’n nek/hals flink ingesmeerd.
Zo op gevoel na 3en begon ik me toch wel af te vragen of er nog wat ging gebeuren.
Op een bepaald moment, had geen idee van de tijd, zag ik de lifeguard, met een horloge. Dus ik vroeg hem hoe laat het was. Vroeg die of ik bij de watersporttent moest zijn. Ja dus.. Had die een SMSje van de leraar, in het engels, met wat ik al aan het begin van deze blog opnoemde.
Met de vraag of het morgen, dinsdag, alsnog zou kunnen om 3 uur.
Tja, eigenlijk was ik van plan om morgen verder te trekken. Er komt hier ook een slechtweer dag aan. Dus ik zeg tegen de lifeguard, zoeken we op. Even op de camping alles op een rij gezet, weerapp bekeken etc. En Toen besloten, ok dan maar morgen.
Van de lifeguard kreeg ik het nummer van de leraar, dus ge-SMS’t dat morgen OK is.
Nu maar afwachten. Terug op de camping gelijk maar een planning gemaakt voor de campings de komende dagen, woensdag naar een camping net boven Oristano, Vrijdagochtend naar Mariposa in Alghero, begin van de middag arriveert de gaste.
Dinsdag het eiland oversteken naar een camping onder Palau, ondertussen dus volgende week donderdag, donderdag middag/avond de ferry naar Livorno.
Tegen half 6 was het tijd om op de fiets naar het strand met de 2 kleine eilandjes te gaan. Gister had ik dat al ‘verkend’ dat was prima met de fiets te doen. Dit is het Spiaggi Su GiuDeu.
Tussen het strand en de twee eilandjes is min of meer een onderwaterpad, cq je kunt daar zonder kop je onder te gaan naar toe lopen. Rond de eilandjes waren meer mensen aan het snorkelen. En het is dan wel geen tropisch aquarium, maar flinke groepen kleine en minder kleine vissen zwemmen onder en rond je. Heel apart, voor een snorkelleek als ik.
Wat ook raar is, je ziet het water dieper worden, je kunt de bodem goed zien, water is erg helder, maar je diepte gevoel raakt ontregelt. Want waar het weer minder diep wordt geven je ogen door aan je hersenen dat het nog net zo diep is als even ervoor. Waardoor je soms opeens met je knieën op de bodem zit.
Na een half uurtje was ik het vissen tellen wel even zat, dus waadde ik weer terug naar het strand en fietste terug naar de camping.
Ik had op mijn actielijstje nog staan “huissleutels zoeken”. Elke keer, als ik op vakantie wegrij, stop ik die ergens, en als ik dan midden in de nacht thuis kom, waar zijn die sleutels de afgelopen 2-3 weken gebleven. Dat wil ik nu eens voorkomen. Maar helaas ik heb ze nog niet gevonden.
Wel de sleutel van het kettingslot van de motor/scooter en soms de caravan. Die was voor de vakantie niet te vinden, dus de reserve-sleutel gebruikt, En in de warme-lucht uitlaat van de achter-verwarming (onder de bestuurders stoel) trof ik deze sleutel aan, met een stuk glas. Zo vind je nog eens wat.
Even de blog van deze “doe eens een dag niks” vakantie dag afsluiten. Na gedoucht te hebben en wat opgeruimd te hebben besloot ik vandaag in het restaurant van de camping eens paste te eten. Het werd een pasta met zalm etc. Smaakte prima. En de huissleutel…. geen idee.

Op een redelijk normale tijd werd ik wakker. Vandaag weliswaar een dag van vertrek, maar er was genoeg tijd om de nuttige en minder nuttige dingen te doen. Allereerst maar weer eens een uurtje lopen. De zon was al op, maar maakte er nog wel een spektakel van.

Wat kan een dooie kat, op je nuchtere maag, trouwens stinken zeg. Lag er één op de weg te vergaan. Maar de mooie vergezichten overheersten, en een uurtje later kleedde ik me snel om om deze ochtend ook nog even te snorkelen. Er was dus zo goed als niemand, kippen zo en zo niet, op het strand, de zee was vlak en onder water zag ik een flinke kwal. Beetje formaat 10 liter emmer, die zich pulserend door het water bewoog. Enigszins donker paars. Verder nog wat kleine visjes. Aansluitend schoof ik de douche onder, waarna, na het scheren, het ontbijtje met cappuccino er prima in ging. Daarna begon ik gelijk met alles reisklaar te maken.
Zo tegen half elf was ik klaar, afrekenen en en route. TomTom stond al ingesteld. Het eerste stuk van zo’n 50 km was gelijk aan wat ik eerder al richting Cagliari gereden had. Daarna een stuk wat ik me nog van vorig jaar herinnerde, namelijk richting het vliegveld. De laatste 50 km reed ik voorbij Cagliari verder richting het zuiden. Hoe zuidelijker hoe minder huizen, hoe kleiner de dorpjes. Beetje mexicaans/midden-amerikaans sfeertje. Wel apart.
Onderweg kwam ik o.a. langs de zeehaven van Cagliari, vrij groot, vergeleken met de andere (meer ferry) havens. Ik vermoed dat via deze haven de meeste aanvoer van goederen voor het gehele eiland is. Verder o.a. de olieterminal, hier kunnen olietankers hun lading aan wal brengen. De grote professionele zoutindustrie, en hierbij dus ook nog de nodige flamingo’s.

Om half 1 kwam ik aan bij de camping. Na het standard inschrijven kon ik een plekje uitzoeken op camping Torre Chia. Zag er niet echt slecht uit. Deze camping is niet bij ACSI bekend, bij de ANWB heeft die 2 van de 5 sterren. Dat voorspelt meestal niet veel goeds.
De locatie blijkt ideaal, 400 meter en je zit bij het strand onder de Torre van Chia. Een aparte baai, grindstrand en bij de zeekant flink wat rotsen, waar dus uiteindelijk ook eens wat meer vissen zitten dan ik tot nog toe gezien heb.

Van Paul had ik dus de tip over Chia gehad, leuke baaitjes etc. Vorig jaar heb ik een boekje gekocht met ‘alle’ stranden van Sardinië. Bijna 300 stranden staan hierin, met een foto, beschreven. Bij dit strandje wordt snorkelen niet specifiek genoemd, maar 3 stranden verderop, kwartiertje fietsen, word voor het snorkelen aangeraden. Eens kijken of dat morgen of overmorgen gaat lukken.
Na een plekje gevonden te hebben stond de Feeling snel op z’n plek en werd het tijd om eens te gaan kijken waar ik nu weer terechtgekomen was. Het strandje had ik dus al snel gevonden. De Toren van Chia, en het  blijken  hier op Sardinië trouwens spaanse torens te zijn, in tegenstelling van de torens op Corsica die Genuaans zijn, staat bovenop een heuveltje, meter of 40 hoog.
Je ziet hem dus vanuit elke hoek bijna. Voor 3 euro mag je de gerestaureerde toren in en heb je van boven uiteraard een schitterend uitzicht over de omgeving.
Hierbij kon ik gelijk de andere 3 stranden zien, waarvan ik de beschrijving in het strandenboek gelezen had. Het eerste strand, kilometer fietsen, of 100 meter door de bosjes, lijkt erg op de Costa Rei, weliswaar maar een kleine kilometer lang, maar net zulk strandzand als de Costa Rei.
In de beschrijving stond dat dit strand o.a. voor windsurfen gebruikt werd, en ik zag een instructeur met een leerling aan de gang…. één en één is 2, ik heb morgen om 3 uur een afspraak om na 20 jaar weer eens te kijken of het er nog in zit of niet.

Het 4de strand, goed zichtbaar vanaf de toren, heeft als unieke optie dat er een klein eiland voord ligt. Hier schijn je redelijk eenvoudig naar toe te kunnen waden. En juist rond dit eilandje schijnt een hoop vis te zitten, ideaal voor snorkelen. Met de fiets was dat een stief kwartiertje fietsen. Met de auto is dat niet zo snel aan te raden, al de parkeerruimte rond zo’n strandje is verpacht, en je mag gelijk een dagkaart kopen, mooi niet dus.

Tegen het einde van de middag, de zon begon al af te nemen, was het tijd om hier, bij het strand vlakbij de camping, ook eens te gaan snorkelen. Tja, wat een verschil, je stapt er in aan de zijkant, al vlakbij de rotswanden, het water is al snel dieper, en hupakee, vis en vis en vis. Wel heel veel kleintjes, scholen vol, maar ook wat grotere, pak ‘m beet 20 cm. En kraakhelder.Dus Chia, goeie tip. Vooralsnog.

Terug op de camping lag alles klaar voor douchen, en dan weet je gelijk waarom er maar 2 sterren zijn vergeven. Toiletten viel al wat tegen, diverse hurktoiletten en een aantal met wc-pot, maar dan zonder deksel, ook zo handig. Waarbij het eromheen erg snel nat en vies wordt. Maar de douches, dus met muntjes…. Helaas heb ik maar zelden munten douches gezien die schoon en lekker waren. De grote uitzondering is Höllandische Hof in Ensheim, bij Cochem. Daar krijg je 5 minuten en zijn de douches spic en span, en met thermostaat kranen, plus je ziet de minuten aftellen. Hier 3 minuten, en die krijg je niet te zien, Water loop slecht weg, dunne straal, Maar ja, je hebt nu eenmaal geen keuze.
Na de douche nog even yoghurt gehaald in een winkeltje, de kampwinkel is zondagmiddag dicht en toen aan het dinner, Omelet met brood van vanmorgen, niks mis mee, maar dat is dat soort brood waarvan de kern heerlijk zacht is, maar de korst dus nauwelijks doorheen te komen is. En je beleg dus altijd uiteindelijk naast je brood ligt.
Zo dan ga ik nu nog even de foto’s regelen en dan kan de blog straks het internet op.

Het is zaterdag en op eens wordt het een stuk rustiger op de camping. Blijkbaar was er nog een groep die de eerste week van September vrij had. Het merendeel van de campinggasten komt uit Duitsland en Italië  Hollanders zijn er nauwelijks.
Vandaag een rustige dag, zeg maar een vakantiedag. Moet ook kunnen. De slagboom van de camping is tussen 12 uur en 3 uur dicht, buiten nieuwe gasten kom je er dan niet in of uit met je auto. Dus iets om rekening mee te houden. Tussen 12 en 4 is het ook niet echt slim om iets te doen. De meeste mensen liggen dan op het strand, dat lukt me dus niet, ik zou levend verbranden.
Na ontbijt, douchen en alle andere standaardzaken heb ik me een beetje verdiept in de volgende bestemming. Daar ben ik denk ik wel uit, dus dat gaan we morgen zien. Een tip van een collega, ja jij Paul. Verder wat gelezen de afwas van gisteren en nog wat andere onbelangrijke dingen gedaan.
Om dat het weinig zin heeft om laat op de morgen nog ergens naar toe te gaan, op het heetst van de dag, wordt de planning een beetje beperkt. Gisteren, bijtijds weg en net om 3 uur weer terug, dat werkt.
Dus, het is wat bewolkt vandaag met een relatief fris windje, maar met het fototoestel het strand op, je weet maar nooit of je nog wat tegenkomt.
En ja hoor, gelijk vanaf de camping op het strand kom ik de bloemen tegen die ik 3 jaar geleden ook op Elba gezien heb, Ben de naam even kwijt, toen stond er zowat bij elke bloem/plant een waarschuwing dat deze zeldzaam zijn en niet aangeraakt mogen worden. Hier stonden er wel palen met de mogelijkheid er een plakkaat tegen aan te spijkeren, maar er was geen plakkaat te vinden. Op een aantal kleine duintjes, camping Le Dune hé, stonden er een behoorlijk aantal.

Witte zee lelies (opgezocht).

Op het strand, was het relatief druk, Niet zo druk als Scheveningen etc. maar over de gehele lengte van het strand, een aantal kilometers, lag het gemiddeld één rij ‘dik’.
Ook hier veel strandverkopers, van ijsventers tot verkopers van die gekleurde strandlakens. En, wat ik nog niet eerder gezien had, hier ook divers verkopers met karren vol met bikini’s. Alsof je op het strand komt en denkt hé wat ben ik nu vergeten, en eens even uitgebreid passen. Er zal wel een markt voor zijn, anders sta je daar maar voor joker, met zo’n kar.

En er zijn er zelfs die slapend rijk er van schijnen te worden. Je gaat wel raar dromen als je zo dicht bij die bikini’s in slaap valt.

Kinderen waren wat meer actief, maar ik riep alleen maar dat er “geen HAAI” aankwam

Na een tijdje ben ik maar weer terug gelopen naar de camping, naar de caravan. Tijd voor lunch en  andere vakantie activiteiten (lezen…).
Om half 4 ging ik toch nog even op pad. Ik reed via een mooie kustweg naar Villasimius en de nabijgelegen badplaats Simius, dus zonder de Villa. Tja, zo kan ik ook plaatsnamen bedenken.
TomTom had een snellere weg in zijn (Bram) gedachte, maar ik volgde maar eens de borden waardoor ik op een weg reed die de kustlijn min of meer volgde.
Zowel Villasimius als Simius vielen wat tegen. Zeker het strand, Costa Rei is groter en mooier.
Onderweg kwam ik nog langs wat verborgen en minder verborgen strandjes. De verborgen strandjes waren aangegeven met borden, die minder verborgen, tja die kon je verder in de diepte zelf zien.

Op de foto niet zichtbaar, maar met de verrekijker dus wel, liggen op het tweede, het grotere, strandje, een koppeltje nudisten, of gewoon naaktzonners, achter een grote strandparasol te genieten van de zon. En dit is dus zo’n niet verborgen strandje, direct zichtbaar vanaf de kustweg.

Net voor de camping kocht ik nog wat te drinken in en haalde nog wat cash uit de Bancomat. Eerder deze week zocht ik me rot naar deze Bancomat, zo heet die echt. Er staat een bord naast de weg, Bancomat rechts. Dus, zoals hier wel vaker, nam ik aan dat je even verder die Bancomat zou kunnen vinden, desnoods met nog een bord verderop. Ik was toen op de fiets, en fietste dus een heel eind verder,,,, totdat ik me herinnerde dat ik op de heenweg, toen met de auto, ook Bancomat had zien staan (linksaf) aan de andere kant van hetzelfde bord….
En ja hoor, bij die paal met dat bord Bancomat aan 2 kanten moest je een zandpad omhoog en even verder, behoorlijk uit het zicht stond een gebouw, met nog meer uit het zicht nog een bord Bancomat, en daar was ie dan, de flappentap. Maar dit keer, met de auto, was ik gewaarschuwd.

Op de camping was het perfect de tijd om nog even te snorkelen in zee. De wind was iets frisser, waardoor het zeewater dus ook iets verfrissender aanvoelde (de toeristische term van koud water), maar al vrijwel direct, toen ik dus helemaal omgeven werd door zeewater, was het weer aangenaam. Na de visjes even gedag gezegd te hebben was het tijd voor douchen en tijd voor eten. Vanavond werd dat een pizza bij het restaurant op de camping.
Morgen naar Chia.

Uitgesproken als kaljari, dat je het maar even weet….
Op een normale tijd werd ik wakker. Dus dan doe je ook de normale dingen. Vandaag even niet in zee zwemmen en niet wandelen. Ontbijten met bruin brood van gisteren en cappuccino uit eigen keuken. Espresso oplospoeder van Nescafé, zoetje en opgeschuimde melk.
Hierna douchen, beetje opruimen en voor tienen op pad met de auto naar Cagliari. Luifel op aflopen, daar de lucht, in tegenstelling tot wat de weer-app aangeeft, regen lijkt te voorspellen.
Een kleine 70 km rijden langs een redelijke weg, waar gemiddeld 80 gereden mag worden. Toch schat TomTom het terecht in voor iets meer dan een uur.
Op een klein half uur van het eindpunt, de Via Roma in Cagliari, zie ik de camping waar ik vorig jaar mijn middenvoetsbeentje brak, Pine e Mare, ik stop even om te kijken of Andrea er toevallig is. Aan hem heb ik vorig jaar mijn auto- en caravansleutels toevertrouwd toen ik terugvloog.
En ja hoor hij is er, en, nog voor ik mijn x-ray laat zien herkend hij me en mijn auto ook nog. Even kort bijgepraat en  hem nogmaals bedankt voor de wederdienst. Apart hier nu toch even terug te zijn.
Net voor Cagliari, ter hoogte van het Poetto (7 km) strand zijn aan de rechterkant, de landkant, de zoutmeren te zien. Hier wordt nog steeds professioneel zout gewonnen. En de zoutmeren trekken vogels aan, o.a. deze roze flamingo’s (of zijn flamingo’s altijd roze?)

Erg veel zijn het er niet, maar een kniesoor die daar wat van zegt…
Op TomTom heb ik ondertussen ingesteld dat die de parkeergarage’s etc laat zien. Vlakbij de plaats waar ik wil beginnen (wandeling uit Globus boekje) aan het einde van de Via Roma, en niet op TomTom te zien zie ik naast het station een redelijk normaal ogende parkeergelegenheid met slagbomen etc. Dus ook weer opgelost.
Eerst loop ik langs het raadhuis, ondertussen VVV en daarna onder de arcaden door langs de Via Roma. Hier zitten een aantal Cafe’s met terrassen onder de arcade en diverse luxe winkels.
Ook zit er een klooster, en bijgaande monnik geeft mij het gevoel een beetje dat geloven ook overtuigen is

Je vraagt je wel af waar die twee stokken voor zijn, slecht ter been?
De route loopt verder omhoog de stad in in de richting van het Castello, hetgeen genoemd wordt een stad in een stad te zijn. En dat klopt aardig, want als je eenmaal binnen de muren van het Castello bent ziet het er eigenlijk niet anders uit dan erbuiten. Gewoon smalle straten, woonhuizen een paar winkels en eetgelegenheden, eigenlijk helemaal niet zo speciaal. Ik had wel wat meer verwacht. Een soort kasteelstad zoals je dat in Toscane tegenkomt.
Ik betreed het Castello via de Torre dell’Elefante. Een toren waarin zich dus één van de stad (Castello) poorten bevindt.

Het olifantje is zo wat minder zichtbaar, dus nog een foto…

Onderweg naar Cagliari had ik al wat regen gehad, Zelfs slagregen. Aangekomen bij  Cagliari zag het er even best zonnig uit. Maar ook  hier begon het wat donkerder te worden en uiteindelijk ook wat regen. Niet al te lang, genoeg reden om ergens onder een afdakje tijd te maken voor lunch. Panini met kaas en salami en een cappuccino. In één van de kleurrijke straatjes tussen Il Castello en de Via Roma.

Toen de panini en de koffie op was was de zon ook weer terug, zoals te zien op de foto.
Nog even verder gestruind in de kleine straatjes, en toen naar de auto en weer terug richting de camping. Bij een Tamoil even getankt. Was daar 1,299, terwijl ik bij andere bedragen zag van 1,329 tot 1,529. In Italië heb je nog een apart tarief voor zelf tanken of dat mannetje dat gelijk aan je auto zit. Bij sommige tankstations heb je beide opties, mits je bij de juiste benzinetank gaat staan. D.w.z. als je zelf (en dus goedkoper) wilt tanken moet je wel bij de self-tank staan anders kost het je al gauw een dubbeltje meer.

Op de camping had het duidelijk ook geregend, maar de luifel had zijn werk gedaan.
De rest van de middag werd het lezen, even snorkelen en douchen, omelet bakken en nu dus de blog bijwerken. En morgen… nog geen idee, ik ben van plan hier zondag weg te gaan, maar waar naartoe is ook nog niet duidelijk. Als ik volgende week vrijdag maar in Alghero ben voor het opvangen van m’n gaste.

Lido Orri en Costa Rei, beide namen van de stranden bij de campings. Lido Orri bij Cigno Bianco en Costa Rei bij Le Dune. Veel verschillen de stranden niet Beiden gewoon echt mooi, wit zand, Lido Orri minder druk, Costa Rei drukker en meer diversiteit langs het strand.
Bij Lido Orri (Camping Cigno Bianco) verloopt het water wat minder snel naar dieper. Je moet een heel eind de zee in om een nat kruis te krijgen (van het zeewater). Bij Costa Rei gaat dat wat sneller, maar bij beide stranden is het water helder.
Op een redelijke tijd werd ik vanmorgen wakker. Plan was om m’n wandeluurtje te doen en daarna de caravan reis klaar maken. Tussendoor wilde ik nog even naar de wereldberoemde rode rotsen van Arbatax. Je zou vergeten deze even in het echt te zien…. Wat een afknapper, maar ik heb ze gevonden.
Letterlijk om de hoek van de ferryhaven Een hoop parkeerruimte, ook voor campers. Maar dit is het, of iedereen heeft al een stukje mee naar huis genomen.
Terwijl ik er toch langs kwam nam ik in Tortoli nog een lekker bruin brood mee. Kon het ‘oude’ brood weggegooid worden.
Op de camping ruimde ik de laatste spullen op, rekende af. Geweldig, de camping mag je met je creditcard afrekenen, maar hetgeen je verbruikt hebt via de card van de camping moet cash betaald worden. Gelukkig had ik dat, je zou maar op zoek moeten naar een pinautomaat, 5 km verderop.
Hierna was het nog eeeeevvvven wachten op het loskoppelen van de stroomkabel, en toen kon ik op weg naar het zuiden. Ik wilde graag naar camping Ferrato aan de Costa Rei. Buiten de camping waar ik vorig jaar verbleef is deze camping het dichts bij Cagliari (de hoofdstad van Sardinië). Dan nog altijd minstens s50 km. Deze camping heeft het afgelopen jaar uitgebreid in het ACSI magazine gestaan. Een relatief kleine camping, de tweede ooit op Sardinië.  En na een uur rijden staat er dus een bord ‘complet’ bij de camping ingang…. Jeetje, wordt wel erg druk hier.
Ik krijg het advies om bij Le Dune, aan de andere kant van de Costa Rei te gaan kijken. Gelukkig, daar is nog wel plaats. Door wat ge-googel met m’n campingcard krijg ik een flinke plaats voor 16 euro per nacht. Voor ik m’n campingcard kaart liet zien praatte we nog over 30 euro per nacht.
Na het plaatsen van de caravan was het tijd voor de lunch, gevolgd door een siësta. Het zweet gutste er aan alle kanten uit, ondanks dat de plek divers bomen had en daardoor ook wat schaduw had.

Na een tijdje werd het wel eens tijd om de zee hier te proberen. Gewapend met een snorkel werd de zee genomen. Heerlijk, net als bij de vorige camping. Niet te fris, heerlijk en een verkoelend windje aan zee en bij de caravan.

Na het zeewaterfestijn. Zout in het water maakt je neus inderdaad heel snel ‘schoon’. Was het tijd om weer echt geld ergens uit de muur te zien te krijgen. Gelukkig lukte dat hetgeen ik beloonde met een koud biertje bij het terras van de camping. Ja hoor, doe maar een grootte. Oeps 66cl, dat wordt doordrinken.
Het ‘plan’ was omelet met brood te nemen. Maar na het ‘biertje’ werd de verleiding om nog even niet zelf te koken groot. Dus iets na 7 uur schoof ik aan in het restaurant. Na een carpaccio met o.a. sardeense vleeswaren en pecorino (geitenkaas), bestelde ik sardeense pasta met tomatensaus en opnieuw pecorino. Met… de teller loopt op, een rood wijntje. De pecorino bij de capaccio was wat dik, net als de vleeswaren. De sardeense pasta was prima. Plaatje volgt nog.
Afsluitend een cappuccino, de Sebadas liet ik voor een volgende keer. Het voorafje en de pasta vulde meer dan genoeg.

De komende dagen hoop ik in ieder geval wat tijd door te brengen in Cagliari. Dat ging vorig jaar, door een gebroken middenvoetsbeentje van de rechter teen, helemaal mis. Misschoen ga ik nog langs die camping, Kijken wat er met die boomwortel gebeurd is.

De eerste hele niet reizen dag van deze vakantie. He he, de vakantie kan beginnen. Uiteraard werd ik weer erg vroeg wakker. Hoorde nog een paar druppels vallen, waardoor ik de stoel etc naar binnen haalde. Meer dan 10 druppel waren het uiteindelijk niet. Met soezen en lezen hield ik het op bed uit tot half 7. Mooie tijd, net licht, om weer eens stevig te gaan wandelen.
3,5 km heen richting Tortoli en net zoveel km weer terug. Dik in het zweet trok ik alles uit en een zwembroek aan, hup de zee in, even afkoelen, heerlijk. Aansluitend de warme douche, zou er aan kunnen gaan wennen.
In de kampwinkel hadden ze helaas alleen wit brood, maar dat is ook eetbaar. Na het ontbijt met koffie vertrok ik op de fiets naar Tortoli. Daar waren vrij veel winkels, had ik gisteren gezien. Maar vrij weinig bakkers. Toch eentje gevonden en met een bruin brood rijker, voor vanmiddag, fietste ik weer retour camping.
Het zonnetje begon al aardig aan kracht te winnen, en scheen ook nog eens recht de caravan in via de deur. Tijd om de luifel met voor- en zijwand aan te brengen. Jeetje wat is die grond hier hard.Gelukkig heb ik genoeg stalen haringen. Met de originele kunststof  haringen had ik hier een probleem gehad.Het werd ook tijd om de blog van gisteren eens te schrijven. Daar was gisteravond niets van gekomen
Met al dat harde werken was het alweer tijd voor de lunch, nu dus bruinbrood.

Na de lunch, het was ondertussen onaangenaam warm, ging ik over tot de siësta. Wat hangen op de stoel, op de bank in de caravan, wat lezen, wat soezen…..Daar krijg je geen vakantie mee vol, tenminste ik niet.
Om half vijd was het tijd om op zoek te gaan naar de supermarkt in Tortoli. Na even zoeken eentje gevonden, en best wel uitgebreid. Met ice-tea, eieren, lange vingers etc. vertrok ik weer terug naar de camping.
Ik had gelezen in het ANWB boekje over Bari Sardo en Torre di Bari. Beide plaatsen op zo’n 15 km van de camping. Dus in de auto en allereerst naar Torre di Bari. De route verloop vrijwel geheel langs de kust met zo nu een dan een B-weg het ‘binnenland’ in. Langs de kust vooral strand, met strandtenten en veel mensen aan het zonnen enzo. Het binnenland, smalle wegen met mooie vergezichten. Echter niet echt de ruimte om even te parkeren.
Torre de Bari is aan de kust bij één van de Genuaanse torens. Enkele hotels, restaurants etc. En het strand zag er ook prima uit.

Strand bij Torre di Bari.

Vanaf Torre di Bari is  het enkele kilometers landinwaarts naar Bari Sardo. Volgens het ANWB boekje o.a. bekend van de oude Sardeense huizen en de oude mannen die op bankjes aan het mijmeren zijn. Je zal het als plaats daar nu net van moeten hebben.

En mijmeren, dat deden ze.

Gelukkig is er meer te zien, als je er op let. Best wel veel jaren 60, en ouder, gebouwen, winkels
restaurants etc.. En zowaar een actuele versie van de Sardeense vlag, de 4 moor(se) ‘koppen’.

Sardeense vlag met de 4 moorse koppen.

Achteraf denk je dan, had ik die rode stoel, op de achtergrond, beter weg kunnen halen. Had ze toch niet beter met haar stoel 180 graden moeten draaien… Ik vind hem zo eigenlijk best wel eigenwijs.

Genoeg ANWB wijsheid voor vandaag. Terug naar de camping en omkleden voor afkoelen in de zee, blijf het herhalen, zeer aangenaam. Douchen en op de fiets een pizza halen, net om de hoek bij de camping. Op de camping zelf hebben ze niet de pizza die ik graag eet. Tonijn met uien.
Tezamen met een rädler gaat die er prima in. Alweer een dag ten einde.

Het werd een dag van verrassingen. Niet al te wereldschokkend, maar toch. Van testkees tot een volle camping.

4-persoons hut in m’n eentje

Ik werd weer veel te vroeg wakker. Half 5, het schip voer rustig zijn gangetje en de hoofdmotor deed ritmisch zijn werk. Nadat verder slapen geen optie leek ben ik maar één dek hoger aan dek gegaan. Ik was niet de enige… Aan stuurboord was in de verte wel wat land of lichten te zien. Aan bakboord begon het in het oosten te dagen. Dat was wel een foto waard. Ik had m’n foon bij me,

Het daagt in het oosten.

dus foto maken. Terug naar de hut, uhhhh, waar is m’n keycard??? Niet in m’n zak, overal gevoeld, zoeken, aan dek, varend met een gangetje van zo’n 30 km/h, staat een frisse bries.. conclusie, bij het pakken van mijn foon is de keycard uit m’n zak gevallen en woehhh, weg…

Tja, wat denk je dan, hoe kom ik m’n hut weer in, en wat als iemand anders de keycard (met een sticker met het hutnummer erop) nou net heeft gevonden??? Het eerste was vrij snel opgelost. In een beenzak zat mijn ticket voor de boot, en bij de receptie kreeg ik alle hulp. Het tweede is gelukkig niet gebeurd, dus alles nog in de hut en met een nieuwe keycard had ik dus weer een lesje geleerd. Beter opbergen zo’n card.

Maar de verrassingen waren nog net voorbij. Ik dacht gister gehoord te hebben dat de aankomst in Arbatax half 8 zou zijn. In mijn hoofd, van de website, had ik 7 uur, dus dat leek redelijk te kloppen. Na douchen, opruimen etc. was het tijd voor koffie en even later 2 jam croissants. We kwamen al wat dichter bij land, dus eens kijken of ik met de mifi al verbinding kon krijgen. Jip, dat lukte, dus even met de foto’s aan de gang en de blog met foto’s updaten.
Ondertussen ook maar vast met TomTom de route naar de camping uitzetten… Olbia??? He??? We zijn bijna bij Olbia en niet bij Arbatax??? Maar eens navragen. Half 8 aankomst Olbia, negen uur vertrek en 1 uur aankomst Arbatax. Tjee, dat was toch anders dan ik in mijn hoofd had. Ergens iets niet goed gelezen. Dus ipv vroeg in de morgen wordt het pas vroeg in de middag.

C’est ca (kan dat 5-je onder de c niet vinden op de PC), dus berusten in al die extra tijd aan boord. Verder met de foto’s, appen en er achter komen dat je testkees was, e-book verder lezen, koffie etc.
Om één uur waren we dan eindelijk wel bij Arbatax. Van te voren had ik al naar campings gekeken. Er zijn er 4. 3 met goede beoordelingen,één  met een mindere. Die laatste viel dus af.
De eerste, in Arbatax leek eerst favoriet, dicht bij het stadje etc. Maar uit de beschrijving leek die klein/krap en had een zoutwaterzwembad… De twee andere liggen naaste elkaar, 4 km buiten Arbatax aan een wit strand. Het ene, met een 0.1 hogere beoordeling, had een flink zoetwaterzwembad. Die zou het worden. Dus 10 minuutjes later, bij de camping. Helaas dus, min of meer voor het eerst dat ik dat buiten het hoofdseizoen mee maak, voor mij, en mijn caravan, was hier geen  plaats. Jammer, zo’n fris zoetwater zwembad is aan het einde van de middag extra lekker. Dus op naar de buren, en gelukkig was daar wel plaats. Zelfde mooie strand,maar helaas geen zwembad. De auto mag niet bij de caravan staan, dat zie je vaker, maar kost wel eens wat heen en weer lopen.

Na e.e.a. op z’n plaats gezet te hebben was het tijd voor lunchen en daarna rustig aan doen.
Tegen 4 uur ging ik me klaarmaken om te zee te gaan. Dat is zo’n 100 meter van mijn caravan af.

Strand bij de camping (Cigno Bianco).

De zee was middelmatig onstuimig, er waaide een lekker windje. En het water was aangenaam, niet verfrissend (koud) maar heerlijk. De stranddouches die waren dan weer wel verfrissend (koud).
Na de nodige en de onnodige dingen gedaan te hebben ben ik nog even met de auto naar Arbatax gegaan. Hierbij bleek dat het plaatsje niet veel is, geen oude kern, de camping aldaar een goede keuze was om die niet te nemen en een biertje bij een loungetent met zicht op zee best lekker smaakt.

Arbatax met toren.
Vanavond eet ik bij het restaurant van de camping. Op de camping ‘betaal’ je met een card van de camping. Daarop worden al je uitgaven bijgehouden waarna je die afrekent bij vertrek.
De keuze viel op een Griletto met Rucalo en kaas. Met Patatino Fritte. Waarbij je dus denkt dat je frieten krijgt. Niet dus, de laatste verrassing voor van vandaag. De Patatino Fritte bleek een groot bord met verse chips te zijn. Tja…. wie bedenkt het. Afgeblust met een rood wijntje en acqua ging het er allemaal goed in. Als toetje, iets echt sardeens, een sabadas, deeggebakje overgoten met honing en cappuccino.
Het biertje met de 0,25 litro vinno rosso hadden me al wat rozig gemaakt, dus om 22:00 gingen de luiken dicht.

Zonder leesbril, ben nu al 3x heen en weer naar m’n hut gelopen, probeer ik deze blog van vandaag alvast in te typen.
Op een meer dan normale tijd werd ik vanmorgen wakker. Ondanks dat was het stil en rustig op de camping. Nadat het bed aan de kant was en douchen en scheren achter de rug was pakte de ik de fiets om buiten de camping naar brood te zoeken. Helaas, maandag, dus de bakkers zijn dicht vandaag en de supermarkt, Co-op,nog niet open. Dan maar witte panini’s op de camping. Met gelijk een bus/metro kaartje. Volgens de mensen van de kampwinkel was de stad, ondanks dat het maandag was, wel gewoon open.
Daarom dan ook vertrok ik na de koffie en ontbijt richting stad. 45 minuten, wandelen naar de bushalte, wachten tot die vertrekt, overstappen op de metro en op het domplein vanuit het metrostation naar boven komen, dat is de tijd die dat kost, En alhoewel dat lang lijkt valt dat me best mee.
De stad begint te ontluiken, locals, toeristen, met vlaggetje voorop, en inderdaad de winkels gingen langzamerhand open.

Vroeg en rustig….
Tijd genoeg om zowel naar de winkels als naar het stadscentrum zelf te kijken. Hoop mooie en luxe winkels, uiteraard mode, schoenen en accessoires van allerlei dure en mnider dure merken.
Na anderhalf uur had ik het wel een beetje gezien. In de zin van voor een eerste keer. Een keer terugkomen lijkt logisch, maar dan niet alleen.

De achterkant mag er ook best zijn.
Op de terugweg was de Co-op nu wel open. En met bruine broodjes, tonijn in blik en yoghurt liep ik terug naar de camping.
Bij de camping werd, na de lunch de tijd verder gedood met lezen, bookreader, opruimen, water bijvullen en zelfs een uurtje siësta. Tegen half 3 ging ik afrekenen. Ik had ‘bedongen’ tot 3 uur te mo gen blijven zonder een halve dag bij te betalen. Het heeft ook niet zoveel nut om uren op de kade in de warme zon in Genua te staan.
Om 3 uur vertrok ik voor nog eens een 175 km, naar de ferry haven van Genua. Het was best rustig op de weg. 2/3 is een rechte weg, 1/3 is door de ‘bergen’, bochtig, smal en kicken, met een caravan achter je. Genoeg vrachtwagens om in te halen. Nicki Lauda zou er z’n handen niet voor omdraaien. Beneden aangekomen was het rechtsaf en binnen 5 minuten ben je dan bij de ferry haven.

Tijdelijke huis voor de Feeling.
Prima aangegeven, en voor je het weet heb je de juiste stickers, (kreeg bijna Olbia in plaats van Arbatax als sticker) en sluit je aan in de rij. Ik was er rond vijfen, half 7 zou het laden beginnen en half 10 gaan we varen. Blijkbaar lost de boot eerst in Olbia en aansluitend in Arbatax.

“Laatste” avondmaal, en dan niet in Milaan maar in Genua.

De foto’s gaat nu niet lukken, zonder bril. Dus die komen morgen alsnog. Eens kijken of ik nog bereik heb met de mifi, dan gaat de tekst nu het web op.

20:05, Genua

Eens kijken hoe dit werkt, offline aan de blog werken op de laptop. Het is hier ondertussen ruim na
10 uur ‘s-avonds. Hier, is de stadscamping van Milaan. Met zo’n titel bovenaan de blog kant dat ook bijna niet anders.
Vanmorgen zou om 6 uur de wekker gaan, zodat ik iets na 7 uur zou kunnen wegrijden. Mijn natuurlijke wekker neemt de laatste tijd, met name tijdens vakanties, een loopje met me. Tegen half 5 was ik dus al wakker. Na even geprobeerd te hebben om niets te doen, ging ik toch maar aan de gang. Meldingen op de app waren toch al dusdanig dat ik vandaag wel voor wat afleiding moest gaan zorgen.
Dus, aan de gang, laatste spullen in de auto, even eten en wat smeren voor onderweg. Douchen, de toilettas, kussen etc. ook meenemen, Auto op z’n plek, stroom los, en de caravan aankoppelen. Kwart over 6 sloeg de motor aan en kon ik vertrekken, Uiteindelijk ben ik tot nog toe alleen het kenteken van de caravan vergeten,
Het was volle maan, heksenuur, in de Ardennen kwam de zon langzaam op, terwijl er nog dikke mistsluiers tussen de heuvels in lagen. Mooie plaatjes gezien, maar zoals gewoonlijk niet de mogelijkheid om die ipv op het netvlies op de sensor van het fototoestel te krijgen.
Tegen de tijd dat ik even kon stoppen had de zon het min of meer al overgenomen.

Vaste riedeltje, via Verviers naar Saarbrücken, Vandaar door Frankrijk richting Straatsburg. Afsnijden bij Savonne tot Molsheim. Bij de Cora in Molsheim tanken. Bij Königsboerg plas en eetpauze, en door naar Basel, Zwitserland.
Al vrij snel waren er borden met info over de Gothard tunnel, 3 km file, dat is nog wel te behappen,
En inderdaad, iets meer dan 2 kilometer file, half uurtje vertraging.

Idee was om bij Bellinzona naar camping Riorena te gaan. Dit is vlak voor de grens met Italië.
Maar soms blijven ideeën gewoon ideeën. Zoals dit keer. Op de uitvoegstrook bij Bellinzona Sud besloot ik door te rijden ipv in zwitserland in italië overnachten.
Simpele reden. Vorige keer was het wat ingewikkeld, Camping moest cash, en gepast in Euro’s betaald worden. Eten mocht dan weer wel op de creditcard. Ik had geen klein geld. Daarnaast, ik heb morgen de boot om half negen, vanuit Genua, ‘s-avonds. Ik moet dan om 7 uur in de haven zijn, Heb dus een hele dag nog te besteden.
Tot nu toe was ik eigenlijk Milaan alleen maar langsgereden, en nu een avond en een lange ochtend… flitste door me heen op de uitvoegstrook bij Bellinzona Süd…
Dus stuur naar links en naar Milaan. TomTom gekieteld, en een uurtje later, 17:45, stond de Feeling en ik op de camping in Milaan.

De Duomo van Milano.

Morgen verder, ook wat foto’s. Internet lukt even niet op de camping….
Naast de dom van Milaan gezien te hebben heb ik ook maar ge-dineert in Milaan, tussen de modemerken, aan de oude mercator, (markthal), Ravioli met tonijn, zwaardvis en gember. En een rood wijntje uiteraard.